محمدامین قاسمی پیربلوطی، خبرگزاری دانا، گروه فرهنگ؛ فیلم سینمایی «میناری» (‏Minari‏) یکی از درخشان‌ترین آثار سال گذشته‌ی میلادی بود که در فصل جوایز هم به‌خوبی ‏ظاهر شد. به‌طوری‌که ماه گذشته موفق شد جایزه‌ی بهترین فیلم خارجی‌زبان گلدن گلوب را از آن خود کند و هم‌اکنون ‏برای دریافت جایزه‌ی اسکار نیز در شش بخش نامزد است. میناری اثری است که می‌توان آن را در ژانر کمدی-درام ‏دسته‌بندی کرد و آن را یکی از برترین آثار غیرانگلیسی‌زبان سال 2020 میلادی و نیز یکی از قابل‌توجه‌ترین آثار ‏سال‌های اخیر سینمای کره دانست. کارگردانی و نویسندگی «میناری» را لی ایساک چانگ برعهده داشته و بازیگرانی ‏چون استیون یئون و یون یوهجانگ نیز در آن خوش درخشیده‌اند.‏

داستان «میناری» به این صورت آغاز می‌شود که در دهه‌ی 1980 میلادی، یک خانواده‌ی چهارنفره‌ی کره‌ای به آمریکا یا  ‏همان به‌اصطلاح سرزمین آرزوها مهاجرت می‌کنند تا بتوانند از طریق کشاورزی در زمین حاصل‌خیزی که پس‌انداز ‏چندین ساله‌ی خود را صرف خرید آن کرده‌اند، رؤیاهای خود را تحقق بخشند. در ابتدا با اعضای این خانواده آشنا ‏می‌شویم که از یک زوج جوان کره‌ای و دو فرزند (یک دختر و یک پسر) تشکیل شده‌است. این خانواده، همراه با ‏کوله‌باری از امید و آرزو از وطن خود رخت بربسته و پای به سرزمینی غریبه اما سرشار از امیدها و آرزوها می‌گذارند تا ‏بتوانند با همراهی و همیاری یکدیگر، بهشت عدن خود را در خاک آمریکا بنا کنند.‏

از همان لحظه‌ی ورود، چالش‌ها و تردیدهای گوناگونی گریبان این خانواده‌ی سردرگم را می‌گیرد و کم‌کم مشخص ‏می‌شود که همه چیز به‌ همان شکلی که پیش از این در ذهن خود تصویرپردازی کرده‌بودند، پیش نمی‌رود. در «میناری» ‏تلاش شده‌است تا به مسائل گوناگونی که برای یک خانواده‌ی مهاجر در آمریکا پیش می‌آید، پرداخته‌شود. یکی از ‏نخستین چالش‌هایی که طبیعتاً برای افراد مهاجر پیش می‌آید، بحث فرهنگ‌پذیری است. ورود به جامعه‌ای ناآشنا که ‏فرهنگ متفاوتی از فرهنگ مبدأ دارد، موجب می‌شود که فرد مهاجر در ابتدای فرآیند تطبیق با ارزش‌ها، هنجارها و ‏نمادهای جامعه‌ی جدید، با تعارضات ذهنی و رفتاری متعددی روبه‌رو شود که بخشی از آن‌ها پس از چندین مرتبه ‏آزمون و خطا و رویارویی با نظام فرهنگی حاکم، به‌تدریج آموخته می‌شوند؛ اما بخشی دیگر ممکن است هیچ‌گاه در ‏هویت فردی و اجتماعی شخص مهاجر رسوخ نکنند. ‏

مضمون برجسته‌ی دیگری که در «میناری» بسیارخوب پرداخت می‌شود، مفهوم و ساخت خانواده است. با اضافه‌شدن ‏مادربزرگ به این خانواده‌ی سردرگم مهاجر، شرایط دگرگون شده و روابط موجود بین اعضای این خانواده شکلی دیگر ‏می‌یابند. شخصیت مادربزرگ در این فیلم، نماد فرهنگ سنتی کره است که با ورود خود به کالبد تب‌دار این خانواده، ‏جانی دوباره به آن بخشیده و روحی تازه در آن می‌دمد. نخست این‌گونه به‌نظر می‌رسد که این خانواده با هدفی مشخص ‏و واضح پای در این راه جدید گذاشته‌اند، اما هرچه جلوتر می‌رویم متوجه می‌شویم که گنج گمگشته‌ی این خانواده نه در ‏اعماق خاک حاصلخیز آرکانزاس، بلکه در دل عنصر قدرنادیده‌ای است که از همان ابتدا همراه با آنان بوده‌است. ‏تماشای یک فیلم خانوادگی درباره‌ی خانواده و همراه با خانواده می‌تواند تجربه‌ای بسیارشیرین و تأثیرگذار برای بینندگان ‏‏«میناری» باشد.‏