رشد هزینه خانوار شهری از 23.8 درصد در سال های 1390 تا 1391 به 7.4 درصد در دوره 1393 تا 1394 کاهش یافت. در این مدت هزینه های خوراکی از 36.1 به 7.4 درصد و هزینه های غیرخوراکی از 19.8 به 13.1درصد رسید.
به گزارش خبرگزاری دانا، از چکیده نتایج طرح آمارگیری هزینه و درآمد خانوارهای شهری و روستایی سال 1394 که از سوی مرکز آمار ایران انتشار یافته است، نشان می دهد رشد هزینه های یک خانوار روستایی از 28.8 درصد در سال های 1390 تا 1391 به 6.1 درصد در دوره 1393 تا 1394 کاهش یافت.
رشد هزینه های خوراکی مناطق روستایی در مدت یاد شده از 39 (در سال های 1390 تا 1391) به 1.3درصد (در دوره 1393 تا 1394) و هزینه های غیرخوراکی این مناطق از 22.3 به 9.5درصد رسید.
** هزینه خانوار شهری
در این دوره مهمترین هزینه های خوراکی یک خانوار شهری به ترتیب نان و غلات (22 درصد)، گوشت (21درصد)، میوه و سبزی (18 درصد)، شیر و فرآورده های آن (11 درصد)، نوشابه و غذاهای آماده (هشت درصد)، قند و شکر و شیرینی و چای (هفت درصد)، خشکبار و حبوبات (6 درصد)، روغن و چربی (چهار درصد) و ادویه و چاشنی(سه درصد) بود.
همچنین مهمترین هزینه های غیرخوراکی خانوار شهری را مسکن (44درصد)، حمل و نقل و ارتباطات (15درصد)، بهداشت و درمان (14درصد)، کالا و خدمات متفرقه(12درصد)، پوشاک و کفش (6درصد)، لوازم و اثاث خانوار (پنج درصد) و تفریحات (چهار درصد) تشکیل می داد.
** هزینه خانوار روستایی
مهمترین هزینه های خوراکی یک خانوار روستایی به ترتیب نان و غلات (26درصد)، گوشت(20درصد)، میوه و سبزی (15درصد)، شیر و فرآورده های آن (11 درصد)، نوشابه و غذاهای آماده (هفت درصد)، قند و شکر، شیرینی و چای (هفت درصد)، خشکبار و حبوبات (6درصد)، روغن و چربی (پنج درصد) و ادویه و چاشنی (سه درصد) بود.
همچنین مهمترین هزینه های غیرخوراکی خانوار روستایی را مسکن (30درصد)، حمل و نقل و ارتباطات (19 درصد)، بهداشت و درمان (16درصد)، کالا و خدمات متفرقه (14درصد)، پوشاک و کفش (9درصد)، لوازم اثاث خانوار (9درصد) و تفریحات (سه درصد) دربرمی گرفت.
همانگونه که این ارقام نشان می دهد، رشد هزینه های خانوار کاهش یافته که این کاهش تاییدی بر کاهش نرخ تورم است.
همچنین رشد درآمد در سال 1394 برابر با 15.6درصد در خانوارهای شهری و 15.8 درصد در خانوارهای روستایی بود. با این همه، رشد هزینه ها در خانوارهای شهری به 11.7 درصد و در خانوارهای روستایی به 6.1درصد رسید؛ به عبارت دیگر، رشد درآمدها بیشتر از هزینه های خانوار است.
رشد هزینه های خوراکی مناطق روستایی در مدت یاد شده از 39 (در سال های 1390 تا 1391) به 1.3درصد (در دوره 1393 تا 1394) و هزینه های غیرخوراکی این مناطق از 22.3 به 9.5درصد رسید.
** هزینه خانوار شهری
در این دوره مهمترین هزینه های خوراکی یک خانوار شهری به ترتیب نان و غلات (22 درصد)، گوشت (21درصد)، میوه و سبزی (18 درصد)، شیر و فرآورده های آن (11 درصد)، نوشابه و غذاهای آماده (هشت درصد)، قند و شکر و شیرینی و چای (هفت درصد)، خشکبار و حبوبات (6 درصد)، روغن و چربی (چهار درصد) و ادویه و چاشنی(سه درصد) بود.
همچنین مهمترین هزینه های غیرخوراکی خانوار شهری را مسکن (44درصد)، حمل و نقل و ارتباطات (15درصد)، بهداشت و درمان (14درصد)، کالا و خدمات متفرقه(12درصد)، پوشاک و کفش (6درصد)، لوازم و اثاث خانوار (پنج درصد) و تفریحات (چهار درصد) تشکیل می داد.
** هزینه خانوار روستایی
مهمترین هزینه های خوراکی یک خانوار روستایی به ترتیب نان و غلات (26درصد)، گوشت(20درصد)، میوه و سبزی (15درصد)، شیر و فرآورده های آن (11 درصد)، نوشابه و غذاهای آماده (هفت درصد)، قند و شکر، شیرینی و چای (هفت درصد)، خشکبار و حبوبات (6درصد)، روغن و چربی (پنج درصد) و ادویه و چاشنی (سه درصد) بود.
همچنین مهمترین هزینه های غیرخوراکی خانوار روستایی را مسکن (30درصد)، حمل و نقل و ارتباطات (19 درصد)، بهداشت و درمان (16درصد)، کالا و خدمات متفرقه (14درصد)، پوشاک و کفش (9درصد)، لوازم اثاث خانوار (9درصد) و تفریحات (سه درصد) دربرمی گرفت.
همانگونه که این ارقام نشان می دهد، رشد هزینه های خانوار کاهش یافته که این کاهش تاییدی بر کاهش نرخ تورم است.
همچنین رشد درآمد در سال 1394 برابر با 15.6درصد در خانوارهای شهری و 15.8 درصد در خانوارهای روستایی بود. با این همه، رشد هزینه ها در خانوارهای شهری به 11.7 درصد و در خانوارهای روستایی به 6.1درصد رسید؛ به عبارت دیگر، رشد درآمدها بیشتر از هزینه های خانوار است.
