صالح نیکبخت عنوان کرد:
یک کارشناس مسایل حقوقی با اشاره به تجاوزات همیشگی رژیم صهیونیستی، نسبت به تبعات این حرکات برای کل یهودیان هشدار داد.
گروه راهبرد خبرگزاری دانا (داناخبر) – صالح نیکبخت*: کشتار بیرحمانه اطفال و غیرنظامیان فلسطینی در غزه توسط ارتش اسراییل که فقط زبان زور را به رسمیت می شناسد، از زمان تاسیس این کشور از دیریاسین (1948) و کفرقاسم (1956) تا صبرا و شتیلا در جنوب بیروت (1982) و جنین (2002) و امروز غزه برخلاف همه کنوانسیون ها و مقررات بین المللی همچنان ادامه دارد.
مظلومیت مردم فلسطین در آن است که بیشتر دولت هایی که از حقوق بشر دفاع می کنند، یا کشتارها را تایید می کرده و پیدا و پنهان به اسراییل چراغ سبز نشان می دهند یا برحسب موقعیت زمانی و مکانی که دولتمردان این کشورها در آن قرار می گیرند هم یورش های اسراییل را تایید می کنند و هم برای خالی نبودن عریضه هشدار می دهند که به مناطق مسکونی و عمومی؛ مدارس، بیمارستان ها، مساجد و... حمله نشود.
نخست وزیر و وزیر امور خارجه به غایت قانونمند و غیرنژادپرست! و همچنین ارتش اسراییل نیز همواره به این توصیه های بشردوستانه پاسخ مثبت می دهند و می گویند: چشم! ولی برای اطمینان از رضایت خاطر دوستان توضیح می دهند: ارتش این کشور فقط به مکان هایی حمله می کند که «تروریست ها» کمین کرده اند ولی بمب های زبان نفهم به جای اصابت به این مکان ها، بدون خواست نظامیان قانونمدار! و تابع مقررات بین المللی جنگ و مخاصمات مسلحانه برخلاف خواست کمانداران ناگهان کمانه کرده و درست به محلی که کودکان و مردان و زنان بیگناه در آن زندگی می کنند اصابت می کند.
طی جنگ اخیر گذشته بیش از هزار نفر را کشته اند که اکثریت آنها غیرنظامیانی هستند که نه راکت و موشک شلیک کرده و نه در مراکز نظامی غزه مستقر بوده یا خانه خود را در اختیار شاخه نظامی حماس قرار داده اند.
واقعیت امر این است که چون اسراییل توانایی مقابله مستقیم با این گروه را ندارد، هر چندسال یک بار از زمین و هوا و گاهی از دریا مناطق غزه و ساحل غربی رود اردن را برخلاف همه موازین بین المللی و کنوانسیون هایی که وظایف دولت های اشغالگر را در مورد حفظ حقوق غیرنظامیان و مراکز غیرنظامی و فرهنگی و تاریخی تعیین کرده است، زیر باران بمب و گلوله توپ و خمپاره قرار می دهد.
اقدامات دولت اسراییل و ارتش آن در محاصره هفت ساله نوار غزه با جمعیتی حدود یک میلیون و500هزارنفر و تراکم بالا در حمله مکرر به مناطق مسکونی، مساجد، مدارس، بیمارستان ها و... که تاکنون حداقل 20بیمارستان و مرکز درمانی با خاک یکسان شده است همگی نقض گسترده قوانین و کنوانسیون ها و معاهدات بین المللی از جمله کنوانسیون های چهارگانه ژنو مصوب سال 1948 است.
پروتکل الحاقی اول مصوب سال 1977 نیز درخصوص الزامات حمایت دولت اشغالگر از افراد غیرنظامی و محافظت از جان و مال افرادی است که تابعیت ملی دولت اشغالگر را ندارند.
مضافا نقض آشکار مصوبات کمیته بین المللی صلیب سرخ مصوب آگوست 1949 در مورد رفتار انسانی دولت اشغالگر با غیرنظامیان و نقض آشکار کنوانسیون نهم دسامبر مجمع عمومی سازمان ملل متحد راجع به کشتار جمعی و الزام این دولت ها به معالجه فوری مجروحان و محافظت از مراکز درمانی و بهداشتی از هرگونه حمله است.
ده ها مورد معاهده و کنوانسیون و اسناد بین المللی را در مورد حمایت از غیرنظامیان نقض کرده است. اسراییل که تاکنون به هیچ یک از قطعنامه های سازمان ملل متحد از جمله قطعنامه 242 شورای امنیت پایبند نبوده هرگز حاضر نشده است حتی به مرزهای پیش از جنگ شش روزه سال 1967 میلادی و خروج از بیت المقدس شرقی عقب نشینی کند و در آن کشورها نوعی حق برای یهودیان و اعراب وجود دارد و هرگز حقوق اعراب مسلمان را رعایت نکرده است نمی تواند به عنوان یک کشور دموکراتیک پذیرفته شود.
