معرفی انیمیشن «میرای»‏

محمدامین قاسمی پیربلوطی، خبرگزاری دانا، گروه فرهنگ؛ یکی از برجسته‌ترین مسائلی که برای پدران و مادران پیش می‌آید، هنگامی است که صاحب فرزند دوم یا سوم خود ‏می‌شوند؛ در این جور مواقع، فرزندی که پیش از این در کانون توجه پدر و مادر و دیگر اعضای خانواده قرار داشته، با ‏آمدن عضو جدید دگرگونی‌های مختلفی را در تعاملات و تجربیات روزانه‌اش می‌چشد. او دیگر هدف تمامی ‏مهرومحبت‌ها، وقت‌گذرانی‌ها و مراقبت‌ها نیست و به یکباره تبدیل می‌شود به برادر یا خواهر بزرگتر که علاوه بر این‌که ‏با فقدان توجه کلنجار می‌رود، یک وظیفه‌ی جدی مراقبتی و حمایتی هم به وظایفش در محیط خانواده اضافه می‌شود. ‏انیمیشن «میرای» (‏Mirai‏) یکی از آثاری است که به‌خوبی به این مسئله پرداخته و به نیکی تلاش کرده‌است تا ابعاد و ‏زوایای گوناگون آن را به تصویر بکشد.‏

‏«میرای»، انیمه‌ای است محصول سال 2018 میلادی که نویسندگی و کارگردانی آن را مامورو هوسودا برعهده ‏داشته‌است. این اثر 98 دقیقه‌ای محصول ژاپن موفق شد که در همان سال 2018 نامزد یا برنده‌ی جوایز معتبر جهانی ‏سینمایی و انیمیشنی شود که از میان آن‌ها می‌توان به برنده‌شدن بهترین فیلم انیمیشنی غیرمستقل جایزه‌ی انی (‏Annie ‎Awards‏-یکی از معتبرترین جوایز جهانی مخصوص آثار انیمیشنی) و نامزدی بهترین فیلم انیمشنی اسکار اشاره کرد. ‏ماجرای «میرای» از جایی شروع می‌شود که مادر و پدر پسربچه‌ای کوچک با دختربچه‌ی تازه به‌دنیاآمده‌شان – به‌نام ‏میرای - به خانه می‌آیند و به‌تدریج شرایط از حالت عادی پیشین خارج می‌شود. درحالی‌که پدر و مادر سعی می‌کنند ‏خودشان را با اوضاع جدید و مسائل مراقبت از نوزاد وفق دهند، پسربچه‌شان نیز کم‌کم نسبت به نوزاد تازه‌وارد حس ‏حسادت پیدا می‌کند و به‌خاطر بی‌توجهی‌های پدر و مادرش نیز دچار آشفتگی‌های گوناگونی می‌شود و در این میان به ‏آغوش رویاها و خیال‌پردازی‌های کودکانه‌اش پناه می‌برد. ‏

‏«میرای» در زبان ژاپنی به‌معنای آینده است و پسربچه‌ی قصه‌ی ما در جریان رویدادهای فیلم چندین بار با نسخه‌ی ‏نوجوان خواهر کوچکش از آینده روبه‌رو می‌شود. جدای از این مسئله اشارات جالب و دقیقی به مفهوم خانواده، محیط ‏خانه، سنت‌های ژاپنی، پیوندهای خویشاوندی در نسل‌های مختلف و ارزش خاطرات می‌شود. در جریان فیلم با ‏موقعیت‌ها و صحنه‌های فانتزی، رویاگونه و استعاری متعددی روبه‌رو می‌شویم که هرکدام به‌گونه‌ای تحلیلی ‏روانشناختی از نه فقط پسربچه بلکه تمامی اعضای خانواده، ارائه می‌دهند. سفرهای گوناگون فرازمانی و فرامکانی به‌ ‏تناسب موقعیت‌های جدیدی که پیش می‌آید، در واقع می‌توانند نشان‌دهنده‌ی شگفت‌آوری جهان ذهنی کودکی باشند ‏که دارد پیراهن‌های مختلفی را در مسیر رشد خود پاره می‌کند. در این میان شاید مهم‌ترین نماد این اثر، درخت حیاط ‏خانه باشد که به‌نوعی پیونددهنده‌ی اعضای خانواده در طول زمان بوده و حافظه‌ی تاریخی مردمانی است که در سایه‌ی ‏این درخت گرانبار و حول محور عشق و علاقه و فداکاری، همراه با یکدیگر بالیده‌اند.‏