یک تحلیلگر مسایل خاورمیانه می گوید: به نظر می رسد مسعود بارزانی رقابت با کاریزمای «عبدالله اوجالان» را بر نجات مردم کوبانی ارجح می داند.
گروه راهبرد خبرگزاری دانا (داناخبر) - اردشیر زارعی قنواتی*: شرم جهانی در شهر کوبانی در حالی خود را به رخ می کشد که تروریست های داعش در زیر گوش جامعه جهانی و ائتلاف به اصطلاح ضدتروریستی به رهبری آمریکا در آستانه تسخیر این دژ مقاومت قرار دارند.
دختران و پسران مسلح کرد در کمیته های دفاع خلقی، با کمترین امکانات چندین ماه است که دست به یک مقاومت همه جانبه تا پای جان در این شهر زده اند و شرافت خود را در مقابل مهاجمان متوهش داعشی همچنان حفظ کرده اند.
گفته می شود چنانچه به فوریت، کمک های تسلیحاتی و نظامی به این شهر نرسد سقوط کوبانی اجتناب ناپذیر خواهد بود.
کوبانی بدون شک تاوان استقلال، عدم دریوزگی، عدم انطباق منافع در چینش های ژئوپلتیک منطقه و ادعاهای دروغین مبارزه با تروریسم بنیادگرای داعشی را می پردازد.
هر چند که در طی سال های اخیر اعراب خلیج فارس و تا حدود زیادی ائتلاف غربی ضد بشار اسد بستر این آنارشی واپسگرایانه را فراهم کرده اند اما هم اکنون ترکیه در کانون تحولات این منطقه قرار داشته و به نظر می رسد که متهم اصلی برای فاجعه ای که قرار است در کوبانی اتفاق بیفتد را باید در آنکارا و دولت به رهبری رجب طیب اردوغان جست. شاید پر بیراه نباشد اگر گفته شود ترکیه مسبب اصلی سقوط کوبانی و فجایع کنونی و آتی در این منطقه خواهد بود.
هیچ بهانه ای از جمله حساسیت امنیتی ترکیه به واسطه مرز 1200کیلومتری این کشور با عراق و سوریه، احتمال قدرت گرفتن حزب مخالف کارگران کردستان ترکیه، «پ ک ک»، و عدم پذیرش شروط ترکیه برای مبارزه همزمان با داعش و دولت اسد، نمی تواند توجیه کننده سیاست فرصت طلبانه و غیرمسوولانه دولت آنکارا در قبال سقوط کوبانی تلقی شود.
امروز دیگر پاسخ به این معما که چرا در شرایطی که بیش از 40کشور قدرتمند با دستان باز در ائتلاف ضدداعش گرد هم آمده اند و با فراغ بال هر کجای خاک سوریه را که بخواهند بمباران می کنند، آنان از سرکوب داعش در اطراف کوبانی عاجز بوده و تروریست های داعش به راحتی به پیشروی های خود به مرکز این شهر ادامه می دهند، چندان سخت نیست.
یکی از بهانه هایی که همیشه از طرف واشنگتن و بروکسل برای عدم موفقیت در سرکوب داعش مطرح می شود، آن است که بمباران هوایی بدون نیروهای عملیاتی در میدان نبرد عامل اصلی این موضوع است.
اما در کوبانی به استناد تمامی شواهد و گزارشات مستند، هزاران مبارز و فدایی کرد در میدان جنگ حضور دارند که تا پای جان ایستادگی کرده و مصمم به مبارزه تا آخرین نفس خواهند بود.
آیا واقعا بزرگ ترین ارتش های جهان و تکنولوژی نظامی آنان که حداقل قدرت برتر خود را در جنگ های بالکان به خوبی نشان دادند، امروز توان شکستن محاصره کوبانی را ندارند؟
تاکنون حتی یک گزارش در مورد ارسال تجهیزات حتی سلاح های سبک به مبارزان کوبانی وجود نداشته و حتی به گفته بسیاری از فرماندهان مدافع کوبانی و گزارشگران تلویزیونی حاضر در مرز ترکیه که با چشمان غیرمسلح نیز تحرکات نظامی داعش را مشاهده می کنند، بمباران مواضع داعش توسط هواپیماهای ائتلاف بیشتر سمبولیک و نمایشی بوده است.
تصویب لایحه دولت اردوغان برای دخالت نظامی در سوریه و عراق در پارلمان ترکیه، حداقل مجوز حمله به داعش را به ارتش تا دندان مسلح ترکیه می دهد اما اردوغان به عینه هیچ مشکلی با داعش و سقوط کوبانی ندارد و تنها مترصد دنبال کردن اهداف ماجراجویانه خود برای ایجاد منطقه حائل در خاک سوریه، منطقه پرواز ممنوع، سقوط اسد، دنبال کردن مبارزه با «پ ک ک» و مهم تر از همه ازمیان برداشتن کانتون های خودگردانی کردها در خاک سوریه است.
