کودکانی که با این مشکل درگیر هستند  از بهره هوشی معادل 70تا85 برخوردار بوده و 13/6 درصد از جمعیت جهان را تشکیل می دهند.

این نوع کودکان در یک سری از مهارت های تحصیلی و یادگیری دچار نقص بوده و این مسأله یادگیری آنان را با تأخیر و مشکل مواجه می کند.

کودکانی که با این مشکل مواجه هستند، در حیطه ی مهارت های یادگیری از عملکرد تحصیلی ضعیف تری نسبت به سایر همسالان خود برخوردار بوده و می توان این نقص را در روند یادگیری آنان مشاهده کرد.

افراد دیر آموز معمولا هیچ گونه علامت جسمی یا ظاهری مشخصی ندارند و بجز در امور تحصیلی و فعالیت های پیچیده ی ذهنی که ممکن است با شکست مواجه شوند ، در سایر امور زندگی مستقل و موفق عمل می کنند.

بنابراین اینگونه افراد را نباید عقب مانده ذهنی دانست ، زیرا ؛ آنان فقط در بخشی از مهارت های زندگی از همسالان خود عقب تر بوده و در سایر ابعاد زندگی مانند دیگران عمل می کنند.

این گروه از کودکان نیاز دارند تا برای دستیابی به موفقیت ، کمک های بیشتری را از اطرافیان دریافت کنند ، در غیر این صورت ممکن است از مقابله با مشکلات مأیوس شده و به ناهنجاری های مختلف روی آورند.

یکی از مشکلاتی که این گونه افراد با آن دست و پنجه نرم می کنند ، عدم پذیرش از سوی اطرافیان و جامعه و نگرش منفی است که اطرافیان نسبت به آنان دارند.

تحقیقات نشان داده است که این کودکان استعداد هایی داشته که ناشناخته مانده است ، بنابراین این کودکان می توانند در برخی زمینه های یادگیری از کودکان عادی نیز پیشی گرفته و راه رسیدن به موفقیت را  برای خود هموار می کنند.

عواملی که می تواند این اختلال را افزایش دهد

محققان عوامل ژنتیکی ، آسیب به مغز ، ابتلا به بیماری ، عوامل محیطی و تدریس نامطلوب و ناکافی برخی مربیان را از مهم ترین عوامل ایجاد این اختلال در کودکان می دانند.

یکی از مهم ترین ویژگی های بارز این کودکان این است که دیر یاد می گیرند و زود فراموش می کنند.

درواقع این کودکان نیاز دارند تا زمان بیشتری را برای یادگیری و آموختن صرف کنند.

کودکان دیر آموز علاقه ای به کارهای فکری و یادگیری نداشته و قادر به کارهای سخت و پیچیده ی ذهنی نخواهند بود.

 در حافظه دیداری و شنیداری خود با مشکل مواجه هستند.

بیشتر این کودکان به خاطر برخورد های نامناسب دیگران از اعتماد به نفسی پایین برخوردار هستند.

مشاوره با والدین ، بازی درمانی ، روان درمانی ، اصلاح نگرش اطرافیان به این گونه افراد ، دادن حق انتخاب و سپردن مسئولیت به آنان ، پرهیز از تحقیر و توهین و سرزنش و تشویق کردن از جمله مهم ترین روش هایی است که می تواند این اختلال را بهبود بخشد.