بالاترین مقام علمی در کشور چیست؟

به گزارش گروه آموزش خبرگزاری دانا، در سلسسله مراتب دانشگاهی چهار رده وجود دارد: مربی (Instructor)، استادیار (Assistant professor)، دانشیار (Associate Professor) و استاد یا همان پروفسور (Professor).

مربی اغلب دارای مدرک کارشناسی ارشد است و استادیار هم معمولا دارای مدرک دکتری است. پیمودن این درجات خیلی هم پیچیده نیست. یک سری آیین نامه ها و مقررات است که با شمارش پاره ای از دستاوردهای علمی (مانند تعداد کتب و مقالات، دانشجویان فارغ التحصیل شده و سوابق آموزشی) فرد می تواند با جمع آوری حداقل 100 تا 120 امتیاز از یک سطح به سطح دیگر ارتقاء یابد. البته اگر همراهی کمیته ارتقاء هم باشد، هر مطلب کم ارزشی نیز برای فرد امتیاز محسوب می شود.

در کشور ما کلمه استاد برای تقریبا همه اعضای هیات علمی کاربرد دارد. هر چند که برای احترام در دیگر مشاغل (مثلا بنّایی، معماری یا کارهای هنری) هم بکار می رود. گاهی دیده می شود برای نشان دادن اینکه این «استاد» با آن «استاد» فرق دارد، اخیرا برای آنهایی که مرتبه استادی دارند یک پسوند «تمام» هم اضافه می شود: «استاد تمام».

حتی ممکن است به زودی «استاد تمام» ها برای پررنگتر کردن جایگاه خود، به استادیارها و دانشیارها بگویند «استاد ناتمام»!

اما در خارج از کشور یعنی کشورهایی که علوم جدید از آنجا پاگرفته اند به جای واژه های «استاد» و «استاد تمام» از همان کلمه «پروفسور» استفاده می شود. در آن کشورها پروفسوری بالاترین عنوان و جایگاه دانشگاهی است که وقتی فرد بازنشسته می شود فقط با پسوند «بازنشسته» قابل استفاده است. مانند رییس جمهور که بعد از اتمام دوره اش می شود «رییس جمهوری سابق».

حسین آخانی
دکترای گیاه شناسی و عضو هیأت علمی دانشکده علوم دانشگاه تهران