سازمانی که «مداخله گر» شده است
سازمان پیمان آتلانتیک شمالی، با تمرکز بر بحران اوکراین در چند ماه اخیر، نقش آشکاری در ناآرامی های این کشور داشته است.
گروه راهبرد خبرگزاری دانا (داناخبر) - بنفشه غلامی: امروزه به هر جایی از جهان که بنگرید، به ویژه در مناقشه ها و دعواهای داخلی و خارجی، رد پای سازمانی به نام سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) را میتوانید به وضوح ببینید.
ناتو 4 آوریل 1949 با حضور بلژیک، هلند، لوکزامبورگ، فرانسه و انگلیس با هدف دفاع جمعی شکل گرفت و در طول زمان کشورهای دیگری به این پیمان افزوده شد و اکنون تعداد اعضای این سازمان به 28 کشور می رسد.
اما آنچه قابل توجه است، آنکه ناتو اکنون دیگر به عنوان سازمانی برای دفاع از اعضای خود عمل نمی کند و به عبارتی به سازمانی تهاجمی که قصد ورود به هر مناقشه ای را دارد، تبدیل شده است.
ناتو فارغ از همه حضورهای مداخله آمیزش، در چند ماه اخیر تمرکز ویژه خود را روی مساله اوکراین قرار داده است.
همان طور که خبرگزاری ایتارتاس، متعلق به کشور روسیه نیز اشاره کرده است، این تمرکز قوا روی مساله اوکراین بیشتر از آنکه به دلیل نگرانی برای وضعیت اوکراین باشد، برای بهره برداری از این مساله است.
به عبارتی، ناتو با بزرگ نمایی تهدید مسکو در مسایل اوکراین، مقاصد و خواست های خود را در منطقه دنبال می کند.
ایتارتاس که این مطالب را در قالب مصاحبهای با الکساندر گروشکو، سفیر روسیه در ناتو ارایه داده است، به نقل از وی می نویسد: ناتو با این بزرگنمایی قصد دارد یک جناح شرقی برای خود ایجاد کند و بر میزان حضور نظامیاش در مرکز و شرق اروپا و همین طور آب های بالتیک، مدیترانه و دریای سیاه بیفزاید.
جالب اینجاست که می توان به راحتی اتهاماتی را که گروشکو در مصاحبه با ایتارتاس مطرح کرد، در لابه لای مقالهای که آندرس فوگ راسموسن دروال استریت ژورنال چاپ امریکا نوشته است، مشاهده کرد.
راسموسن در این مقاله ضمن طرح این ادعا که ناتو در جهانی خطرناک و پرآشوب نقش موثری در حوادث دارد، با طرح اتهام نسبت به روسیه می نویسد: صلح و آرامش جهانی با تهاجم روسیه علیه اوکراین به چالش افتاده است.
او با اشاره به اینکه این تهاجم از جنگ جهانی دوم به این سو بی سابقه بوده است، تاکید می کند: ناتو نیازمند آن است که گامهایی جدی برای مقابله با روسیه و حمایت از اعضای خود بردارد و در این راه بر میزان امکانات خود در شرق اروپا بیفزاید.
روزنامه کرونیکل هرالد کانادا نیز با نگاهی واقع گرایانه به حوادث اوکراین و به طور خاص سقوط هواپیمای مالزی در این کشور می نویسد: بعد از این رویداد تمامی کشورهای عضو ناتو انگشت اتهام خود را به سوی کرملین گرفتند و کاریکاتورها و مقالات روزنامه های این کشورها پر شد از تصاویر و نقدهای مربوط به دست داشتن روسیه در این سقوط، اما واقعیت آن است که در بررسی های به عمل آمده هیچ مدرکی که نشان بدهد روسیه به طور مستقیم در سقوط این هواپیما نقش داشته باشد، مشاهده نشد.
ضمن آنکه اگر بخواهیم مقصر واقعی در آشوب های اوکراین را شناسایی کنیم، شاید بد نباشد به سخنان ویکتوریا نولاند، دستیار وزیر امور خارجه امریکا توجه کنیم که آشکارا پذیرفته بود این کشور نقش زیادی در تامین مالی مخالفان اوکراین در سال 2013 داشته است تا ویکتور یانوکوویچ، رییس جمهوری قبلی این کشور را که تمایلاتی نزدیک به کرملین داشت، برکنار کند.
