معرفی فیلم «پدر»‏

محمدامین قاسمی پیربلوطی، خبرگزاری دانا، گروه فرهنگ؛ فراموشی شاید یکی از پیچیده‌ترین پدیده‌هایی باشد که انسان تجربه می‌کند. از یک سو، سرشار از فایده است و از سوی ‏دیگر می‌تواند مشکلات و سختی‌های فراوانی را به‌وجود آورد. اگر انسان نمی‌توانست فراموش کند، شاید تحمل بسیاری ‏از رنج‌ها، ازدست‌دادن‌ها و خاطرات تلخ و آزاردهنده، ناممکن می‌شد و در آن روی سکه، فراموش‌کردن حقایق، تجربه‌ها ‏و احساسات مختلفی که در گذشته داشته‌ایم، باعث می‌شود که گرد غفلت بر ادراکاتمان نشسته و به ورطه‌ی اشتباه و ‏نادرستی بیفتیم. گذشته از این ویژگی عمومی انسان‌ها، هرچه افراد پا به سن می‌گذارند و سالخورده‌تر می‌شوند، ردپای ‏فراموشی‌های غیرمنتظره بیشتر در جاده‌ی زندگی‌شان نمایان می‌شود؛ به‌طوری‌که پیرمردها و پیرزن‌های گوناگونی را ‏دیده‌ایم که عادی‌ترین و ساده‌ترین چیزها را هم از یاد برده و ممکن است حتی نام و هویت خودشان را نیز به فراموشی ‏سپرده‌باشند.‏‎ ‎‏ فیلم «پدر» (‏The Father‏)، اثر عمیق، دقیق و گیرایی است که روایت متفاوت و نوآورانه‌ای از معضل ‏فراموشی در میان کهن‌سالان ارائه می‌دهد.‏

فیلم «پدر» محصول سال 2020 میلادی و ساخته‌ی فلوریان زلر است. در این اثر، بازیگران بزرگی از جمله آنتونی ‏هاپکینز و اولیویا کولمن نقش‌آفرینی کرده‌اند و در این میان هنرنمایی آنتونی هاپکینز در نقش آنتونی بسیاردرخشان و ‏مثال‌زدنی است. «پدر» داستان پیرمردی را روایت می‌کند که با وجود بالارفتن سنش از پذیرش کمک دخترش برای ‏نگهداری از او خودداری می‌کند. او سعی می‌کند شرایطش را کاملاً طبیعی و عادی جلوه داده و خودش را با موقعیت‌های ‏غیرمنتظره‌ای که گهگاه پیش می‌آیند وفق دهد؛ اما هرچه زمان می‌گذرد، چنگال‌های تیز فراموشی بیش از پیش در ‏ذهنش فرو رفته و  تردید، بیگانگی و ابهام به‌تدریج بر وجودش سایه می‌افکنند. علاوه بر کیفیت بالای اثر، فیلم «پدر» ‏موفق به کسب جایزه یا نامزدی جوایز سینمایی فراوانی نیز شده‌است که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به جایزه‌ی بهترین ‏بازیگر مرد نقش اصلی و بهترین فیلم‌نامه اقتباسی از ‏BAFA‏ و شش نامزدی اسکار اشاره کرد.‏

نوآوری روایی فیلم «پدر» را می‌توان در این دانست که این اثر برخلاف آثار دیگری که درباره‌ی این مسئله ‏ساخته‌شده‌اند، از زاویه‌ی دید شخصیت اصلی که همان پیرمرد دچارشده به بیماری آلزایمر است، روایت شده‌است؛ ‏به‌طوری‌که بیننده‌ی اثر به‌خوبی با اثر همراه شده و برای حدود 90 دقیقه همذات‌پنداری شدیدی را با شخصیت اصلی ‏تجربه می‌کند. جریان عادی زندگی که شاید از دید ما بسیارکسل‌کننده و تکراری باشد، برای کسی که از اختلال ‏فراموشی و حواس‌پرتی رنج می‌برد، پر از پرسش، ابهام، معما و سردرگمی است. به‌طورکلی، این معضل چه برای افراد ‏مبتلا و چه برای اطرافیان و بستگانشان، چالش‌ها و مشکلات متعددی را پدید می‌آورد که با تماشای «پدر» می‌توان به ‏درک عمیق‌تری از آن رسید و با افراد درگیر با این مسئله، همدلی و حمایت بهتری به عمل آورد.‏