شروع یک رابطه دوستی برای کودکانی که اعتماد به نفس ندارند بسیار سخت است
به گزارش خبرگزاری دانا،همه موانع که برطرف شوند و همه مهارت‌‌ها هم که آموخته شوند و در همدلی و احساسات هم که مشکلی نباشد و موقعیتش هم که فراهم شود، باز شروع یک رابطه دوستی از همه سخت‌تر است. معمولا سخت‌ترین بخش همین‌جا است. به خصوص کودکانی که اعتماد‌به‌نفس کافی ندارند، می‌ترسند حرفی بزنند که اوضاع را بدتر کند یا باعث شود مورد تمسخر همسالان خود قرار بگیرند. کودکی که عادت به نه شنیدن ندارد، هر جواب منفی را ممکن است به حساب رد شدن کامل یا دوست داشته نشدن بگذارد و به همین دلیل هم ترجیح بدهد فاصله بگیرد. در این میان، یادگیری چند نکته مهم، می‌تواند تا حد زیادی کار دوست‌یابی را تسهیل کند. کودک با دانستن این نکات، اعتماد به نفس بالاتری هم برای شروع رابطه خواهد داشت، به خصوص اگر آن‌ها را تمرین کرده باشد و بازخوردهای خوبی هم دریافت کرده باشد.
حالت چهره:
حالت چهره هم در دوست‌یابی اهمیت دارد. کودکان خوش‌رو که با لبخند و خنده حرف می‌زنند، بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرند و به افراد، حس دوستانه بیشتری می‌دهند. اگر به اطرافیان خود دقت کنید، احتمالا می‌بینید که افرادی که خوش‌رو و خوش‌خنده هستند، معمولا دوستان بیشتری دارند و راحت‌تر هم دوست پیدا می‌کنند. طبیعی است که کودکی که استرس دارد، از چیزی نگران است یا می‌ترسد، افسرده است یا اعتماد به نفس کمی دارد، نمی‌تواند الکی بخندد، پس قبل از تشویق او به لبخند و خنده، به او کمک کنید این مشکلات را برطرف کند.
نشان دادن احساسات با استفاده از حالت چهره هم، به طرف مقابل نشان می‌دهد که او دارد به حرفش گوش می‌دهد و واکنش نشان می‌دهد، مثل بالا انداختن ابروها هنگام شگفت‌زده شدن، باز کردن دهان هنگام تعجب و . ...
تماس چشمی:
تماس چشمی مناسب در برقراری رابطه خیلی مهم است. بزرگ‌ترها به تماس چشمی عادت دارند، معنای نگاه‌های مختلف را می‌فهمند وآن‌قدر آن را در طول زندگی خود در موقعیت‌های مختلف تمرین کرده‌اند و شاهد پیامدهایش بوده‌اند که دیگر برایشان موضوعی عادی و پیش‌پا‌افتاده است. اما برای کودک این‌طور نیست. کودکان نیاز به آموزش در مورد تماس چشمی مناسب دارند.
برایشان توضیح بدهید که تماس چشمی مناسب چه ویژگی‌های دارد: نه آن‌قدر به اطراف نگاه کنند که به‌طرف مقابل احساس بی‌توجهی بدهد و نه آن‌قدر به او خیره شوند که او احساس عدم امنیت داشته باشد.
برایش توضیح بدهید که معمولا بیش‌ازاندازه به اطراف نگاه کردن، یعنی من حوصله‌ام سر رفته، این موضوع برایم جالب نیست، نمی‌خواهم گوش بدهم یا وقت ندارم به حرف‌های تو گوش بدهم.
همچنین بیش‌ازحد خیره شدن به چشمان کسی، معمولا یا به معنای خشم داشتن نسبت به او است، یا این‌که در روابط بسیار صمیمی و عاشقانه اتفاق می‌افتد و به همین دلیل هم در هر دو معنا، به فردی که می‌خواهی با او دوست شوی، احساس عدم امنیت می‌دهد.
به او فرصت تمرین بدهید. بهترین جا برای تمرین، در خانه و با اعضای خانواده است، چراکه از همه موقعیت‌های دیگر، احساس امنیت بیشتری دارد و اعضای خانواده با بازخوردهای مناسب، بدون ایجاد احساس نگرانی از این‌که رابطه خود را با او به هم می‌زنند، به او در برقراری تماس چشمی مناسب کمک می‌کنند.
جمله‌های مفید:
معمولا چند جمله مفید در آغاز روابط وجود دارد که نه خیلی فوری وارد رابطه شدن را درخواست کند، به طوری که طرف مقابل احساس ناامنی کند و خود را عقب بکشد و نه این که حس دوستانه‌ای در آن نباشد و به طرف مقابل این احساس را ندهد که با هم قرار است دوست باشند یا این، یک نوع درخواست دوستی است. این جمله‌ها بسته به کودک، توانمندی‌ها و علائقش و نیز راحت بودنش، متفاوت است. برای رسیدن به جمله‌های مناسب:
اجازه بدهید الگو بگیرد. می‌تواند از کتاب‌های مفید در این زمینه استفاده کند یا با دقت به رفتار همسالانش که توانایی بالایی در دوست‌یابی دارند نگاه کند. یادگیری مشاهده‌ای از بهترین راهکارها برای آموختن رفتار اجتماعی مطلوب است. در نهایت او باید به جمله‌های خاص خودش برسد، جمله‌هایی که وقتی بیان می‌شوند، مصنوعی نباشند و او در بیان آن‌ها احساس راحتی داشته باشد.
