وی در کنار موشک خود که پس از پرتاب قادر به رسیدن به سرعت بیش از ۱۰۸ مایل در ساعت (۱۷۳ کیلومتر در ساعت) بود، یک صفحه پرتاب سفارشی ساز و همچنین یک برنامه شبیه سازی موشک آبی ساخت.
وی سه فضاپیمای کوچک ساخت تا آزمایش کند؛ یک موشک تک بطری، یک موشک دیگر که جریان آب در آن محدود شده بود برای اینکه ببیند آیا ممکن است ارتفاع بیشتری بگیرد و موشک دیگری که از ۶ بطری پلاستیکی بزرگ که با استفاده از چسب به هم متصل شده اند، ساخته شده بود.
موشک ساخته شده از ۶ بطری که تقریباً ۱۲۰ سانتی متر ارتفاع داشت، برای افزایش پایداری، باله ها به دو طرف آن متصل شد.
این مهندس جوان به منظور میسر کردن امکان پرتاب ها یک صفحه پرتاب سفارشی ساخت که دارای دو میله برای نگه داشتن سر بطری بود تا موشک را در جای خود نگه دارد.
وی قبل از عزیمت به یک پارک برای انجام پرتاب ها، یک کد شبیه سازی سفارشی نوشت که مقدار مطلوب آب را برای رسیدن موشک به حداکثر سرعت و ارتفاع پیدا کند و پس از اجرای آن دریافت که مقدار بهینه آب برای پرتاب در حدود ۳۰ تا ۴۰ درصد از حجم موشک است.
نتایج کاملاً ارزش تماشا را داشت و موشک ساخته شده از ۶ بطری به راحتی به بیشترین ارتفاع رسید.
همانطور که این مهندس جوان در فیلم خود توضیح می دهد: سرعت موشک را می توان با تجزیه و تحلیل فریم ها تعیین کرد. دوربین با سرعت ۲۴۰ فریم در ثانیه تصویربرداری می کند و ۶ فریم طول می کشد تا موشک به اندازه ارتفاع خود بالا برود. این یعنی حداکثر سرعت این موشک ۱۰۸ مایل در ساعت (۱۷۳ کیلومتر در ساعت) تخمین زده می شود.
