این زباله‌های فضایی عملکرد ماهواره‌های ناوبری، مخابراتی و بررسی آب و هوا را مختل می‌کنند. برخی از این زباله‌های فضایی تا بدان حد کوچک هستند که کنترل و شناسایی آنها کار ساده ای نیست.
اگر چه حدس زده می‌شود بخش اعظم این زباله‌ها همان بخش‌های قدیمی و از کارافتاده ماهواره‌ها باشند، اما با گذشت مدت زمان طولانی دیگر نمی‌شود ماهیت دقیق بسیاری از آنها را تشخیص داد. محققان هشدار می‌دهند برخورد و تصادف برخی از این زباله‌ها با یکدیگر می‌تواند آلودگی مدار زمین را بیشتر کند. از جمله در فوریه سال ۲۰۰۹ برخورد دو ماهواره از رده خارج باعث خرد شدن آنها و پراکنده شدن صدها قطعه کوچک این دو ماهواره در فضا شد.
بررسی ناسا که با همکاری محققان انگلیسی، یک نرم افزار ویژه و تلسکوپ ۲.۵۴ متری اسحاق نیوتون در مراکش انجام شده، نشان می‌دهد ۹۵ درصد از قطعات زباله‌های فضایی حدود یک متر یا کمتر طول دارند و لذا شناسایی، تعقیب و مقابله با خطرات با آنها کار دشواری است.
بررسی تمام این زباله‌ها هم نشان می‌دهد شناسایی ماهیت ۷۵ درصد از این زباله‌ها دیگر ممکن نیست و همین مساله هم چالشی دیگر بر سر راه پاکسازی مدار زمین از وجود زباله‌های مذکور است. پژوهشگران می‌گویند حساسیت سازمان‌های فضایی و دولت‌های جهان در مورد زباله‌های فضایی باید افزایش یابد و راهی کم هزینه و دقیق برای جمع آوری این زباله‌ها یافته شود.
