یک تحلیلگر روابط بین الملل، بر لزوم ادامه گفت و گوهای عقلانی و سنجیده برای احقاق خود در دریای خزر تاکید کرد.
گروه راهبرد خبرگزاری دانا (داناخبر) - فریدون مجلسی*: دریا یا دریاچه خزر، ابتدا در میان ایران و فقط یک کشور قرار داشت و سپس میان ایران و چند کشور قرار گرفت (که تعداد کشورها از لحاظ حقوق ایران، تفاوتی ندارد) پس آبی بین المللی است.
بر این اساس یا رژیم حقوقی مورد قبول آن یک همسایه و این چند همسایه باید در میان باشد یا مبانی حقوق بین الملل و ابزارهای آن در مرز بندی و نحوه بهره برداری از آن حاکم است.
روس ها سهم خودشان را با دو همسایه ذینفع جدا کرده اند و بقیه ماجرا برایشان مهم نیست اتفاقا شاید بی میل نباشند اختلاف میان همسایگان جنوبی باقی بماند.
اما ما این قضیه را هم مانند همه قضایا یا ادعاهای گوناگون، غیرقابل نقد می دانیم. 24 سال است در جا می زنیم و مانع بهره برداری خودمان و همکاری های دیگر با همسایگان شده ایم و از اینکه این تصویر پدید آید که دیپلماسی ابزاری برای اطاله حل دعاوی و به نتیجه نرسیدن است، نگرانی نداریم.
همین چند روز پیش یکی از مقامات دیپلماتیک دست اندر همین کار، گفته بود که نگران نباشید! مذاکرات دیپلماتیک ممکن است مانند دعاوی و مذاکرات فلسطین 70سال هم طول بکشد! عوضش منابع دست نخورده باقی می ماند! و البته نگفته بود اولا مساله آنها تحت تاثیر مباحث جنگی است.
نویسنده محترم دیگری که آرمان های سوسیالیستی و اشتراکی خود را به آب های دریای خزر بسط داده و بعد از اشاره به 20 سال مذاکرات لاینحل نوشته است: به طور تقریبی مشخص شده که در حوزه مشترک حدود 48 میلیارد بشکه نفت و 2/8 تریلیون مترمکعب گاز نهفته است! بعد هم با توجه به شرایط جدید و تشدید بحران در روابط روسیه با غرب، راه حل را پناه بردن به آن کشور و امتیاز گرفتن ایران از ترکمنستان و آذربایجان و قفقاز دانسته و عدم توافق را بهتر از توافق بد اعلام کرده اند. بسیار خب! اما باید گفت اول برادری را ثابت کن و بعد ادعای ارث کن! در کدام حوزه مشترک و طبق کدام قانون و قاعده و قرارداد و توافقی، دریای خزر اشتراکی شده است؟ زمان لنین و استالین که حتی ماهی های خزر را می بردند؟ به امید روس ها باشیم؟ مگر میز مذاکره میز قمار است که روی دست قوی تر شرط بندی کنیم؟ فقط بدانید که در همین 20 سال این دولت روسیه بوده که در قمار روابط جهانی اش همواره با کارت ایران بازی کرده و از آنها امتیاز گرفته است. مراودات و معاملات روسیه و چین با غرب بسیار بیش از روابط شان با ایران است.
ای کاش به جای این دیپلمات بازی های قرن نوزدهمی، با شجاعت قاچ زین حقوق واقعی و شفاف خودمان را بچسبیم و به حقوق دیگران هم احترام بگذاریم!
مذاکره برای حل مساله و بهره مندشدن از حل مساله است، نه برای تداوم بلاتکلیفی و معطل کردن و زیان دیدن و زیان رساندن! اگر هم آنها عقلانی رفتار نمی کنند، یا زیاده خواهی می کنند و قصد پایان دادن به این حالت تعلیق ابدی را ندارند، برای نیل به حق و حقوق و بهره برداری از منابعی که در حصه ما قرار می گیرد، می توان مشترکا نزد داوری بین المللی در دادگاه لاهه رفت تا ببینیم اهل فن بی طرف چه می گویند؟
مقررات مشخص است. سهم ما نقطه ای روی منصف در بالای خط موهوم آستارا - حسینقلی است (موهوم به این دلیل که طرف طمعکار، آن خط غیر حقوقی را مرز ما می داند، که ما قبول نداریم و به همین دلیل اگر ما هم طمع ورزی کنیم آنها قبول نخواهند کرد)
مساله فقط بر سر تعیین این نقطه است که باید از خطوط مساوی آب های ساحلی متناسبا به یک فاصله باشد و امری کارشناسانه است.
