گفت و گو با کاپیتان تیم ملی ایتالیا در جام جهانی 2006؛
کمتر از یک دهه قبل، تیم ملی ایتالیا برای چهارمین و آخرین بار قهرمان جهان شد؛ اتفاقی که پس از آن دیگر رخ نداد. فابیو کاناوارو کاپیتان آن روزهای ایتالیا درباره شرایط حاکم بر آن تیم و عوامل قهرمانی آتزوری، بیشتر توضیح می دهد.
به گزارش خبرگزاری دانا( داناحبر)، چه در زمان برگزاری جام ژول ریمه و چه از 1974 كه رقابتها به جام جهانی فیفا تغییر نام می‌دهند، رقابتها به قدری دشوار بود كه تعداد محدودی موفق شدند جام جهانی را بالای سر ببرند. به همین دلیل كاپیتان تیم قهرمان جام جهانی بودن، تجربه‌ای منحصر به فرد است. فابیو كاناوارو یكی از این كاپیتانهای فاتح بر این باور است:
«به نظر من در جام جهانی مهمترین اتفاق دنیاست، یك اتفاق بی‌نظیر. جام جهانی فوتبالیستهای كشورهای مختلف و هواداران آنها را در یك محل جمع می‌كند. فوتبالیستهای خوش اقبالی كه می‌توانند برای به دست آوردن بزرگ‌ترین جایزه فوتبال دنیا تلاش كنند. این مساله واقعاً فوق‌العاده است.»
تغییر حال و هوای محله برای جام جهانی
زادگاه كاناوارو تاكنون دوبار میزبان جام جهانی بوده است. لاجوردی‌ها در سال 1934 عنوان قهرمانی را از آن خود كردند. اما در سال 1990 كه برای بار دوم میزبانی رقابتها را برعهده می‌گیرند، موفق نمی‌شوند جام جهانی را در خانه نگه دارند. با این حال، جام جهانی 1990 برای كاناواروی 16 ساله تجربه‌ای خارق‌العاده بود. او درباره حال و هوای آن روزهای شهر خود، چنین یاد می‌كند: «از شانس خوبم توانستم جام جهانی ایتالیا را از نزدیك ببینم. من در ناپل بزرگ شدم و یادم می اید از دو سه سال قبل از شروع این رقابتها داشتند استادیوم سن پائولو را بازسازی می‌كردند. من در محله پوریگروتا زندگی می‌كردم و استادیوم سن پائولو در محله ما بود. برای همین می‌توانستیم ببینیم كه محله‌مان برای جام جهانی تا چه اندازه تغییر می‌كند: واقعا فوق‌العاده بود.»
یادگاری های یک اشتباه
از بخت بد هواداران ناپل، لاجوردی پوشان ایتالیا در ششمین بازی خود در جام جهانی، اولین گل را در شهر ناپل دریافت می‌كنند و در نتیجه بازی ایتالیا و آرژانتین در نیمه نهایی به ضربات پنالتی كشیده می‌شود. كاناوارو درباره دروازه‌بان آن روز ایتالیا می‌گوید: «والتر زنگا در دوران فوتبالی‌اش، كارهایی بزرگ انجام داد ولی مردم تنها به خاطر دریافت گل تساوی در بازی نیمه نهایی ایتالیا ـ آرژانتین، او را به خاطر می‌آورند. والتر خروج بدی داشت و باعث شد مسابقه (1-1) مساوی شده و كار به ضربات پنالتی كشیده شود. آن بازی تجربه بی‌نظیری بود. چون رسیدن به مرحله نیمه نهایی جام جهانی تجربه‌ای فوق‌العاده محسوب می‌شود.»
