به گزارش گروه فناوری خبرگزاری دانا، قرار بر این بود که در مدت زمان کوتاهی تمام وب سایت‌های شرکت‌های خصوصی و سازمان‌های دولتی به داخل منتقل شده و با این انتقال سرعت و کیفیت ارایه سرویس به کاربران افزایش یابد .
علاوه بر این، بهبود وضعیت خدمات دیتاسنتر و ارایه وب هاستینگ داخلی در ایران، تا جایی که قیمت و کیفیت سرورهای ایرانی با سرور های خارجی مشابه باشد نیز از دیگرآرمان‌های این طرح بود.
قرار بود نه فقط دیتاسنترها؛ بلکه تمامISP ها با دریافت مجوزهای مربوطه به راحتی و با کیفیت بالا بتوانند سرویس‌های وب هاستینگ داخل ایران، ارایه دهند که این خود باعث ایجاد رقابت میان شرکت‌های مختلف و در نتیجه منجر به پیشرفت ایران در زمینه وب هاستینگ می‌شد.
مزیت خیلی مهمی که اینترنت ملی یا به تعبیری شبکه ملی اطلاعات باید داشته باشد، سرعت بالای آن است؛ به‌طوریکه مخابرات وISPها بتوانند خطوط پر سرعت بر پایه DSL و یا وایرلس با پهنای باند ۲Mbps یا بیشتر به کاربران خانگی ارایه کند.
یکی از مجریان این طرح در رابطه با آن مدعی شده بود که با پهنای باند ۲Mbps اینترنت ملی، می‌توانیم به سادگی از خدماتی که تابه‌حال آن‌ها را بطور واقعی و با کیفیت تجربه نکردیم استفاده کنیم. مثلا سرویس ویدیو استریم در ایران با راه اندازی اینترنت ملی تا حد بسیار زیادی رشد خواهد کرد.
مطالب فوق تعابیری بود که مسوولان وقت درباره اینترنت ملی داشتند و وعده‌هایی که در این زمینه داده شده بود اما بیش از یک‌سال است که از این ادعاها می‌گذرد و با بررسی اینترنت ملی متوجه خواهیم شد که حقیقت چیز دیگری است.
چراکه توسعه و راه‌اندازی ایمیل‌های ایرانی که بعد از جدی شدن انتقال میزبانی ارگان‌های دولتی به داخل کشور قوت گرفت، این روزها ظاهرا با چالش مواجه شده و گاه و بی‌گاه از دسترس خارج می‌شود.
درگاه "ایران" که در راستای ساماندهی خدمات دولتی و ارگان‌های خصوصی در داخل کشور راه‌اندازی شده تا بتواند به مردم خدمات مستقیم با اتصال درگاهی بدهد، در بخشی از خدمات خود "پست الکترونیکی" را گنجانده است که کاربر با کلیک بر روی آن به Mail.iran.ir هدایت می‌شود و صفحه اصلی درخواست نام کاربری و رمز عبور باز می‌شود.
این درگاه در ابتدای ورودش به صحنه خدمات، اطلاعات هویتی افراد همچون شماره شناسنامه، یک نسخه کپی از آن و برخی موارد دیگر را طلب می‌کند که بی‌شک برای کاربران سخت است تا به آن اعتماد کنند؛ چرا که در حال حاضر سرورهای خارجی خدمات پست الکترونیکی ارایه می‌دهند وکاربر بدون اینکه نیاز به افشا کردن اطلاعات دقیق از هویت و اصالت خود داشته باشد، می‌تواند به راحتی از خدمات آن‌ها بهره‌مند شود.مخصوصا خدماتی که بر پایه تجربه حداقل ۱۵-۲۰ ساله استوار است بدون شک قابلیت جذب مخاطبان بیشتری را دارد.
