نقش پررنگ تر شرکت های آسیایی، می تواند چشم انداز صنعت انرژی ایران را تغییر دهد. این صنعت قبلا عمدتا در اختیار شرکت های غربی قرار داشت.
به گزارش خبرگزاری دانا به نقل از پایگاه خبری عرب ویکلی، حدود یک سال قبل، توافق هسته ای ایران به صورت رسمی اجرایی شد. ایرانی ها به این امید برجام را پذیرفتند که صنعت انرژی کشورشان را بازسازی کنند، فرصتی برای بازپس گیری سهم کشورشان از بازارهای نفت پیدا کنند و مجددا به سرمایه و فن آوری خارجی دسترسی پیدا کنند.
پس از اجرایی شدن برجام و لغو تحریم ها، دولت ایران تلاش دارد توازنی میان حضور شرکت های غربی و آسیایی برای حضور در قراردادهای نفتی آینده این کشور برقرار کند. کارهای زیادی در این خصوص انجام شده است. آنچه وضعیت را نامشخص ساخته، موضع دونالد ترامپ، رئیس جمهور جدید آمریکا در مورد برجام است.
ایران به سرعت توانسته تولید نفت خود را افزایش دهد و به نزدیکی سطح قبل از تحریم ها برساند. تولید نفت این کشور در ماه اکتبر به 3.7 میلیون بشکه در روز رسید در حالی که این رقم قبل از تحریم ها حدود 4 میلیون بشکه بود. صادرات نفت ایران به بیش از 1.7 میلیون بشکه در روز افزایش یافته و بخش عمده ای از این صادرات، یعنی حدود یک میلیون بشکه در روز به آسیا می رود.
شرکت ملی نفت ایران 29 شرکت را از چندین کشور مختلف برای مشارکت در پروژه های بالادستی نفت این کشور تایید کرده است. این شرکت ها عمدتا آسیایی و از کشورهای ژاپن، چین، کره جنوبی، اندونزی، مالزی، تایلند و هند هستند. در این فهرست نام شرکت های اروپایی توتال، انی و شل نیز دیده می شود. شرکت انگلیسی بی پی نسبت به قراردادهای جدید نفتی ایران ابراز علاقمندی نکرده است. شرکت های آمریکایی نیز به دلیل تحریم های دولت آمریکا حق ورود به این قراردادها را ندارند.
برای شرکت های نفتی ژاپنی مشاکرت فعالانه در پروژه های بادستی انرژی ایران منطقی به نظر می رسد، زیرا آنها به صورت سنتی از خریداران عمده نفت خام ایران هستند. چینی ها نیز بزرگترین وارد کننده نفت از ایران هستند و روزانه بیش از 600 هزار بشکه نفت از تهران خریداری می کنند.
شرکت های نفتی آسیایی در دوران تحریم ها، پول نفت ایران را به ارز ملی خود پرداخت می کردند و ایران از این پول ها برای خرید کالاهای مصرفی و سرمایه ای از این کشورها استفاده می کرد.
نقش پررنگ تر شرکت های آسیایی، می تواند چشم انداز صنعت انرژی ایران را تغییر دهد. این صنعت قبلا عمدتا در اختیار شرکت های غربی قرار داشت. این پدیده ژئوپلتیک انرژی ایران را تغییر خواهد داد. انتظار می رود شرکت های آسیایی سرمایه و تکنولوژی لازم برای پیشرفت و احیای صنعت انرژی ایران را فراهم کنند. مقامات ایرانی برآورد کرده اند که برای توسعه بخش نفت و گاز این کشور حدود 100 میلیارد دلار سرمایه گذاری لازم است.
2 میدان نخستی که قرار است توسعه یابند، یعنی میدان آزادگان شمالی و میدان یادآوران، در نزدیکی مرز ایران و عراق واقع شده است. مذاکرات برای توسعه فاز دوم این میادین نیز با شرکت ملی نفت چین و شرکت سینوپک در حال انجام است. میزان تولید ای دو میدان 165 هزار بشکه در روز برآورد می شود.
