به گزارش خبرگزاری دانا، این تحقیق که در مجله Nature Communications منتشر شده، نشان داد که این سیارات فراخورشیدی در فاصله بسیار نزدیکی از ستاره میزبان خود قرار داشته و تحت جریان شدیدی از تابش پرانرژی آن هستند. این امر باعث می‌شود که ماده سطحی این سیارات بیرون کشیده شود و در نهایت یک هسته صخره‌ای و لایه بیرونی گازی از آن‌ها باقی بماند. این فرسایش مداوم جو توسط تابش زیاد ممکن است بر اندازه این سیاره تاثیر بگذارد.
محققان از شیوه اخترلرزه‌شناسی برای بررسی ویژگی‌های داخلی این سیاران و ستارگان میزبان آن‌ها که تاکنون دیده نشده، استفاده کردند.
نتایج این تحقیق از کاربردهای مهمی برای درک چگونی کامل منظومه‌های ستاره‌ای مشابه منظومه شمسی و سیارات آن‌ها در طول زمان و نقش مهمی که ستاره میزبان ایفا می‌کند، برخوردار است.
محققان قصد دارند نسل جدیدی از ماهواره‌ها از جمله ماهواره بررسی سیاره فراخورشیدی در حال گذر ناسا (TESS) را برای بررسی اطلاعات بیشتر در مورد این سیستم‌های خالی از مواد سطحی به فضا پرتاب کنند.
