حجت الاسلام والمسلمین اختری، حضور رییس فقید مجلس خبرگان برای مقابله با بحران های انقلاب را ویژگی درخشان آن مرحوم دانست.
به گزارش گروه راهبرد خبرگزاری دانا (داناخبر) حجت الاسلام اختری ادامه داد: حضرت آیت الله مهدوی کنی از شخصیت های برجسته و بارز و نمونه ای بود که در میان علما و شخصیت های علمی – سیاسی، از اول حرکت انقلاب اسلامی از سال 1340 در میدان مبارزه حضور داشت و جزء افرادی بودند که در شرایط مختلف، اطلاعیه می دادند و بیانیه های جامعه مدرسین را امضا می کردند و سینه سپرکرده برای انقلاب و حمایت از امام (ره) در صحنه بود و در این راه همه گونه مشکلات را تحمل کرد و همچنین از نظر علمی و فقهی یک مجتهد برجسته ای بود که با آن درایت به مسایل نگاه می کرد و با تشخیص علمی به مسایل انقلاب و سیاست و جامعه و... توجه داشت.
وی افزود: ایشان در زمینه مدیریت از برجستگی خاصی برخوردار بود که در هر شرایطی که مسوولیتی را عهده دار شدند، به خوبی از پس آن برآمدند؛ چه زمانی که وزیر کشور بود و چه زمانهایی که بحران هایی پیش می آمد در جامعه (مانند شهریور 1360) به ایشان تکلیف می شد تا به میدان بیایید و سکان را در دست بگیرد تا اینکه جامعه را به آرامش برساند که این نشان دهنده درایت و توانایی ایشان بود که در تشنج ها به یاری امام و رهبری می آمد.
سفیر اسبق ایران در سوریه در پایان تصریح کرد: در عین حال ایشان از نظر اخلاق، یک معلم وارسته بود و در تمام دوران زندگی اش، حتی یک لحظه هم از مسوولیت دینی و اخلاقی خود، غافل نبود و در هر شرایطی امامت جماعت، تدریس، تفسیر قرآن و دعاها (از جمله در سحرهای ماه مبارک رمضان) را کنار نگذاشت. در واقع ایشان در هر حوزه ای که حضور داشت، نمونه و برجسته بود.
وی افزود: ایشان در زمینه مدیریت از برجستگی خاصی برخوردار بود که در هر شرایطی که مسوولیتی را عهده دار شدند، به خوبی از پس آن برآمدند؛ چه زمانی که وزیر کشور بود و چه زمانهایی که بحران هایی پیش می آمد در جامعه (مانند شهریور 1360) به ایشان تکلیف می شد تا به میدان بیایید و سکان را در دست بگیرد تا اینکه جامعه را به آرامش برساند که این نشان دهنده درایت و توانایی ایشان بود که در تشنج ها به یاری امام و رهبری می آمد.
سفیر اسبق ایران در سوریه در پایان تصریح کرد: در عین حال ایشان از نظر اخلاق، یک معلم وارسته بود و در تمام دوران زندگی اش، حتی یک لحظه هم از مسوولیت دینی و اخلاقی خود، غافل نبود و در هر شرایطی امامت جماعت، تدریس، تفسیر قرآن و دعاها (از جمله در سحرهای ماه مبارک رمضان) را کنار نگذاشت. در واقع ایشان در هر حوزه ای که حضور داشت، نمونه و برجسته بود.