به او فرصت تمرین بدهید. برایش توضیح بدهید که هر چیزی، مثل راه رفتن، با تمرین و زمین خوردن همراه است، تا بالاخره به نتیجه مطلوب برسد. از او حمایت کنید و اعتماد به نفسش را تقویت کنید.
با او در خانه تمرین کنید. نقش بازی کنید و اجازه بدهید آن‌چه یاد گرفته را با شما در میان بگذارد و تمرین کند. به او نشان بدهد که می‌فهمید چه‌قدر این موضوع برایش اهمیت دارد و سرسری و سهل‌انگارانه رفتار نکنید، چرا که ممکن است ناخواسته باعث شوید احساس حقارت کند.
منبع: ninisite.com
حالت چهره:
حالت چهره هم در دوست‌یابی اهمیت دارد. کودکان خوش‌رو که با لبخند و خنده حرف می‌زنند، بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرند و به افراد، حس دوستانه بیشتری می‌دهند. اگر به اطرافیان خود دقت کنید، احتمالا می‌بینید که افرادی که خوش‌رو و خوش‌خنده هستند، معمولا دوستان بیشتری دارند و راحت‌تر هم دوست پیدا می‌کنند. طبیعی است که کودکی که استرس دارد، از چیزی نگران است یا می‌ترسد، افسرده است یا اعتماد به نفس کمی دارد، نمی‌تواند الکی بخندد، پس قبل از تشویق او به لبخند و خنده، به او کمک کنید این مشکلات را برطرف کند.
نشان دادن احساسات با استفاده از حالت چهره هم، به طرف مقابل نشان می‌دهد که او دارد به حرفش گوش می‌دهد و واکنش نشان می‌دهد، مثل بالا انداختن ابروها هنگام شگفت‌زده شدن، باز کردن دهان هنگام تعجب و . ...
تماس چشمی:
تماس چشمی مناسب در برقراری رابطه خیلی مهم است. بزرگ‌ترها به تماس چشمی عادت دارند، معنای نگاه‌های مختلف را می‌فهمند وآن‌قدر آن را در طول زندگی خود در موقعیت‌های مختلف تمرین کرده‌اند و شاهد پیامدهایش بوده‌اند که دیگر برایشان موضوعی عادی و پیش‌پا‌افتاده است. اما برای کودک این‌طور نیست. کودکان نیاز به آموزش در مورد تماس چشمی مناسب دارند.
برایشان توضیح بدهید که تماس چشمی مناسب چه ویژگی‌های دارد: نه آن‌قدر به اطراف نگاه کنند که به‌طرف مقابل احساس بی‌توجهی بدهد و نه آن‌قدر به او خیره شوند که او احساس عدم امنیت داشته باشد.
برایش توضیح بدهید که معمولا بیش‌ازاندازه به اطراف نگاه کردن، یعنی من حوصله‌ام سر رفته، این موضوع برایم جالب نیست، نمی‌خواهم گوش بدهم یا وقت ندارم به حرف‌های تو گوش بدهم.
همچنین بیش‌ازحد خیره شدن به چشمان کسی، معمولا یا به معنای خشم داشتن نسبت به او است، یا این‌که در روابط بسیار صمیمی و عاشقانه اتفاق می‌افتد و به همین دلیل هم در هر دو معنا، به فردی که می‌خواهی با او دوست شوی، احساس عدم امنیت می‌دهد.
به او فرصت تمرین بدهید. بهترین جا برای تمرین، در خانه و با اعضای خانواده است، چراکه از همه موقعیت‌های دیگر، احساس امنیت بیشتری دارد و اعضای خانواده با بازخوردهای مناسب، بدون ایجاد احساس نگرانی از این‌که رابطه خود را با او به هم می‌زنند، به او در برقراری تماس چشمی مناسب کمک می‌کنند.
جمله‌های مفید:
معمولا چند جمله مفید در آغاز روابط وجود دارد که نه خیلی فوری وارد رابطه شدن را درخواست کند، به طوری که طرف مقابل احساس ناامنی کند و خود را عقب بکشد و نه این که حس دوستانه‌ای در آن نباشد و به طرف مقابل این احساس را ندهد که با هم قرار است دوست باشند یا این، یک نوع درخواست دوستی است. این جمله‌ها بسته به کودک، توانمندی‌ها و علائقش و نیز راحت بودنش، متفاوت است. برای رسیدن به جمله‌های مناسب:
اجازه بدهید الگو بگیرد. می‌تواند از کتاب‌های مفید در این زمینه استفاده کند یا با دقت به رفتار همسالانش که توانایی بالایی در دوست‌یابی دارند نگاه کند. یادگیری مشاهده‌ای از بهترین راهکارها برای آموختن رفتار اجتماعی مطلوب است. در نهایت او باید به جمله‌های خاص خودش برسد، جمله‌هایی که وقتی بیان می‌شوند، مصنوعی نباشند و او در بیان آن‌ها احساس راحتی داشته باشد.
به او فرصت تمرین بدهید. برایش توضیح بدهید که هر چیزی، مثل راه رفتن، با تمرین و زمین خوردن همراه است، تا بالاخره به نتیجه مطلوب برسد. از او حمایت کنید و اعتماد به نفسش را تقویت کنید.
با او در خانه تمرین کنید. نقش بازی کنید و اجازه بدهید آن‌چه یاد گرفته را با شما در میان بگذارد و تمرین کند. به او نشان بدهد که می‌فهمید چه‌قدر این موضوع برایش اهمیت دارد و سرسری و سهل‌انگارانه رفتار نکنید، چرا که ممکن است ناخواسته باعث شوید احساس حقارت کند.
منبع: ninisite.com
