به گزارش پایگاه خبری دانا در روز جمعه ۹ مرداد ۱۳۶۶ پس از آنکه حجاج ایرانی در تظاهرات برائت از مشرکین، «شعار مرگ بر آمریکا» و «مرگ بر اسرائیل» سر میدادند، نیروهای امنیتی عربستان بر آنان آتش گشودند. در این واقعه ۴۰۵ نفر به تیر مستقیم یا در اثر ازدحام جمعیت کشته شدند که ۲۷۵ ایرانی و ۴۵ تن از حاجیان دیگر کشورها بودند و ۶۴۹ نفر زخمی شدند که ۳۰۳ نفر آنها ایرانی بودند.
به دنبال حمله پلیس آل سعود که نقاب سربازان آمریکایی را به چهره داشتند و با به شهادت رساندن حجاج بیت الله الحرام که در حال راهپیمایی برائت از مشرکین بودند، مردم آگاه و انقلابی قزوین در آن ایام دست به یک راهپیمایی باشکوه زدند.
جمعه سیاه مکه از زبان شاهدان عینی:
نهم مرداد ۱۳۶۶ مصادف با شش ذیحجه برای راهپیمایی برائت از مشرکین انتخاب شده بود. آن روزها مراسم برائت از مشرکین در شهر مکه انجام میشد. سخنرانی، ساعت ۶ بعدازظهر تمام شد و بعد از آن جمعیت مسیر راهپیمایی را با شعار علیه آمریکا و اسرائیل به سمت پل حجون در کنار قبرستان ابوطالب طی کرد. نزدیک غروب، راهپیمایی تقریباً تمام شده بود و بلندگوها خاموش بود که فاجعه شروع شد.
حجت الاسلام علی عباسی از حجاج قزوینی که در راهپیمایی برائت از مشکرین حضور داشته، درباره این فاجعه و جنایت اظهار داشت: نظامیانی که در خیابانهای اطراف مستقر بودند لباس پلیس عربستان را نپوشیده بودند و با یونیفرم ارتشی در خیابان حضور داشتند و حادثه با چماقهای پلیس عربستان شروع شد.
وی افزود: در بین مأموران پلیس، عدهای هم با لباس معمولی حاضر بودند و با چماقهای میخ دار و میلههای آهنی مردم را میزدند. بالای پشت بام ساختمانهای اطراف، عدهای با لباس عربی هر چه به دستشان میرسید بر سر حاجیان میریختند و سنگ و شیشه، سطل شن، کپسول، کولر گازی بر سر حجاج فرود میآمد، عده زیادی بر اثر برخورد جسم سنگین و متلاشی شدن سرشان شهید شده بودند.
این حاجی قزوینی تصریح کرد: همه هتلها درهای ورودی خود را بسته بودند و فقط ساختمانی که فلسطینیها در آن بودند درها را گشوده بود که در این میان عدهای توانستند جان خود را نجات دهند. جمعیت در محاصره سفاکان رژیم آلسعود قرار داشت و ازدحام جمعیت وحشتناک بود.
حجت الاسلام علی صالحی نیز که آن سال، روحانی کاروان بوده و این جنایت را به چشم خود دیده بود و در کوران حوادث حضور داشته گفت: در آن سال تعدادی از حجاج ایرانی از خانواده شهدا و جانبازان بودند و به همین دلیل جمعی از شهدا از مادران و همسران شهید بودند. جانبازانی هم بر اثر ضربات چماق از روی صندلی چرخدار بر زمین میافتادند و خیابانها آن قدر شلوغ بود که هر کس روی زمین میافتاد زیر دست و پا میماند و یا مجروح و یا کشته میشد.
وی اضافه کرد: زمانی که پلیس مردم را کتک میزد، عدهای از چماق داران لباس شخصی سوت و کف میزدند و هلهله میکردند. که در این میان ارتش شروع به تیراندازی کرد هم گاز اشک آور و سمی و خفه کننده میزد که در این زمان عده زیادی از زنان و کسانی که روی زمین افتاده بودند به علت گاز سمی خفه شدند و به خیل شهدا پیوستند.
صالحی یادآور شد: رگبار گلوله مسلسلهای دستی از سوی پلیس سعودی به سمت حاجیان روانه میشد و ازدحام جمعیت آن قدر زیاد بود که اگر کسی گلوله میخورد روی زمین هم نمیافتاد.
وی گفت: یکی از صحنههای جنایت سعودیها این بود که بعضی از شهدا با گلولهای که در پیشانیشان خورده بودند شهید شده بودند و ما دیدیم که تک تیراندازها با قناسه از بالای پل مردم را نشانه گرفتهاند و یک صحرای محشر بود.
فریاد ظلم ستیزی ملل آگاه همچنان بلند است
امروز با گذشت ۳۳ سال از این جنایت هولناک همچنان شاهد ظلم و ستم دول استکباری و سرسپرده در دیگر کشورهای مظلوم چون یمن هستیم که با پشتیبانی سران آمریکایی بی محابا خونریزی میکنند و خود را در لایههای ثروتهای به یغما رفته و باجهای ملل مظلوم که به ابرقدرتها میدهند پناهان کردهاند اما تاریخ هرگز فراموش نخواهد شد و ملتهای بیدار چهرههای وابسته به جنایتکاران را هرگز فراموش نخواهند کرد و با فریاد رسای خود بیداری مسلمین را موجب خواهند شد. باشد تا جنایتکاران به جزای اعمال خود رسیده و رسوای عالم شوند.
