نگار خلیلی، پایگاه خبری دانا، سرویس سلامت و سبک زندگی، در این مقاله به ارتباط بین اوتیسم و ​​اختلال دوقطبی و اختلال یادگیری ، تجربیات افراد اوتیسمی از اختلال دوقطبی می پردازیم.

اختلال طیف اوتیسم (ASD) و اختلال دوقطبی علائم مشترکی دارند و گاهی اوقات ممکن است همزمان رخ دهند. اوتیسم یک تفاوت عصبی رشدی است که بر نحوه ارتباط، رفتار، یادگیری و تعامل افراد تأثیر می گذارد. اختلال دوقطبی یک اختلال خلقی است که باعث ایجاد دوره هایی می شود که بر وضعیت عاطفی، سطح انرژی و رفتار فرد تأثیر می گذارد.در این مقاله به ارتباط بین اوتیسم و اختلال دوقطبی و اختلال یادگیری ، تجربیات افراد اوتیسمی از اختلال دوقطبی می پردازیم.در این مقاله به ارتباط بین اوتیسم و اختلال دوقطبی و اختلال یادگیری ، تجربیات افراد اوتیسمی از اختلال دوقطبی می پردازیم.

ارتباط بین اوتیسم و اختلال دوقطبی

افراد اوتیسمی ممکن است اختلال دوقطبی داشته باشند و در نتیجه علائم خود را متفاوت تجربه کنند.

یک مطالعه نشان داد که حدود 30 درصد از جوانان مبتلا به اختلال دوقطبی I (که با دوره های شیدایی قابل توجه مشخص می شود) اوتیسم هستند. همین مطالعه همچنین نشان داد که علائم اختلال دوقطبی زمانی که یک فرد اوتیستیک است زودتر ظاهر می شود.

عوامل خطر مشترک

برخی از عواملی که به نظر می رسد در افراد اوتیسمی مبتلا به اختلال دوقطبی در مقایسه با افراد غیر اوتیسمی مبتلا به اختلال دوقطبی شایع تر باشد عبارتند از:

به راحتی منحرف شدن

اختلال کم توجهی-بیش فعالی همراه (ADHD)

اختلال وسواسی (OCD)

خلق و خوی افسرده

کناره گیری اجتماعی

تشخیص اوتیسم و اختلال دوقطبی

از آنجایی که بسیاری از تحقیقات در مورد اختلال دوقطبی بر علائم افراد غیر اوتیستیک متمرکز است، تشخیص دقیق برای افراد اوتیسمی دشوارتر است. برخی از علائمی که افراد اوتیسمی هنگام ابتلا به اختلال دوقطبی تجربه می کنند عبارتند از:

پرخاشگری

خلق و خوی افسرده

حواس پرتی

انجام رفتارهای تکراری

تند گفتار یا حرف زدن زیاد

مشکلات خواب

هنگامی که یک فرد اوتیسمی دارای چالش های ارتباطی است، ارزیابی دقیق علائم دوقطبی می تواند حتی دشوارتر باشد. داشتن ADHD یا OCD همراه می تواند فرآیند تشخیص را به دلیل همپوشانی علائم پیچیده تر کند.

اوتیسم در مقابل اختلال دوقطبی

پزشکان مراقبت های بهداشتی غربالگری های معمولی را برای اوتیسم انجام می دهند. آکادمی اطفال (AAP) توصیه می کند که این غربالگری ها باید در سنین 9، 18 و 30 ماهگی انجام شود.

به منظور تشخیص اوتیسم یا اختلال دوقطبی، یک ارائه دهنده ممکن است غربالگری یا ارزیابی سلامت روان را انجام دهد و در مورد علائم، تاریخچه و رفتارها سؤال بپرسد. تشخیص معمولاً با در نظر گرفتن نتایج این غربالگری ها و پرسش از مراقبان یا سایر افراد در مورد فعالیت ها و رفتارهای فرد انجام می شود.

پزشکان همچنین ممکن است یک معاینه فیزیکی انجام دهند، آزمایش‌های آزمایشگاهی را انجام دهند و آزمایش‌های دیگری را برای کمک به رد سایر شرایطی که ممکن است باعث ایجاد یا کمک به علائم شوند، انجام دهند. افراد مبتلا به اختلال دوقطبی نیز بیشتر احتمال دارد که سایر شرایط همراه مانند ADHD، مصرف مواد و اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) را تجربه کنند.