زرنگی کاسبکارانه و این منطق که در آب های نزدیک فلان کشور، نفت بیشتری هست پس خواجه اَنَا شریک، ممکن است در میدان بارفروش ها کاربرد داشته باشد اما حتما در دیپلماسی جایی ندارد.
*تحلیلگر روابط بین‌الملل
منبع: شرق
بر این اساس یا رژیم حقوقی مورد قبول آن یک همسایه و این چند همسایه باید در میان باشد یا مبانی حقوق بین الملل و ابزارهای آن در مرز بندی و نحوه بهره برداری از آن حاکم است.
روس ها سهم خودشان را با دو همسایه ذینفع جدا کرده اند و بقیه ماجرا برایشان مهم نیست اتفاقا شاید بی میل نباشند اختلاف میان همسایگان جنوبی باقی بماند.
اما ما این قضیه را هم مانند همه قضایا یا ادعاهای گوناگون، غیرقابل نقد می دانیم. 24 سال است در جا می زنیم و مانع بهره برداری خودمان و همکاری های دیگر با همسایگان شده ایم و از اینکه این تصویر پدید آید که دیپلماسی ابزاری برای اطاله حل دعاوی و به نتیجه نرسیدن است، نگرانی نداریم.
همین چند روز پیش یکی از مقامات دیپلماتیک دست اندر همین کار، گفته بود که نگران نباشید! مذاکرات دیپلماتیک ممکن است مانند دعاوی و مذاکرات فلسطین 70سال هم طول بکشد! عوضش منابع دست نخورده باقی می ماند! و البته نگفته بود اولا مساله آنها تحت تاثیر مباحث جنگی است.
نویسنده محترم دیگری که آرمان های سوسیالیستی و اشتراکی خود را به آب های دریای خزر بسط داده و بعد از اشاره به 20 سال مذاکرات لاینحل نوشته است: به طور تقریبی مشخص شده که در حوزه مشترک حدود 48 میلیارد بشکه نفت و 2/8 تریلیون مترمکعب گاز نهفته است! بعد هم با توجه به شرایط جدید و تشدید بحران در روابط روسیه با غرب، راه حل را پناه بردن به آن کشور و امتیاز گرفتن ایران از ترکمنستان و آذربایجان و قفقاز دانسته و عدم توافق را بهتر از توافق بد اعلام کرده اند. بسیار خب! اما باید گفت اول برادری را ثابت کن و بعد ادعای ارث کن! در کدام حوزه مشترک و طبق کدام قانون و قاعده و قرارداد و توافقی، دریای خزر اشتراکی شده است؟ زمان لنین و استالین که حتی ماهی های خزر را می بردند؟ به امید روس ها باشیم؟ مگر میز مذاکره میز قمار است که روی دست قوی تر شرط بندی کنیم؟ فقط بدانید که در همین 20 سال این دولت روسیه بوده که در قمار روابط جهانی اش همواره با کارت ایران بازی کرده و از آنها امتیاز گرفته است. مراودات و معاملات روسیه و چین با غرب بسیار بیش از روابط شان با ایران است.
ای کاش به جای این دیپلمات بازی های قرن نوزدهمی، با شجاعت قاچ زین حقوق واقعی و شفاف خودمان را بچسبیم و به حقوق دیگران هم احترام بگذاریم!
مذاکره برای حل مساله و بهره مندشدن از حل مساله است، نه برای تداوم بلاتکلیفی و معطل کردن و زیان دیدن و زیان رساندن! اگر هم آنها عقلانی رفتار نمی کنند، یا زیاده خواهی می کنند و قصد پایان دادن به این حالت تعلیق ابدی را ندارند، برای نیل به حق و حقوق و بهره برداری از منابعی که در حصه ما قرار می گیرد، می توان مشترکا نزد داوری بین المللی در دادگاه لاهه رفت تا ببینیم اهل فن بی طرف چه می گویند؟
مقررات مشخص است. سهم ما نقطه ای روی منصف در بالای خط موهوم آستارا - حسینقلی است (موهوم به این دلیل که طرف طمعکار، آن خط غیر حقوقی را مرز ما می داند، که ما قبول نداریم و به همین دلیل اگر ما هم طمع ورزی کنیم آنها قبول نخواهند کرد)
مساله فقط بر سر تعیین این نقطه است که باید از خطوط مساوی آب های ساحلی متناسبا به یک فاصله باشد و امری کارشناسانه است.
زرنگی کاسبکارانه و این منطق که در آب های نزدیک فلان کشور، نفت بیشتری هست پس خواجه اَنَا شریک، ممکن است در میدان بارفروش ها کاربرد داشته باشد اما حتما در دیپلماسی جایی ندارد.
*تحلیلگر روابط بین‌الملل
منبع: شرق
