چ مثل چریک... مثل چمران

گروه راهبرد- خبرگزاری دانا: بعضی ها گویی خون خرد و خداخواهی همه تاریخ را به ارث برده اند. مردانی هستند که معیارهای نوینی از غیرت و صلابت را به نام خود ثبت می کنند و با همه سادگی، ابعاد پیچیده ای در روحشان نهفته است. وقتی مصطفی چمران ساوجی در سرپولک تهران پا گرفت، تصور اینکه روزی در دانشگاه بروکلی آمریکا جزو معدود افراد فارغ التحصیل رشته فیزیک پلاسما و الکترونیک در زمان خود باشد، سخت بود. چمران وقتی در دانشکده فنی تهران تحصیل می کرد از استاد خود مهدی بازرگان نمره 22 را در درس ترمودینامیک دریافت کرد. او حتی وارد سیاست هم شد؛ با این وجود چمران یک چریک هم بود. او اسلوب چریکی خود را از لبنان تا خوزستان و کردستان به نمایش گذاشت. اما با این ابعاد علمی و سیاسی و چریکی، روح لطیف و هنرمندی هم داشت. او نقاشی می کرد و می نوشت و مجسمه می ساخت و عکاسی هم می کرد.

«مادر روزی که از ایران می رفتم 22 سال پیش در گوشم گفتی من با شیره جانم تو را بزرگ کردم هیچ چیز از تو نمی خواهم فقط می خواهم که خدا را فراموش نکنی. من که بعد از 22 سال بر می گردم به تو می گویم حتی برای یک لحظه حتی در آمریکا خدا را فراموش نکردم.»

دو نمونه دیگر از دست نوشته های شهید چمران، که نشان از حس عرفانی او دارد:

«ای خدا، من باید از نظر علم از همه برتر باشم تا مبادا که دشمنان مرا از این راه طعنه زنند. باید به آن سنگدلانی که علم را ﺑﻬانه کرده و به دیگران فخر می فروشند ثابت کنم که خاک پای من هم نخواهند شد. باید همه آن تیره دلانِ مغرور و متکبر را به زانو درآورم، آنگاه خود خاضعترین و افتاده ترین فرد روی زمین باشم.»

«به دریا نگاه کردم،امواج و احساسات تو را دیدم که به سینه آب موج می زد.

به آسمان خیره شدم،طیران و معراج تورادیدم که تا بی نهایت ادامه داشت.

بر سینه های ابر سفید،همچون فراشی پاک گذر کردم،صفا و پاکی و خلوص تو را احساس کردم.

در آغوش ابرها فرو رفتم،احساس کردم که در آغوش پاک تو ،همه عالم را فراموش کرده ام،جز عشق ،جز لطف،جزصفا وخلوص،جزموج محبت،چیزی احساس نمی کنم.

خدایا! توراشکر می کنم که به من عرفان دادی تا همه فشارهاو دردها را تحمل کنم،همه دنیا را پشیزی شمارم،حیات را به قطره ای اشک تقدیم کنم.

خدایا تورا شکر می کنم که بی نهایت را خلق کردی و ما را از محدوده زمان و مکان آزاد نمودی و به بی نهایت اتصال دادی.

شهـادت:
در سال ۱۳۵۹ چمران در نبردی که برای آزادسازی سوسنگرد درگرفته بود مجروح شد؛ او با کامیونی که از دشمن به غنیمت گرفته بود، خود را به بیمارستان رساند و بستری شد؛ اما بیش از یک شب در بیمارستان نماند و پس از آن به مقر ستاد جنگ‌های نامنظم رفت. وی دوباره در تاریخ ۳۱ خرداد ۱۳۶۰ هنگام معرفی و توجیه فرمانده جدید محور دهلاویه به جای «ایرج رستمی»، در خط مقدم نبرد، بر اثر اصابت ترکش خمپاره ۶۰  از ناحیه سر زخمی شد. کمک‌های اوّلیه بر روی او در بیمارستان سوسنگرد انجام گرفت و آمبولانس به اهواز شتافت؛ ولی پیکر بی‌جان او به اهواز رسید. آرامگاهش در بهشت زهرا قرار دارد و فاقد سنگ مزار می‌باشد.