عملیات مکرر در سرزمین های اشغالی و کشتار مردم بیگناه هم از نظر حقوق بین الملل از مصادیق بارز نسل کشی و کشتار جمعی است و عاملان مستقیم و غیرمستقیم آن هم باید در دادگاه بین المللی جنایات جنگی محاکمه شوند. زیرا اگر یک بار در طول 66 سال گذشته این کار صورت می گرفت دیگر دنیا شاهد تکرار این موارد نمی بود.
گرچه بین یهودیان در فلسطین و دنیا که اعتقاد واقعی به دین حضرت موسی (ع) دارند و زندگی مشترک و مسالمت آمیز یهودیان با دیگر پیروان سایر ادیان در یک کشور واحد یا دو کشور جداگانه دارند، با پیروان قرائت از دین یهود که سودای ایجاد کشوری یهودی نشین از نیل تا فرات را در سر دارند و با این اعتقادات کشتار فلسطینیان را اجرای خواست خداوند می دانند و خود را قوم برگزیده خدا می دانند باید فرق قایل شویم.
تجربه ثابت کرده است هنگامی که تعداد کشته های نیروهای اسراییل افزایش می یابد و افکار عمومی در همین کشور تحریک می شود، دولت اسراییل به نوعی به دنبال آتش بس می رود و گاهی هم با نسبت دادن بعضی از جنایات جنگی به افراد خودسر، دولت و ارتش را تبرئه کرده و با تنگ کردن حلقه محاصره غزه دوباره حالت «نه جنگ، نه صلح» را به فلسطینیان تحمیل می کنند.
این است که با وجود یهودیان صلح طلب در دنیا و دانشمندان یهودی که سهمی هم در توسعه تمدن بشری دارند ولی سکوت، یا نارسابودن صدای آنان، پیروان قرائت تلمودی از دین یهود همیشه در کشور اسراییل دست بالا را داشته و کشتار فلسطینیان استمرار داشته است.
در طول تاریخ هم قوم بنی اسراییل، هم این سیاست، بخشی از یهودیان و حمایت برخی از غربیان به ضرر جامعه یهود تمام شده و موجب کشتار و آوارگی یهودیان واقعی یا پیروان دین حضرت موسی(ع) و هارون شده و باید باز هم از تکرار بترسند که یوم و جنگ اکتبر (جنگی که در اکتبر 1973 و در روز عید کیپور یهودیان آغاز و موجب آزادی صحرای سینا شد) هم دور نیست.
*وکیل دادگستری و کارشناس مسایل حقوقی
منبع: شرق
مظلومیت مردم فلسطین در آن است که بیشتر دولت هایی که از حقوق بشر دفاع می کنند، یا کشتارها را تایید می کرده و پیدا و پنهان به اسراییل چراغ سبز نشان می دهند یا برحسب موقعیت زمانی و مکانی که دولتمردان این کشورها در آن قرار می گیرند هم یورش های اسراییل را تایید می کنند و هم برای خالی نبودن عریضه هشدار می دهند که به مناطق مسکونی و عمومی؛ مدارس، بیمارستان ها، مساجد و... حمله نشود.
نخست وزیر و وزیر امور خارجه به غایت قانونمند و غیرنژادپرست! و همچنین ارتش اسراییل نیز همواره به این توصیه های بشردوستانه پاسخ مثبت می دهند و می گویند: چشم! ولی برای اطمینان از رضایت خاطر دوستان توضیح می دهند: ارتش این کشور فقط به مکان هایی حمله می کند که «تروریست ها» کمین کرده اند ولی بمب های زبان نفهم به جای اصابت به این مکان ها، بدون خواست نظامیان قانونمدار! و تابع مقررات بین المللی جنگ و مخاصمات مسلحانه برخلاف خواست کمانداران ناگهان کمانه کرده و درست به محلی که کودکان و مردان و زنان بیگناه در آن زندگی می کنند اصابت می کند.
طی جنگ اخیر گذشته بیش از هزار نفر را کشته اند که اکثریت آنها غیرنظامیانی هستند که نه راکت و موشک شلیک کرده و نه در مراکز نظامی غزه مستقر بوده یا خانه خود را در اختیار شاخه نظامی حماس قرار داده اند.
واقعیت امر این است که چون اسراییل توانایی مقابله مستقیم با این گروه را ندارد، هر چندسال یک بار از زمین و هوا و گاهی از دریا مناطق غزه و ساحل غربی رود اردن را برخلاف همه موازین بین المللی و کنوانسیون هایی که وظایف دولت های اشغالگر را در مورد حفظ حقوق غیرنظامیان و مراکز غیرنظامی و فرهنگی و تاریخی تعیین کرده است، زیر باران بمب و گلوله توپ و خمپاره قرار می دهد.
