اگر صادقانه به این موضوع فکر کنیم، متوجه می‌شویم که در زمان آرامش، بهتر می‌توانیم چالش را که بر سر راه والدگری مان ایجاد می‌شود، حل کنیم. اما در زمان عصبانیت و خشم، مانند یک انبار باروت که به آن کبریت زده باشند، منفجر می‌شویم. چرا که به خودمان حق می‌دهیم درباره اینکه این بچه چقدر بی مسئولیت، بی ملاحظه و یا حتی بدقلق است، عصبانی شویم.

اما چیزی که مهم است این است که اصلا مهم نیست چقدر ناراحت و خشمگین هستید، مهم این است که نباید با عصبانیت و پرخاش با فرزند خود رفتار کنید. ما رفتار کودک خود را مشاهده می‌کنیم، مثلا شاهد کتک زدن فرزندمان توسط خواهرش هستیم. در ذهنمان شروع به نتیجه گیری های بی اساس و بی نتیجه می‌کنیم: مثلا ممکن است شما فکر کنید که درتربیت کودک خود شکست خورده‌ام. این فکرهای زنجیروار، قطاری از احساسات خود را با خود به دنبال دارد، در مورد مثال بالا، احساساتی مثل ترس، نگرانی، گناهکاری را به همراه دارد. بهترین دفاع، حمله است، پس ما هم پاسخ کودک خود را با خشونت می‌دهیم. تمام این مراحل تنها ۲ ثانیه طول می‌کشد.

ممکن است کودک، باعث تحریک و تشدید عصبانیت ما شده باشد، اما دلیل عصبانیت نیست. هر موضوعی که باعث خشم شدید شما می‌شود، ریشه در سالهای کودکی شما دارد. شما در لحظه عصبانیت نمی‌توانید به درستی فکر کنید و رفتار مناسبی از خود بروز دهید. امانگران نباشید، این موضوع طبیعی است. همه ما با زخم‌هایی از دوران کودکی خود پا به دنیای پدر یا مادر شدن می گذاریم و کودکان آن زخم‌ها را باز می‌کنند. ما به عنوان افراد بزرگسال و مهم‌تر ار آن به عنوان والدین، باید کنترل خشم را بیشتر تمرین کنیم.

نتیجه پرخاش و عصبانیت ما برسر فرزندانمان چیست؟

حتما برای هرکس در زندگی حداقل یکبار پیش آمده که همسرش از دست او عصبانی شود و گاهی عصبانیتش را در قالب پرخاش یا داد زدن نشان می‌دهد. حالا همسرتان را سه برابر خود تصور کنید، در حالی که از بالا به شما نگاه می‌کند. حالا تصور کنید همسر شما عشق، اعتماد، پناه، و یک کلام همه زندگی شما محسوب می‌شود. شما در برابر خشم همسرتان چه احساسی وجودتان را فرا می‌گیرد؟ حالا دقیقا این وضعیت، وضعیتی است که برای فرزندتان در مقابل شما ایجاد می‌شود.

طبیعی است که همه ما از دست فرزند خود عصبانی می‌شویم. اما رفتار و واکنش ما مهم است. کنترل خشم والدین هم چندان ساده نیست. اما بدانید که والدینی که باالفاظ بد یا بی احترامی با فرزند خود صحبت می‌کنند، اثرات منفی زیادی را به کودک وارد می‌کنندو عواقب و آثار منفی این رفتار حتی تا بزرگسالی در وجود او باقی می ماند.