محمد شیرزاده، پایگاه خبری دانا، سرویس سبک زندگی؛ تنها فرزند خانواده وقتی‌ که متوجه می‌شود در زمینه‌های زندگی خارج از خانواده مانند مدرسه کانون توجه نیست، دچار مشکلاتی می‌شود، آنها یاد گرفته اند که نه تقسیم کنند نه رقابت. اگر به توانایی‌های او توجه نشود احتمالا احساس ناامیدی خواهد کرد .

آنها افرادی تکلیف‌گرا، مرتب و منظم، باوجدان و وظیفه‌شناس و بسیار قابل‌اطمینان می‌باشند و از قبول مسئولیت‌های مختلف واهمه‌ای ندارند.

بر مبنای پژوهش‌ها، آنها مانند فرزندان اول اعتماد به ‌نفس بیشتری دارند و احتمالاً بیش از بچه‌های دیگر از تخیل خود استفاده می‌کنند. آنها پرتوقع، انتقاد ناپذیر، انعطاف ناپذیر و کمال‌گرا هستند.

یکی از ویژگی های منفی آنها این است که کمی کینه‌ای و پرتوقع هستند و معمولا ً اشتباهاتشان را قبول نمی کنند. کودکان تک فرزند مستعد نازپروردگی هستند. نازپرورده فقط کسی نیست که به اصطلاح لوس حرف می زند و درپرقو می خوابد. نازپرورده کسی است که دلگرمی و علاقه اجتماعی او رشد کافی نکرده است. کودکی که هرچه می خواهد به دست می آورد، و بی کمترین فرصتی برای رویارویی با چالش های زندگی، حمایت دیگران را دریافت می‌کند نیز نازپرورده رشد می‌کند.‌

کودکی که جز در کنار والدینش امنیت پیدا نمی کند تا بخوابد، کودکی‌که ضمن برخورداری از قابلیتهای رشدی هنوز در خوردن و توالت رفتن به والدینش وابسته است، نیز نازپرورده است. اگر کاری را کودک خودش می تواند انجام بدهد و شما برایش انجام بدهید او را نازپرورده کرده اید.

کودکی که برای انجام‌تکالیف مدرسه برای مدت طولانی والدینش را در کنار خود می نشاند، و دغدغه ای برای وقت و نظم خانواده ندارد نیز نازپرورده است.

 کودک نازپرورده حتی به نظافت خود بی اعتناست چراکه انگیزه ای برای آن نمی بیند.‌ بدیهی است که والدین سهل گیر و بی قید فرزندانی نازپروده بار می آورند چون کودک ضرورتی برای همسوشدن با انضباط جمع نمی بیند.

 والدینی‌که به فرزند خود می آموزند اگر در کارها  اول نبود، اگر کامل نبود، مقبولیت ندارد و فقط به نتیجه نگاه می‌کنند، کودکی نازپرورده تربیت می کنند.‌ کودکان فقط در خانه نازپرورده نمی شوند، مدارس نیز در این میان موثرند. گاهاً منظور بعضی مدارس شناختی منظور هست.

کودکانی‌که در مدرسه برای همکاری، مسئولیت پذیری و احساس برابری با دیگران آموزش نمی بینند نیز نازپرورده محسوب می شوند. آنها مستعد احساس تفاخر، برتری یا حقارت هستند، که امکان هرنوع مشارکت و تعاون را از میان برمی دارد.

پرمدعاهایی با بنیه ضعیف روانی، حال آنکه به قول آدلر "این افراد پهلوان پنبه هایی هستند که وزنه های توخالی بلند می‌کنند".

کودک نازپرورده بواسطه تعامل دلسردکننده والدینش احساس"خاص" بودن می‌کند و ممکن است تا پایان عمر متوقع و البته ناکام بماند (مگر آنکه بوضوح به ناکارآمدی سبک زندگی اش پی ببرد و برای تغییر دلگرم شود).

این موارد را گفتیم که اگر مادر محترمی هستید که دوست دارد فرزندتان دچار این آسیبها نشود و فرصت فرزندآوری دارید خب قطعا به فکر فرزندآوری باشید و اما اگر مادری هستید که دیگر به فکر فرزندآوری نیستید مراقب باشید فرزند نازپرورده تربیت نکنید چون ممکن است توقعات او زودتر از موعد پیرتان کند.

منبع: روانشناسی شخصیت، دوان شولتز مترجم یحیی سید محمدی