رييس كميته مخاطرات طبيعی:
رييس كميته مخاطرات طبيعی انجمن مخاطره شناسی ايران گفت: رفتار باری به هر جهت، غير مسوولانه و نگاه صرفا كارمندی به مسووليت های خطير سوانح طبيعي و انسان ساخت، موجب ٥ كشته، ٤٤مجرح، ميلياردها تومان خسارت و بي اعتمادی مردم به هشدار و حتي مسخره كردن «پيش بيني» (در حد كف بيني و فال بيني! در برنامه عصر ١٣-٣-٩٣ راديو تهران) شد.
به گزارش گروه دانش خبرگزاری دانا (دانا خبر) دكتر مهدی زارع، عضو هيات مديره و رييس كميته مخاطرات طبيعي انجمن مخاطره شناسي ايران گفت: آنها كه هشدار لازم را براي توفان قابل رديابي 12 خرداد ماه تهران ندادند، مسوولند و بايد موضوع پيگيري شود.وی با اشاره به هشدار غلط براي وقوع توفان در ساعت ٥ بعد از ظهر روز 13 خرداد ماه، آن را محافظه كاري و محكم كاري براي جبران كم كاري روز قبل دانست و افزود: پس از این اهمال، اعلام هشدار هواي بد و طوفاني براي تقريبا كل كشور هم مشكلي را حل نمي كند و بي اعتمادي مردم را به هشدار هاي علمي در كشور بيشتر كرد که اين مورد هم لازم است پيگيري شود.
زارع گفت: به باور من رفتار باري به هر جهت، غير مسوولانه و نگاه صرفا كارمندي به مسووليت هاي خطير سوانح طبيعي و انسان ساخت، موجب ٥ كشته، ٤٤مجرح، ميلياردها تومان خسارت و بي اعتماد مردم به هشدار و حتي مسخره كردن «پيش بيني» (در حد كف بيني و فال بيني! در برنامه عصر ١٣-٣-٩٣ راديو تهران) شد.
این عضو هیات مدیره انجمن مخاطره شناسی ایران با اشاره به شایعه وقوع زلزله پس از توفان خاطرنشان کرد: افراد يا فردي كه پيامك دروغين و اضطراب زا در مورد «رخداد زلزله در ٢٤ ساعت آينده، بعد از طوفان ساعت ١٧، روز ١٢-٣-٩٣» با نام جعلي «عليان» و به عنوان جعلي «رييس پژوهشكده لرزه نگاري تهران» (كه چنين جايي در ایران وجود خارجي ندارد!) ارسال كرد (دند) بايد رديابي شود (ند) و در مورد اضطراب اجتماعي كه در مردم برانگيختند در مقابل قانون پاسخ دهند.
این استاد زلزله شناسی در پایان تصریح کرد: مشکل ندیدن و هشدار ندادن در مورد توفان 12 خرداد با بهره گیری از ماهواره های هواشناسی، با ذکر اینکه فناوری پیشرفته پیش یابی در دسترس نیست، قابل توجیه نیست. این فناوری از حداقل یک ساعت تا یک و نیم ساعت قبل امکان ردیابی مسیر و زمان تقریبی رسیدن این توفان شن به محدوده تهران را می توانست فراهم کند. این فناوری مربوط به حدود سه دهه قبل در دنیاست. اول بار من استفاده از این فناوری را در دانشگاه صنعتی کارلسروهه آلمان در سال ۱۳۷۰ (۱۹۹۱) دیده ام. در سال های اخیر هم استفاده از این فناوری را در کشورهایی نظیر مالزی، اندونزی، ترکیه و تایلند را در موسسات مربوط به سوانح طبیعی و هشدار سوانح دیده ام و بر اساس آنچه که می دانیم چنین فناوری در کشور ما نیز در دسترس است.
