مسعود امیرزاده در گفت و گو با ایسنا به تشریح توسعه مخرب پرداخت و اظهارکرد: توسعه مخرب یک بیماری شایعی است که فراتر از پروژه های سدسازیهاست. این بیماری مربوط به سازه هایی است که در حوزه راهسازی، سدسازی،صنایع فولاد و پتروشیمی و ... ساخته میشوند. پروژه سد تنگ سرخ نیز زیرمجموعه همین طرح های توسعه است که حاصلی به جز تخریب ندارند و نخواهند داشت.
وی ادامه داد: در دولت قبلی آقای جهانگیری - معاون اول وقت رییس جمهوری - در یکی از مصاحبههای خود از نارضایتی مردم ماهشهر علیرغم اختصاص مقدار زیادی بودجه برای احداث طرح های صنعتی و عمرانی به این شهر ابراز تعجب کرد این در حالیست که چنین پروژههایی نه تنها رفاه و راحتی را برای مردم به ارمغان نیاوردهاند بلکه باعث مشکلات آنان میشود و شکاف اجتماعی را عمیقتر میکند.
امیرزاده با اشاره به پیشنیازهای اجرای یک طرح صنعتی توضیح داد: در جریان اجرای هر پروژه مرحلهای به نام نیازسنجی وجود دارد. روش دیگر گزینهیابی است یعنی ما باید روی راه حلهای یک مشکل فکر و بهترین گزینه را از میان آنها انتخاب کنیم علاوه بر آن ما باید یک پروژه را ارزیابی کنیم و سود و زیان آن را بسنجیم. در جریان توسعه مخرب، هیچکدام از این سه کار به درستی انجام نمیشود.
این عضو کارگروه آب و انرژی شورای تشکل های محیط زیست و منابع طبیعی اضافه کرد: عمده نیازسنجیهای انجام شده آمارسازی است و بسیاری از روشهای بدیل به علت ایجاد خطر برای منفعت برخی افراد در جریان ارزیابی کنار گذاشته میشوند. فواید و مزیتهای این پروژهها برجسته و رسانهای شده است و مضرات و پیامدهای منفی آنها کتمان میشود این در حالیست که زیانها خود را بهصورت عوارض اجتماعی و زیستمحیطی مانند سرگردانی مردم در شهرها و حومه آنها، بیکاری و ویرانی زیستبومها نشان میدهند. فرسودگی محیط زیست از پیامدهای توسعه مخرب است. همه اینها اطلاعاتی است که در بیشتر مواقع در اختیار مردم قرار نمیگیرد و شفافیتی در ارائه آنها وجود ندارد.
به گفته وی، توسعه بالادست در گرو تامین حقوق پاییندست است، توسعه مناطق پاییندست نیز باید در صورت حفظ منافع مردم بالادست انجام شود و این قضیه دوشرطی همواره صادق است.
امیرزاده با تاکید بر لزوم حفظ حقوق طبیعت به عنوان اصلیترین حقآبهدارادامه داد: با توجه به اینکه محیط زیست آب تولید میکند، بیشترین حق را بر گردن ما دارد و این مسئله بینهایت اهمیت دارد. محیط زیست تشنه نمیتواند آب تولید کند. محیط زیست حقآبهای دارد که اگر پرداخت نشود به دادگاه شکایت نمیکند بلکه عوارض اقلیمی و زیستمحیطی آن گریبانمان را میگیرد. جزای باختن این دعوای حقوقی، از دست دادن آب، خاک و پوشش گیاهی است.
وی افزود: مردمی که با معیشتی پایدار در این مناطق زندگی میکنند، با اجرای این طرحها آواره شهرهای بزرگ خواهند شد و به مشکلات بیکاری و اقتصاد هم دامن خواهند زد. ما نباید با توسعه مخرب و نادرست، سرزمین مردم را از آنها بگیریم و این کاریست که پروژههای صنعتی و بهطور خاص سدسازی در اقصی نقاط کشور با مردم کرده است. انسانی که مطابق قوانین طبیعت و متعادل با آن زندگی میکند، جزوی از طبیعت است. در سمت مقابل انسانهایی هستند که از نابودی طبیعت منتفع میشوند و دود این سود به چشم دیگر انسانها میرود. این افراد نه نابودی درختان بلوط و سیب را میبینند نه به از دست رفتن زندگی مردمی که در این مناطق زندگی میکنند، اهمیت میدهند. این انسانها از مدار طبیعت خارج هستند و باید جلوی آنها گرفته شود.
امیرزاده در پایان با تاکید بر لزوم توقف این پروژهها گفت: ما باید با بازگشت از راهی که در گذشته انتخاب کردیم، با محیط زیست آشتی کنیم و با آن مهربان باشیم. بهطور قطع با ترمیم و بازسازی طبیعت عمده مشکلات ما نیز حل خواهد شد.