اشراف دقیق به خواسته و نیاز کاربران موجب شده که برخی سرویس‌ها از جمله گوگل و یاهو به قدری قدرتمند شوند که شاید ماهانه شاهد اقدامات جالبی از سوی این دو شرکت بزرگ خدمات‌دهنده در بستر شبکه جهانی باشیم.
گوگل با اضافه کردن برنامه‌های کاربردی به نسخه پست الکترونیک خود، کاربر را شیفته و وابسته خود می‌کند و شبکه اجتماعی را به وجود می‌آورد تا همواره ارتباط و تعامل آن‌ها را داشته باشد و نهایتا اندروید را به بازار می‌فرستد تا گوگل در دست تمامی مردم دنیا باشد.
یاهو هم که رویه پیشرفت این چنینی گوگل را دیده، نسخه‌های به روز مسنجر خود و برنامه‌های کاربردی را روانه سرویس خود می‌کند تا تمامی اطلاعات مکانی و مورد نیاز کاربران را شامل شود.
با این حال مسوولان مربوطه دم از اینترنت ایرانی می‌زنند، چنانکه رییس سازمان فناوری اطلاعات ایران به تازگی از عملیاتی شدن فاز جدید پروژه شبکه ملی اطلاعات، خبر داده؛ اینترنت ملی که در ابتدای ورود به صفحه آن به کاربر هشدار داده می‌شود که هیچ گواهی امنیتی پشت این سایت نیست و در واقع استانداردهای امنیتی را رعایت نکرده است و مرورگر در هنگام ورود به این سایت با کاربر اتمام حجت می‌کند که در صورت مواجه شدن با هر مشکلی، تمامی عواقب گریبان‌گیر خود کاربر است چون این سایت هیچ راهکار امنیتی را برای کدگذاری داده‌ها انجام نمی‌دهد و حال با گذشت از این مرحله باید برای ثبت‌نام، فرم‌هایی را پر کرد که اطلاعاتی از مکان زندگی، شماره تلفن و کدپستی طلب می‌شود که کاربر در صورت تکمیل آن باید منتظر بماند تا اطلاعات آن تایید شود؛ روالی که شاید در عرصه وب اصلا به چشم نیاید.
با این اوصاف نکته جالب توجه اینجاست که این طرح ملی با هدف رقابت با سرویس‌های مطرح دنیا طراحی شده است در حالی‌که درگاه این ایمیل نیز هر از گاهی از دسترس خارج می‌شود و با صفحه‌ای مواجه می‌شویم که نشان‌دهنده عدم دسترسی به سرور پست ایرانی است.
دستگاه‌های دولتی که مکلف به استفاده از ایمیل‌های داخلی برای ارتباطات کاری و محرمانه هستند چطور می‌توانند با این رویه کنار بیایند؟ اگر تا دیروز از خدمات سرویس‌دهنده‌ای استفاده می‌کردند که در تمامی زمان‌ها و با بهترین خدمات در دسترس بود، حال باید کارهای خود را با ایمیل ایرانی تطبیق دهند؟
ایمیلی که هنوز فراگیر نیست و تنها بخش‌هایی که مکلف به استفاده از آن هستند، به اجبار به سمت آن رفته‌اند.
تمامی ضعف‌ها و چالش‌ها به کنار، اما اینکه گفته می‌شود برخی از سرویس‌ها از پنل‌هایی استفاده می‌کنند که ظرفیت‌های محدودی برای پشتیبانی از کاربران دارند به هیچ عنوان قابل فهم و درک نیست، مگر می‌شود که ارگانی دم از سرویس‌دهی داخلی بزند اما نتواند به تمام مردم و مخاطبان خود سرویس دهد؟
خلاصه، ایمیل ایرانی که نمی‌شود به آن متصل شد یکی از موضوعاتی است که بیشتر باید راجع به آن تعقل کرد چرا که از سوی مسوولان و متولیان پاسخ درستی به سوالات از جمله تعداد مشترکان داده نمی‌شود. /پایان پیام