صدمین بازی ملی و فینال جام جهانی
16سال بعد كاناوارو رهبری تیمی را برعهده دارد كه در‌آلمان به فینال جام جهانی می‌رسد و در اولین فینال تمام اروپایی كه پس از 24 سال برگزار می‌شود، در مقابل فرانسه صف‌آرایی می‌كند. حركت در جلوی ستون بازیكنان تیم ملی ایتالیا در زمان ورود به زمین چمن استادیوم المپیك برلین، یكی از مهمترین خاطرات كاناوارو از مسابقات جام جهانی 2006 آلمان است. اما او چه احساسی داشت؟
«این احساسات فوق‌العاده را نمی‌توان توضیح داد. شكی نیست كه فتح جام جهانی، تحقق رویایی بود كه از كودكی با آن بزرگ شده بودم. آن بازی علاوه بر این، صدمین بازی ملی من بود. آن شب برای من، كشورم و هم تیمی‌هایم شب فوق‌العاده‌ای بود. چون با وجود بحران و رسوایی كالچوپولی در فوتبال ایتالیا و اتفاقاتی كه در كشورمان رخ داده بود، توانستیم قهرمان جام جهانی شویم. این كه توانستیم یك بار دیگر، تصویر لكه‌دار شده فوتبال ایتالیا را پاك كنیم خیلی مهم بود.»
همه داوطلب پنالتی زدن بودند
لاجوردی‌پوشان از ضربات پنالتی خاطره خوشی نداشتند. آنها علاوه بر نیمه نهایی جام جهانی 1990 در جام جهانی 94 آمریكا و 98 فرانسه نیز در ضربات پنالتی شكست خورده بودند كه این باختها منجر به از دست دادن قهرمانی جام 94 و ناكامی از صعود به جمع چهار تیم برتر جام98 شده بود. اما در فینال جام جهانی 2006 از زمانی كه كاپیتان فرانسه زین‌الدین زیدان اخراج شد، كاناوارو و هم تیمی‌هایش خونسردتر از قبل به كار خود، ادامه دادند.
كاناوارو از اعتماد به نفس هم تیمی‌هایش به نیكی یاد می‌كند: «من پیش از این مسابقه سابقه پنالتی زدن مقابل فرانسه داشتم و می‌دانستم كار سختی پیش روی داریم. ولی وقتی به هم تیمی‌هایم نگاه كردم متوجه شدم كه هیچ كس سعی نمی‌كند از پنالتی زدن فرار كند و همه دور مربی جمع شده بودند و داوطلب پنالتی زدن بودند. همین مساله سبب شد تا آرام شوم. در جریان ضربات پنالتی به هم تیمی‌های خودم اعتماد كامل داشتم. همه خونسرد بودند و در نهایت، همه چیز به نفع ما پیش رفت.»
تیمی با چهار مهاجم
دفاع ایتالیا به رهبری كاناوارو در 7 بازی تنها دوگل دریافت كرد. اما قهرمانی ایتالیا با استفاده از سبك قدیمی و دفاعی كاتاناچیو به دست نیامد. ایتالیا در جام جهانی 12 گل به ثمر رساند و دومین خط حمله برتر جام را به خود اختصاص داد.
كاناوارو نیز معتقد است كه ایتالیا ابتدا به لطف خط حمله خود قهرمان شد تا دفاع كم اشتباه:
«ما در حالی قهرمان جام جهانی شدیم كه با 4 مهاجم بازی می‌كردیم. پیرلو وسط بازی می‌كرد و گروسو و زامبروتا در كناره‌های زمین بودند؛ هافبك‌هایی كه به هیچ وجه دفاعی بازی نمی‌كردند. ولی دریافت گلهای اندك نیز نقش مهمی در قهرمانی ما ایفا كرد. مردم فكر می‌كنند ما به لطف دفاعی خوب، قهرمان جهان شدیم ولی واقعیت این است كه جام جهانی را به لطف بازیكنانی چون دل پیرو، توتی، یاكویینتا، توتی و پروتا فتح كردیم. كه همه آنها بازیكنانی تهاجمی بودند.»
آتزوری پس از آن شب بی‌نظیر در برلین، دیگر هرگز نتوانست حتی به مرحله یك هشتم نهایی جام جهانی صعود كند. اما با توجه به عشق و شیفتگی مردم ایتالیا به فوتبال، كاناوارو مسلما آخرین كاپیتان لاجوردی پوشی كه با جام جهانی فوتبال عكس می‌گیرد نخواهد بود.
