در سال ۱۳۲۳ ق و در اواخر حکمرانی احمد شاه قاجار، در جنگ بین عشایر مسلمان ایران و ارتش بریتانیا بر روی این تپه‌ها، شیخ عبدالله بن عمار الطرفی به همراه مجاهدین نماز خواندند و چون قبل از آغاز نماز بر بلندای آن تپه اذان گفته شد، شیخ عبدالله نام آن را تپهٔ الله اکبر نامید و تا کنون نیز به همین نام شهرت دارد. با شروع جنگ این تپه‌ها به عنوان عارضه ای حساس مورد توجه ارتش عراق قرار گرفت و تیپ ۳۵ لشکر ۹ زرهی ارتش عراق پس از تصرف پاسگاه‌های سوبله و چزابه و پس از دو روز توقف در اطرافبستان، به سمت تپه‌های الله اکبر به حرکت درآمد و سرانجام در ۴ مهر ماه این تپه‌ها به اشغال و بلافاصله بر روی آن استحکاماتی ایجاد کرد.[نیازمند منبع]
دشمن با اشغال این تپه‌ها توانست سوسنگرد را زیر آتش قرار دهد و مقدمات سقوط سوسنگرد را فراهم کند؛ از همین رو یک گردان رزمی از تیپ ۳ لشکر ۹۲ زرهی در ۱۰ مهر ماه ۱۳۵۹ موفق شد در اقدامی سریع قسمتی از تپه‌های الله اکبر را آزاد نماید. با آزادسازی تپه‌ها، از ۱۸ مهرماه مواضع رزمندگان مستقر در آن زیر آتش شدید دشمن قرار گرفت و دشمن در ۱۹ مهرماه برای اشغال دوباره تپه‌های الله اکبر تا آبادی‌های سید خلف، صالح حسن و حمود عاصی واقع در جنوب غربی تپه‌های الله اکبر، پیش روی کرد و خود را به ۵ کیلومتری مواضع رزمندگان رسانید. موقعیت رزمندگان در تپه‌های الله اکبر که با اشغال بستان و تشدید آتش توپخانه دشمن مورد تهدید جدی دشمن قرار گرفته بود، مدافعان را مجبور به عقب‌نشینی از تپه‌های الله اکبر کرد و به این ترتیب تپه‌های الله اکبر دوباره به اشغال ارتش عراق درآمد.
پس از اشغال هفت ماههٔ این تپه‌ها، رزمندگان در دو عملیات محدود امام علی و عملیات نصر (غرب تپه‌های الله اکبر) دشمن را مجبور به عقب‌نشینی کردند. با تلاش رزمندگان در عملیات امام علی در ۳۱ مرداد ماه ۱۳۶۰ که محور اصلی عملیات بر روی تپه‌های الله اکبر بود، ضمن وارد آمدن خسارات به ارتش عراق، تپه‌های الله اکبر به‌طور کلی آزاد شد و در عملیات نصر که در ۱۱ شهریور ماه ۱۳۶۰ انجام شد، تپه سبز و مناطق غرب تپه‌های الله اکبر نیز از اشغال دشمن درآمد. به این ترتیب تپه‌های الله اکبر و مناطق اطراف آن تا پایان جنگ تحمیلی از تهدید دشمن در امان ماند.