به اعتقاد نویسنده مقاله کرونیکل هرالد، آشوبی که امروز در اوکراین مشاهده می شود، نتیجه آن پروسه ای است که موجب برکناری یانوکوویچ شد و بنابراین کشورهای عضو ناتو به جای اتهام زدن به روسیه، باید نگاهی به سیر تاریخی این وقایع بیندازند و نقش امریکا به عنوان برجسته ترین کشور عضو ناتو را مورد بررسی قرار دهند.
ناتو 4 آوریل 1949 با حضور بلژیک، هلند، لوکزامبورگ، فرانسه و انگلیس با هدف دفاع جمعی شکل گرفت و در طول زمان کشورهای دیگری به این پیمان افزوده شد و اکنون تعداد اعضای این سازمان به 28 کشور می رسد.
اما آنچه قابل توجه است، آنکه ناتو اکنون دیگر به عنوان سازمانی برای دفاع از اعضای خود عمل نمی کند و به عبارتی به سازمانی تهاجمی که قصد ورود به هر مناقشه ای را دارد، تبدیل شده است.
ناتو فارغ از همه حضورهای مداخله آمیزش، در چند ماه اخیر تمرکز ویژه خود را روی مساله اوکراین قرار داده است.
همان طور که خبرگزاری ایتارتاس، متعلق به کشور روسیه نیز اشاره کرده است، این تمرکز قوا روی مساله اوکراین بیشتر از آنکه به دلیل نگرانی برای وضعیت اوکراین باشد، برای بهره برداری از این مساله است.
به عبارتی، ناتو با بزرگ نمایی تهدید مسکو در مسایل اوکراین، مقاصد و خواست های خود را در منطقه دنبال می کند.
ایتارتاس که این مطالب را در قالب مصاحبهای با الکساندر گروشکو، سفیر روسیه در ناتو ارایه داده است، به نقل از وی می نویسد: ناتو با این بزرگنمایی قصد دارد یک جناح شرقی برای خود ایجاد کند و بر میزان حضور نظامیاش در مرکز و شرق اروپا و همین طور آب های بالتیک، مدیترانه و دریای سیاه بیفزاید.
جالب اینجاست که می توان به راحتی اتهاماتی را که گروشکو در مصاحبه با ایتارتاس مطرح کرد، در لابه لای مقالهای که آندرس فوگ راسموسن دروال استریت ژورنال چاپ امریکا نوشته است، مشاهده کرد.
راسموسن در این مقاله ضمن طرح این ادعا که ناتو در جهانی خطرناک و پرآشوب نقش موثری در حوادث دارد، با طرح اتهام نسبت به روسیه می نویسد: صلح و آرامش جهانی با تهاجم روسیه علیه اوکراین به چالش افتاده است.
او با اشاره به اینکه این تهاجم از جنگ جهانی دوم به این سو بی سابقه بوده است، تاکید می کند: ناتو نیازمند آن است که گامهایی جدی برای مقابله با روسیه و حمایت از اعضای خود بردارد و در این راه بر میزان امکانات خود در شرق اروپا بیفزاید.
روزنامه کرونیکل هرالد کانادا نیز با نگاهی واقع گرایانه به حوادث اوکراین و به طور خاص سقوط هواپیمای مالزی در این کشور می نویسد: بعد از این رویداد تمامی کشورهای عضو ناتو انگشت اتهام خود را به سوی کرملین گرفتند و کاریکاتورها و مقالات روزنامه های این کشورها پر شد از تصاویر و نقدهای مربوط به دست داشتن روسیه در این سقوط، اما واقعیت آن است که در بررسی های به عمل آمده هیچ مدرکی که نشان بدهد روسیه به طور مستقیم در سقوط این هواپیما نقش داشته باشد، مشاهده نشد.
ضمن آنکه اگر بخواهیم مقصر واقعی در آشوب های اوکراین را شناسایی کنیم، شاید بد نباشد به سخنان ویکتوریا نولاند، دستیار وزیر امور خارجه امریکا توجه کنیم که آشکارا پذیرفته بود این کشور نقش زیادی در تامین مالی مخالفان اوکراین در سال 2013 داشته است تا ویکتور یانوکوویچ، رییس جمهوری قبلی این کشور را که تمایلاتی نزدیک به کرملین داشت، برکنار کند.
به اعتقاد نویسنده مقاله کرونیکل هرالد، آشوبی که امروز در اوکراین مشاهده می شود، نتیجه آن پروسه ای است که موجب برکناری یانوکوویچ شد و بنابراین کشورهای عضو ناتو به جای اتهام زدن به روسیه، باید نگاهی به سیر تاریخی این وقایع بیندازند و نقش امریکا به عنوان برجسته ترین کشور عضو ناتو را مورد بررسی قرار دهند.