اقدامات دولت اسراییل و ارتش آن در محاصره هفت ساله نوار غزه با جمعیتی حدود یک میلیون و500هزارنفر و تراکم بالا در حمله مکرر به مناطق مسکونی، مساجد، مدارس، بیمارستان ها و... که تاکنون حداقل 20بیمارستان و مرکز درمانی با خاک یکسان شده است همگی نقض گسترده قوانین و کنوانسیون ها و معاهدات بین المللی از جمله کنوانسیون های چهارگانه ژنو مصوب سال 1948 است.
پروتکل الحاقی اول مصوب سال 1977 نیز درخصوص الزامات حمایت دولت اشغالگر از افراد غیرنظامی و محافظت از جان و مال افرادی است که تابعیت ملی دولت اشغالگر را ندارند.
مضافا نقض آشکار مصوبات کمیته بین المللی صلیب سرخ مصوب آگوست 1949 در مورد رفتار انسانی دولت اشغالگر با غیرنظامیان و نقض آشکار کنوانسیون نهم دسامبر مجمع عمومی سازمان ملل متحد راجع به کشتار جمعی و الزام این دولت ها به معالجه فوری مجروحان و محافظت از مراکز درمانی و بهداشتی از هرگونه حمله است.
ده ها مورد معاهده و کنوانسیون و اسناد بین المللی را در مورد حمایت از غیرنظامیان نقض کرده است. اسراییل که تاکنون به هیچ یک از قطعنامه های سازمان ملل متحد از جمله قطعنامه 242 شورای امنیت پایبند نبوده هرگز حاضر نشده است حتی به مرزهای پیش از جنگ شش روزه سال 1967 میلادی و خروج از بیت المقدس شرقی عقب نشینی کند و در آن کشورها نوعی حق برای یهودیان و اعراب وجود دارد و هرگز حقوق اعراب مسلمان را رعایت نکرده است نمی تواند به عنوان یک کشور دموکراتیک پذیرفته شود.
عملیات مکرر در سرزمین های اشغالی و کشتار مردم بیگناه هم از نظر حقوق بین الملل از مصادیق بارز نسل کشی و کشتار جمعی است و عاملان مستقیم و غیرمستقیم آن هم باید در دادگاه بین المللی جنایات جنگی محاکمه شوند. زیرا اگر یک بار در طول 66 سال گذشته این کار صورت می گرفت دیگر دنیا شاهد تکرار این موارد نمی بود.
گرچه بین یهودیان در فلسطین و دنیا که اعتقاد واقعی به دین حضرت موسی (ع) دارند و زندگی مشترک و مسالمت آمیز یهودیان با دیگر پیروان سایر ادیان در یک کشور واحد یا دو کشور جداگانه دارند، با پیروان قرائت از دین یهود که سودای ایجاد کشوری یهودی نشین از نیل تا فرات را در سر دارند و با این اعتقادات کشتار فلسطینیان را اجرای خواست خداوند می دانند و خود را قوم برگزیده خدا می دانند باید فرق قایل شویم.
تجربه ثابت کرده است هنگامی که تعداد کشته های نیروهای اسراییل افزایش می یابد و افکار عمومی در همین کشور تحریک می شود، دولت اسراییل به نوعی به دنبال آتش بس می رود و گاهی هم با نسبت دادن بعضی از جنایات جنگی به افراد خودسر، دولت و ارتش را تبرئه کرده و با تنگ کردن حلقه محاصره غزه دوباره حالت «نه جنگ، نه صلح» را به فلسطینیان تحمیل می کنند.
این است که با وجود یهودیان صلح طلب در دنیا و دانشمندان یهودی که سهمی هم در توسعه تمدن بشری دارند ولی سکوت، یا نارسابودن صدای آنان، پیروان قرائت تلمودی از دین یهود همیشه در کشور اسراییل دست بالا را داشته و کشتار فلسطینیان استمرار داشته است.
در طول تاریخ هم قوم بنی اسراییل، هم این سیاست، بخشی از یهودیان و حمایت برخی از غربیان به ضرر جامعه یهود تمام شده و موجب کشتار و آوارگی یهودیان واقعی یا پیروان دین حضرت موسی(ع) و هارون شده و باید باز هم از تکرار بترسند که یوم و جنگ اکتبر (جنگی که در اکتبر 1973 و در روز عید کیپور یهودیان آغاز و موجب آزادی صحرای سینا شد) هم دور نیست.
*وکیل دادگستری و کارشناس مسایل حقوقی
منبع: شرق