از سوی دیگر، شرکت های آسیایی و به خصوص شرکت های کره ای، دست بالا را در بخش پایین دستی انرژی ایران دارند. شرکت ملی پالایش و پخش نفت ایران یک قرارداد 1.91 میلیارد دلاری با شرکت دائلیم برای بهازی دومین پالایشگاه بزرگ ایران در اصفهان منعقد کرده است. در 3 موافقتنامه از 5 موافقتنامه پالایشگاهی امضا شده از زمان لغو تحریم ها، با شرکت های کره ای منعقد شده است.
پس از اجرایی شدن برجام و لغو تحریم ها، دولت ایران تلاش دارد توازنی میان حضور شرکت های غربی و آسیایی برای حضور در قراردادهای نفتی آینده این کشور برقرار کند. کارهای زیادی در این خصوص انجام شده است. آنچه وضعیت را نامشخص ساخته، موضع دونالد ترامپ، رئیس جمهور جدید آمریکا در مورد برجام است.
ایران به سرعت توانسته تولید نفت خود را افزایش دهد و به نزدیکی سطح قبل از تحریم ها برساند. تولید نفت این کشور در ماه اکتبر به 3.7 میلیون بشکه در روز رسید در حالی که این رقم قبل از تحریم ها حدود 4 میلیون بشکه بود. صادرات نفت ایران به بیش از 1.7 میلیون بشکه در روز افزایش یافته و بخش عمده ای از این صادرات، یعنی حدود یک میلیون بشکه در روز به آسیا می رود.
شرکت ملی نفت ایران 29 شرکت را از چندین کشور مختلف برای مشارکت در پروژه های بالادستی نفت این کشور تایید کرده است. این شرکت ها عمدتا آسیایی و از کشورهای ژاپن، چین، کره جنوبی، اندونزی، مالزی، تایلند و هند هستند. در این فهرست نام شرکت های اروپایی توتال، انی و شل نیز دیده می شود. شرکت انگلیسی بی پی نسبت به قراردادهای جدید نفتی ایران ابراز علاقمندی نکرده است. شرکت های آمریکایی نیز به دلیل تحریم های دولت آمریکا حق ورود به این قراردادها را ندارند.
برای شرکت های نفتی ژاپنی مشاکرت فعالانه در پروژه های بادستی انرژی ایران منطقی به نظر می رسد، زیرا آنها به صورت سنتی از خریداران عمده نفت خام ایران هستند. چینی ها نیز بزرگترین وارد کننده نفت از ایران هستند و روزانه بیش از 600 هزار بشکه نفت از تهران خریداری می کنند.
شرکت های نفتی آسیایی در دوران تحریم ها، پول نفت ایران را به ارز ملی خود پرداخت می کردند و ایران از این پول ها برای خرید کالاهای مصرفی و سرمایه ای از این کشورها استفاده می کرد.
نقش پررنگ تر شرکت های آسیایی، می تواند چشم انداز صنعت انرژی ایران را تغییر دهد. این صنعت قبلا عمدتا در اختیار شرکت های غربی قرار داشت. این پدیده ژئوپلتیک انرژی ایران را تغییر خواهد داد. انتظار می رود شرکت های آسیایی سرمایه و تکنولوژی لازم برای پیشرفت و احیای صنعت انرژی ایران را فراهم کنند. مقامات ایرانی برآورد کرده اند که برای توسعه بخش نفت و گاز این کشور حدود 100 میلیارد دلار سرمایه گذاری لازم است.
2 میدان نخستی که قرار است توسعه یابند، یعنی میدان آزادگان شمالی و میدان یادآوران، در نزدیکی مرز ایران و عراق واقع شده است. مذاکرات برای توسعه فاز دوم این میادین نیز با شرکت ملی نفت چین و شرکت سینوپک در حال انجام است. میزان تولید ای دو میدان 165 هزار بشکه در روز برآورد می شود.
از سوی دیگر، شرکت های آسیایی و به خصوص شرکت های کره ای، دست بالا را در بخش پایین دستی انرژی ایران دارند. شرکت ملی پالایش و پخش نفت ایران یک قرارداد 1.91 میلیارد دلاری با شرکت دائلیم برای بهازی دومین پالایشگاه بزرگ ایران در اصفهان منعقد کرده است. در 3 موافقتنامه از 5 موافقتنامه پالایشگاهی امضا شده از زمان لغو تحریم ها، با شرکت های کره ای منعقد شده است.