به منظور تمایز بین اوتیسم و اختلال دوقطبی، پزشک ممکن است ماهیت، مدت، بیان، سن شروع و شدت علائم را بررسی کند.

افراد اوتیستیک و مبتلایان به اختلال دوقطبی می توانند رفتار تکانشی از خود نشان دهند، اما این علامت با اختلال دوقطبی و نه با اوتیسم همراه است.

اوتیسم یک تفاوت عصبی رشدی با شروع اوایل دوران کودکی است، در حالی که سن معمول شروع اختلال دوقطبی، نوجوانی یا جوانی است.

افراد اوتیسمی ممکن است مشکلاتی در ارتباط اجتماعی و آگاهی، تفاوت‌های گفتاری، مسائل حسی و ناتوانی‌های ذهنی داشته باشند. چنین علائمی معمولاً با اختلال دوقطبی همراه نیست.

اختلال دوقطبی باعث افسردگی شدید می شود و ممکن است باعث ایجاد افکار خودکشی شود. در حالی که افراد اوتیسمی ممکن است افسردگی را نیز تجربه کنند، این اپیزودهای خلقی نشانه ای از وضعیت آنها در نظر گرفته نمی شود.

پزشکان و متخصصان سلامت روان از راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5-TR) برای تشخیص شرایط سلامت روان و تفاوت‌های رشد عصبی از جمله اوتیسم استفاده می‌کنند.

درمان و حمایت از اوتیسم و اختلال دوقطبی

اوتیسم و اختلال دوقطبی هر دو مادام العمر هستند. درمان اختلال دوقطبی بر کمک به افراد در مدیریت علائم و تقویت توانایی آنها برای عملکرد در زندگی روزمره متمرکز است. اگرچه اوتیسم یک بیماری نیست، بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم از خدمات حمایتی برای کمک به عملکرد در دنیایی که برای برآوردن نیازهای آنها طراحی نشده است بهره می برند.

هیچ رویکرد واحدی برای درمان وجود ندارد که برای همه مناسب باشد و هر فردی از نظر سطح حمایتی که برای پیشرفت نیاز دارد نیازهای متفاوتی دارد.

داروها

درمان اختلال دوقطبی معمولاً شامل استفاده از داروها برای کمک به تثبیت خلق و خو است. داروهایی که ممکن است تجویز شوند عبارتند از:

تثبیت کننده های خلق و خو مانند لیتیوم یا دپاکوت (سدیم والپروات)

داروهای ضد روان پریشی مانند ریسپریدال (ریسپریدون)، سروکل (کوتیاپین)، ابیلیفای (اریپیپرازول)، زیپرکسا (اولانزاپین) و جئودون (زیپراسیدون)

داروهای ضد افسردگی مانند پروزاک (فلوکستین)، سلکسا (سیتالوپرام) و لکساپرو (اسکیتالوپرام)

توجه به این نکته ضروری است که مصرف داروهای ضد افسردگی به تنهایی برای اختلال دوقطبی توصیه نمی شود. این داروها ممکن است باعث شروع یک دوره شیدایی یا هیپومانیک شوند.

هنگامی که افراد اوتیسمی اختلال دوقطبی را تجربه می کنند، گاهی اوقات از تثبیت کننده های خلقی همراه با داروهای ضد روان پریشی با دوز پایین استفاده می شود. داروهای ضد تشنج که خلق و خو را تثبیت می کنند، مانند اسید والپروئیک، ممکن است ترجیح داده شوند.

داروهای ضد روان پریشی غیر معمول مانند آریپیپرازول و ریسپریدون می توانند به کنترل علائم تحریک پذیری در کودکان کمک کنند.

روان درمانی

مداخلات پرکاربرد معمولاً بر بهبود مهارت ها تمرکز دارند و ممکن است شامل موارد زیر باشند:

درمان شناختی-رفتاری (CBT) بر کمک به افراد در تغییر الگوهای فکری منفی تمرکز دارد. به طور خاص، یک درمانگر که تنوع عصبی را تایید می کند، می تواند با افراد اوتیستیک ارتباط برقرار کند و از سلامت روان آنها حمایت کند.

خانواده درمانی می تواند به اعضای خانواده کمک کند تا در مورد وضعیت عزیزشان و آنچه که می توانند برای کمک به آنها انجام دهند.

گروه‌های حمایتی می‌توانند به افراد کمک کنند با افرادی که تجربه‌های مشابهی را تجربه می‌کنند ارتباط برقرار کنند.