تجارب قبلی حملات ارتش ترکیه به عمق خاک عراق برای سرکوب «پ ک ک»، به خوبی نشان می دهد که آنکارا واهمه چندانی نسبت به حساسیت های امنیتی مرزهای خود ندارد و در این مورد تنها هراس ترکیه برهم خوردن اتحاد خویش با داعش است که دستان آنان را برای اقدام مسوولانه بسته است.
سقوط کوبانی نشان دهنده سقوط ادعاهای واهی مبارزه با داعش و سقوط ارزش های انسانی برای جلوگیری از فاجعه انسانی به دست تروریست های بنیادگرای داعش خواهد بود.
حتی این بهانه که برخورد قاطع با هجوم داعش موجب حساسیت اعراب سنی ساکن در مناطق تحت تصرف این گروه خواهد شد نیز در مورد کوبانی صدق نمی کند چراکه توده های کرد منطقه و شهر کوبانی در این خصوص در سرکوب داعش با ائتلاف در یک انطباق منافع قرار دارند.
جلوگیری پلیس و ارتش ترکیه از ورود داوطلبان کرد و چپگرایان ترک به کوبانی برای جلوگیری از سقوط این شهر به خوبی نشان می دهد که نمایش صف تانک ها و آماده باش ارتش ترکیه بیش از آنچه اقدامی پیشگیرانه علیه داعش باشد، یک آمادگی برای بعد از بروز فاجعه و رقم زدن معادلات جدیدی به نفع سیاست های ماجراجویانه اردوغان خواهد بود.
ترکیه اردوغان دارد با ارزش های انسانی به نفع منویات ماجراجویانه در عرصه سیاست خارجی بازی می کند که حداقل در مورد طرح صلح با کردهای ترکیه می تواند هزینه های زیادی را در عرصه سیاست داخلی این کشور به دولت حزب عدالت و توسعه تحمیل کند.
بی تفاوتی اقلیم خودمختار کردستان عراق و به خصوص ناسیونالیسم کردی از نوع فئودالیته امثال «مسعود بارزانی» نیز از این اتهام بی تعهدی و عدم پذیرش مسوولیت در قبال کوبانی برکنار نخواهد ماند چراکه به نظر می رسد وی رقابت با کاریزمای «عبدالله اوجالان» را بر نجات مردم کوبانی ارجح تر می داند.
تاریخ، چرتکه اندازان، وجدان دردگرفتگان دروغین، معامله گران پشت پرده با داعش و مدعیان سفسطه باز دموکراسی را در فردای سقوط کوبانی و بروز فاجعه انسانی نخواهد بخشید و امروز دقیقا همان نقطه عطف تاریخ است که عیار تعهد به حقوق بشر، صلح، مبارزه با تروریسم و تعاملات منطقه برای حفظ ثبات و امنیت خاورمیانه مشخص خواهد شد.
*کارشناس مسایل خاورمیانه
منبع: شرق
دختران و پسران مسلح کرد در کمیته های دفاع خلقی، با کمترین امکانات چندین ماه است که دست به یک مقاومت همه جانبه تا پای جان در این شهر زده اند و شرافت خود را در مقابل مهاجمان متوهش داعشی همچنان حفظ کرده اند.
گفته می شود چنانچه به فوریت، کمک های تسلیحاتی و نظامی به این شهر نرسد سقوط کوبانی اجتناب ناپذیر خواهد بود.
کوبانی بدون شک تاوان استقلال، عدم دریوزگی، عدم انطباق منافع در چینش های ژئوپلتیک منطقه و ادعاهای دروغین مبارزه با تروریسم بنیادگرای داعشی را می پردازد.
هر چند که در طی سال های اخیر اعراب خلیج فارس و تا حدود زیادی ائتلاف غربی ضد بشار اسد بستر این آنارشی واپسگرایانه را فراهم کرده اند اما هم اکنون ترکیه در کانون تحولات این منطقه قرار داشته و به نظر می رسد که متهم اصلی برای فاجعه ای که قرار است در کوبانی اتفاق بیفتد را باید در آنکارا و دولت به رهبری رجب طیب اردوغان جست. شاید پر بیراه نباشد اگر گفته شود ترکیه مسبب اصلی سقوط کوبانی و فجایع کنونی و آتی در این منطقه خواهد بود.
هیچ بهانه ای از جمله حساسیت امنیتی ترکیه به واسطه مرز 1200کیلومتری این کشور با عراق و سوریه، احتمال قدرت گرفتن حزب مخالف کارگران کردستان ترکیه، «پ ک ک»، و عدم پذیرش شروط ترکیه برای مبارزه همزمان با داعش و دولت اسد، نمی تواند توجیه کننده سیاست فرصت طلبانه و غیرمسوولانه دولت آنکارا در قبال سقوط کوبانی تلقی شود.
امروز دیگر پاسخ به این معما که چرا در شرایطی که بیش از 40کشور قدرتمند با دستان باز در ائتلاف ضدداعش گرد هم آمده اند و با فراغ بال هر کجای خاک سوریه را که بخواهند بمباران می کنند، آنان از سرکوب داعش در اطراف کوبانی عاجز بوده و تروریست های داعش به راحتی به پیشروی های خود به مرکز این شهر ادامه می دهند، چندان سخت نیست.
