این پوشش پلیمری که بر روی پروتزهای تیتانیومی قرار میگیرد، حاوی پروتئینی موسوم به فیبرونکتین است. بدن انسان به طور طبیعی این پروتئین را تولید میکند و از آن برای تقویت بافتهای استخوانی استفاده میشود. اما فیبرونکتین دارای مؤلفه ای به نام آر جی دی نیز هست. آر جی دی دارای سه آمینو اسید به نامهای آرژینین، گلیسین و آسپارتات است که برای شکل گیری دقیق و تنظیم حالت و موقعیت استخوانها به کار میروند.
از این طریق نه تنها بافتهای استخوانی به دقت در سرجای خود قرار میگیرند، بلکه ارتباط آنها با دیگر سلولهای استخوانها نیز مدیریت میشود و برای بازتولید و ایجاد پوشش بر روی استخوانها در صورت لزوم برنامه ریزی میشود.
ایمپلنتهای عادی که فاقد آر جی دی هستند به عنوان مادهای سازگار با استخوانها شناخته نمیشوند و گاهی از سوی سلولهای استخوانی پس زده میشوند ولی با افزودن پوشش پروتئینی جدید این مشکل برطرف شده و روند بازسازی و تقویت استخوانهای آسیب دیده تسهیل میشود. از سوی دیگر امکان افزودن انواع داروها و آنتی بیوتیک های تقویتی به این نوع ایمپلنتها وجود دارد تا احتمال پس زده شدن آنها در آینده باز هم کاهش یابد.