دانش آموخته دانشگاه صنعتی امیرکبیر با اشاره به هدف از اجرای این پروژه گفت: هدف از اجرای این پروژه، تهیه داربست هیدروژل/ذره با تغییرات تدریجی عامل اکسیژن رسان در راستای ضخامت داربست است.
وی تاکید کرد: نتیجه این تحقیق منجر به
ایجاد داربستی با گرادیانی از میزان اکسیژن برای شبیه سازی ناحیه فصل مشترک
غضروف-استخوان می شود که یک گام رو به جلو برای درمان آسیب های
استئوکندرال در بیماری هایی مانند استئوارتریت محسوب می شود.
خورشیدی
با اشاره به چالش های اجرای این پروژه گفت: چالش اصلی در این پروژه، اندازه
گیری میزان اکسیژن و بهینه سازی آن در طول ضخامت داربست بود.
خورشیدی با بیان اینکه نتایج این پروژه در حوزه پزشکی و بالینی قابلیت استفاده دارد، بیان کرد: زیست تقلیدی داربست، زیست سازگاری و زیست تخریب پذیری داربست گرادیانی تهیه شده از مزیت های این طرح به شمار می رود.
دانش آموخته دانشگاه صنعتی امیرکبیر با بیان اینکه این طرح مشابه خارجی و داخلی ندارد، گفت: ایجاد داربست با گرادیانی از میزان اکسیژن تاکنون در پروژه های انجام شده مورد توجه قرار نگرفته است و ایده ای کاملا جدید است.
وی با اشاره به دیگر مزایای طرح گفت: امکان شبیه سازی فصل مشترک غضروف-استخوان، کمک به درمان اسیب های استئوکندرال، استفاده از پلیمرهای زیست سازگار و زیست تخریب پذیر، کمک به تمایز سلول های مزانشیمی به رده های غضروفی و استخوانی در یک ساختار واحد از دیگر مزایای این طرح به شمار می روند.
فارغ التحصیل دکترای دانشگاه صنعتی امیرکبیر عنوان کرد: محصول نهایی و بهینه شده این پروژه می تواند به صورت بالینی برای درمان آسیب های استئوکندرال استفاده شود.
استاد راهنمای این طرح دکتر اکبر کارخانه عضو هیئت علمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر است.