یکی از بهانه هایی که همیشه از طرف واشنگتن و بروکسل برای عدم موفقیت در سرکوب داعش مطرح می شود، آن است که بمباران هوایی بدون نیروهای عملیاتی در میدان نبرد عامل اصلی این موضوع است.
اما در کوبانی به استناد تمامی شواهد و گزارشات مستند، هزاران مبارز و فدایی کرد در میدان جنگ حضور دارند که تا پای جان ایستادگی کرده و مصمم به مبارزه تا آخرین نفس خواهند بود.
آیا واقعا بزرگ ترین ارتش های جهان و تکنولوژی نظامی آنان که حداقل قدرت برتر خود را در جنگ های بالکان به خوبی نشان دادند، امروز توان شکستن محاصره کوبانی را ندارند؟
تاکنون حتی یک گزارش در مورد ارسال تجهیزات حتی سلاح های سبک به مبارزان کوبانی وجود نداشته و حتی به گفته بسیاری از فرماندهان مدافع کوبانی و گزارشگران تلویزیونی حاضر در مرز ترکیه که با چشمان غیرمسلح نیز تحرکات نظامی داعش را مشاهده می کنند، بمباران مواضع داعش توسط هواپیماهای ائتلاف بیشتر سمبولیک و نمایشی بوده است.
تصویب لایحه دولت اردوغان برای دخالت نظامی در سوریه و عراق در پارلمان ترکیه، حداقل مجوز حمله به داعش را به ارتش تا دندان مسلح ترکیه می دهد اما اردوغان به عینه هیچ مشکلی با داعش و سقوط کوبانی ندارد و تنها مترصد دنبال کردن اهداف ماجراجویانه خود برای ایجاد منطقه حائل در خاک سوریه، منطقه پرواز ممنوع، سقوط اسد، دنبال کردن مبارزه با «پ ک ک» و مهم تر از همه ازمیان برداشتن کانتون های خودگردانی کردها در خاک سوریه است.
تجارب قبلی حملات ارتش ترکیه به عمق خاک عراق برای سرکوب «پ ک ک»، به خوبی نشان می دهد که آنکارا واهمه چندانی نسبت به حساسیت های امنیتی مرزهای خود ندارد و در این مورد تنها هراس ترکیه برهم خوردن اتحاد خویش با داعش است که دستان آنان را برای اقدام مسوولانه بسته است.
سقوط کوبانی نشان دهنده سقوط ادعاهای واهی مبارزه با داعش و سقوط ارزش های انسانی برای جلوگیری از فاجعه انسانی به دست تروریست های بنیادگرای داعش خواهد بود.
حتی این بهانه که برخورد قاطع با هجوم داعش موجب حساسیت اعراب سنی ساکن در مناطق تحت تصرف این گروه خواهد شد نیز در مورد کوبانی صدق نمی کند چراکه توده های کرد منطقه و شهر کوبانی در این خصوص در سرکوب داعش با ائتلاف در یک انطباق منافع قرار دارند.
جلوگیری پلیس و ارتش ترکیه از ورود داوطلبان کرد و چپگرایان ترک به کوبانی برای جلوگیری از سقوط این شهر به خوبی نشان می دهد که نمایش صف تانک ها و آماده باش ارتش ترکیه بیش از آنچه اقدامی پیشگیرانه علیه داعش باشد، یک آمادگی برای بعد از بروز فاجعه و رقم زدن معادلات جدیدی به نفع سیاست های ماجراجویانه اردوغان خواهد بود.
ترکیه اردوغان دارد با ارزش های انسانی به نفع منویات ماجراجویانه در عرصه سیاست خارجی بازی می کند که حداقل در مورد طرح صلح با کردهای ترکیه می تواند هزینه های زیادی را در عرصه سیاست داخلی این کشور به دولت حزب عدالت و توسعه تحمیل کند.
بی تفاوتی اقلیم خودمختار کردستان عراق و به خصوص ناسیونالیسم کردی از نوع فئودالیته امثال «مسعود بارزانی» نیز از این اتهام بی تعهدی و عدم پذیرش مسوولیت در قبال کوبانی برکنار نخواهد ماند چراکه به نظر می رسد وی رقابت با کاریزمای «عبدالله اوجالان» را بر نجات مردم کوبانی ارجح تر می داند.
تاریخ، چرتکه اندازان، وجدان دردگرفتگان دروغین، معامله گران پشت پرده با داعش و مدعیان سفسطه باز دموکراسی را در فردای سقوط کوبانی و بروز فاجعه انسانی نخواهد بخشید و امروز دقیقا همان نقطه عطف تاریخ است که عیار تعهد به حقوق بشر، صلح، مبارزه با تروریسم و تعاملات منطقه برای حفظ ثبات و امنیت خاورمیانه مشخص خواهد شد.
*کارشناس مسایل خاورمیانه
منبع: شرق
