در نگاه اسلامی «مردمی بودن، ارزشی بالاتر از انتخاب شدن به وسیله مردم است. بعضی افراد ممکن است در یک نظام دمکراتیک، به شکل دمکراتیک هم انتخاب شوند، اما با مردم رابطه‌ای نداشته باشند. اینها مردمی نیستند.» ‌۱۳۷۹/۰۲/۰۱ «مثل مردم زندگی کردن» در اینجا موضوعیت دارد: «مردمی بودن به ادّعاکردن نیست. با مردم، با زندگیِ مردم کنار بیاییم، مثل مردم زندگی کنیم، با طبقات مختلف مردم انس بگیریم. این، معنای مردمی بودن است.» ۱۳۹۸/۱۰/۰۳ و براساس تعالیم اسلام «ما [مسئولان] نوکر و خدمتگزار مردم هستیم. اعتبار و آبروی ما به این است. اسلام این را برای ما معیّن کرده است. ما حقّی به گردن مردم نداریم؛ مردم به گردن ما حق دارند.» ۱۳۸۲/ ۱۱/۱۵ لذا امتیاز دولت‌ها به مردمی بودن آنهاست. وقتی از دولت جوان حزب‌اللهی سخن گفته می‌شود، اولین و مهمترین ویژگی این دولت انقلابی «پایبندی به ارزشهای مبنائی و اساسی اسلام است.» ۱۳۹۵/۰۳/۱۴ و مؤلفه‌ی مهم دیگر، اعتقاد به «محور بودن مردم است.» ۱۳۹۵/۰۳/۱۴

یک نمونه‌ی آرمانی از مردمی بودن، شخصیت حضرت امام در جایگاه رهبری انقلاب است. یکی از اصول امام خمینی «مردمی بودن و غیر اشرافی بودن حکمرانان و زمامداران» ۱۳۹۲/۰۳/۱۴ است. در رفتار و سلوک سیاسی هم «امام به مردم اعتماد داشت، مردم به امام اعتماد داشتند؛ امام مردم را دوست داشت، مردم امام را دوست داشتند.» ۱۳۹۴/۰۳/۱۴ همچنین شهیدان رجائی و باهنر که «حقاً نماد دولتمردان متعهد و پایبند و مردان جمهوری اسلامی بودند.» ۱۳۸۴/۰۶/۰۸ اینچنین بودند. ویژگی اصلی آنها این بود که «دلسوز و مردمی بودند.» ۱۳۶۹/۰۶/۰۱ و به عامه‌ی مردم توجه داشتند: «همان چیزی که در آن فرمان معروف امیرالمؤمنین به مالک اشتر بود که به عامّه‌ی مردم و به توده‌های مردم رو بیاور و آنها را بطلب... دنبال خواصّ مردم و گروه‌ها و قشرهای ویژه نرو.» ۱۳۶۲/۰۶/۰۸

مردمی بودن یعنی «خوی اشرافیگری، خوی جدائی از مردم، خوی بی‌اعتنائی و تحقیر مردم در آنها نباشد.» ۱۳۸۸/۰۷/۱۵ در مقابل ویژگی مثبتِ مردمی بودن، ویژگی منفی خودبرتربینی، اشرافی‌گری و دوری از مردم است. به همین دلیل «آفت مسئولیت در یک نظامی که متکی به آراء مردم و متکی به ایمان مردم است، این است که مسئولین... در هوس زندگی اشرافیگری، به این در و آن در بزنند.» ۱۳۹۰/۰۳/۱۴ «اشرافیگرى براى یک کشور آفت است؛ اشرافى‌گرىِ مسئولان، آفت مضاعف است.» ۱۳۷۸/۰۹/۰۱