به گزارش پایگاه خبری دانا، گروه فرهنگ و هنر، محمدامین قاسمی پیربلوطی؛
چه می‌شود وقتی اعتماد، خنجری شود برای خیانت؟ وقتی کسی که نزدیک‌ترین فرد به توست، بزرگ‌ترین خطر برایت باشد؟ این پرسش‌ها، قلب تپنده فیلم «ناتوردشت» را تشکیل می‌دهند. محمدرضا خردمندانی که پیش از این با «بیست و یک روز بعد» توجه منتقدان را جلب کرده بود، این بار با اقتباس از رویدادی واقعی، مخاطب را به تماشای درامی نفس‌گیر در دل طبیعت شمالی ایران می‌نشاند.
فقدانی که همه چیز را تغییر داد
«ناتوردشت» بر اساس ماجرای واقعی گمشدن دختربچه‌ای در استان گلستان ساخته شده است. احمد (هادی حجازی‌فر)، محیط‌بان بازنشسته‌ای است که قصد ترک روستا را دارد، اما با گمشدن ناگهانی یسنا، دختربچه‌ای از اهالی روستا، مردم محلی و نیروهای امدادی را برای جست‌وجو بسیج می‌کند. اما ماجرا وقتی پیچیده می‌شود که مشخص می‌شود یکی از نزدیکان او، خود عامل این ربوده‌سازی است.
میان واقعیت و درام
«ناتوردشت» اثری است که در عین بهره‌گیری از سوژه‌ای قوی و واقعی، در اجرا با فراز و نشیب‌هایی روبرو است. نقطه قوت اصلی فیلم، بازی درخشان میرسعید مولویان در نقش آیهان است که توانسته شخصیتی پیچیده و چندبعدی خلق کند. هادی حجازی‌فر نیز اگرچه در برخی سکانس‌ها درخشش کمتری دارد، اما در کلیت نقش خود را به خوبی ایفا می‌کند. فیلم در ایجاد تعلیق و حفظ کشش داستانی موفق عمل می‌کند، به ویژه در سکانس‌های مربوط به قنات که فضایی دلهره‌آور و نفس‌گیر خلق شده است. طراحی صحنه و فیلمبرداری نیز از دیگر نقاط قوت اثر محسوب می‌شوند.
با این حال، «ناتور دشت» از ضعف‌های فیلمنامه‌ای رنج می‌برد. شخصیت‌پردازی برخی نقش‌ها به اندازه کافی عمق ندارد و انگیزه برخی شخصیت‌ها چندان قانع‌کننده نیست. همچنین عنوان فیلم که برگرفته از اثر مشهور سلینجر است، ارتباط چندانی با محتوای اثر ندارد و ممکن است باعث سردرگمی مخاطب شود.
تقابل خاکستری خیر و شر
آنچه «ناتوردشت» را متمایز می‌کند، نگاه خاکستری آن به مفهوم خیر و شر است. هیچ یک از شخصیت‌های اصلی فیلم، کاملاً خوب یا کاملاً بد نیستند. احمد با همه خیرخواهی‌اش، ضعف‌ها و اشتباهاتی دارد و آیهان با همه خطاهایش، انسانی است درگیر گذشته و شرایط دشوار. این پیچیدگی شخصیت‌ها، فیلم را از بسیاری آثار مشابه متمایز می‌کند. فیلم همچنین به خوبی نشان می‌دهد که چگونه یک رویداد ناگوار می‌تواند ساختارهای اجتماعی یک جامعه کوچک را تحت تأثیر قرار داده و روابط انسانی را به چالش بکشد.
حرف آخر: تماشا کنیم یا نه؟
«ناتوردشت» فیلمی است که تماشای آن به علاقه‌مندان سینمای اجتماعی و درام‌های روان‌شناختی توصیه می‌شود. اگرچه این اثر ضعف‌هایی در فیلمنامه دارد، اما بازی درخشان بازیگران اصلی و فضاسازی موفق، آن را به تجربه‌ای دیدنی تبدیل می‌کند. البته این فیلم به دلیل فضای دلهره‌آور، برای مخاطبان زیر ۱۵ سال مناسب نیست. اما برای بزرگسالانی که به داستان‌های مبتنی بر واقعیت و کاوش روان‌شناختی شخصیت‌ها علاقه دارند، «ناتوردشت» می‌تواند انتخاب مناسبی باشد. این فیلم به ما یادآوری می‌کند که گاهی خطای یک نفر، می‌تواند سرنوشت جامعه‌ای را تغییر دهد. شاید وقت آن رسیده که نسبت به روابطمان در محیطی که در آن زیست می‌کنیم، هوشیارتر باشیم.
