این پروژه سه ساله مذکور با همکاری امید ویسه محقق ایرانی و جوردن میلر و همچنین با بودجه یک سازمان غیرانتفاعی تحقیقاتی ( JDRF ) انجام شده است.
ویسه به عنوان یک استاد یار مهندسی زیستی بیش از یک دهه است روی توسعه مواد زیستی تمرکز کرده که سلول‌های ایمپلنت شده را در مقابل سیستم ایمنی بدن انسان محافظت می‌کند.
او در این باره می‌گوید: اگر واقعاً بخواهیم فعالیت‌های پانکراس را تقلید کنیم، به سیستم عروقی نیاز داریم. این موضوع پروژه ما است. پانکراس به طور طبیعی تمام رگ‌های خونی مورد نظر را دارد و سلول‌ها به شیوه‌هایی خاص در این عضو بدن سازمان یافته‌اند. ما قصد داریم همین طرح را که به طور طبیعی وجود دارد با فناوری پرینتر سه بعدی ایجاد کنیم.
هدف ویسه و میلر آن است که نشان دهنده ایمپلنت‌های انسولین می‌توانند به شیوه‌ای مناسب سطح گلوکز خون موش‌های مبتلا به دیابت را در حداقل ۶ ماه تنظیم کنند. برای این منظور سلول‌های بتا باید توانایی پاسخ نسبت به تغییرات سریع سطح قند خون را داشته باشند.
چنین روندی نشان دهنده گام‌های بلند در درمان دیابت نوع ۱ است.
میلر در این باره می‌گوید: ما باید سلول‌های ایمپلنت شده را به نزدیکی جریان خون برسانیم تا سلول‌های بتا بتوانند هرگونه تغییری در سطح قند خون را حس کنند و نسبت به آن پاسخ دهند. در حالت ایده آل سلول‌های تولید کننده انسولین بیش از ۱۰ میکرون از یک رگ خونی فاصله ندارند.
سلول‌های تولید کننده انسولین با فرمولاسیون هیدروژنی که ویسه توسعه داده، محافظت می‌شوند. هیدروژل مذکور دارای منافذ کوچکی است که سلول‌های داخل بدن را از حمله سیستم ایمنی محافظت می‌کند. اما از سوی دیگر این منافذ به اندازه‌ای هستند که مواد غذایی و انسولین از آنها عبور کنند.
