به گزارش پایگاه خبری دانا، گروه دانش و فناوری:
اینترنت ثابت خانگی که روزی نوید دسترسی به دنیایی از اطلاعات و ارتباطات را می‌داد، امروز برای بسیاری از خانواده‌های ایرانی به منبعی برای frustration و کلافگی تبدیل شده است. در حالی که مسئولان از سرمایه‌گذاری‌های کلان و توسعه زیرساخت‌ها سخن می‌گویند، کاربران در عمل با کاهش سرعت به ویژه در ساعات اوج مصرف، تأخیر غیرقابل تحمل در بازی‌های آنلاین و کنفرانس‌های ویدئویی، و قطعی‌های بی‌دلیل مواجه هستند. اما ریشه این تناقض در کجا نهفته است؟
۱. گلوگاه اصلی: محدودیت در پهنای باند بین‌الملل
اصلی‌ترین دلیل کندی اینترنت ایران، محدودیت پهنای باند ورودی به کشور است. بخش عمده‌ای از ترافیک بین‌الملل ایران از طریق فیبر نوری و از مسیرهای زمینی و دریایی محدودی تأمین می‌شود. این مسیرها نه تنها از ظرفیت کافی برخوردار نیستند، بلکه به دلیل موقعیت ژئوپلیتیک ایران، همواره در معرض ریسک‌های مختلف هستند. هرگونه اختلال در این مسیرها، به طور مستقیم بر کیفیت اینترنت کل کشور تأثیر می‌گذارد.
۲. فرسودگی زیرساخت‌های داخلی: از کافو تا درب منزل
حتی اگر ترافیک بین‌الملل بهینه شود، مشکل شبکه‌ی دسترسی (Access Network)یا "راه آخر" به وجود می‌آید. در بسیاری از مناطق، زیرساخت‌های قدیمی مسی (DSL) قادر به ارائه سرعت‌های بالا و پایداری مطلوب نیستند. اگرچه فناوری فیبر نوری (to the Home) راه حل این مشکل است، اما گسترش آن به درون خانه‌ها به کندی پیش می‌رود و هزینه‌های اجرایی بسیار بالایی دارد. در بسیاری از موارد، شبکه داخلی به دلیل فرسودگی، قابلیت بهره‌برداری از حداکثر ظرفیت پهنای باند بین‌الملل را ندارد.
۳. توزیع ناعادلانه‌ی ترافیک و مدیریت نامناسب
در ساعات اوج مصرف (عصرها)، ترافیک شبکه به شدت افزایش می‌یابد. در این شرایط، برخی از ارائه‌دهندگان خدمات اینترنتی (ISPها) به دلیل محدودیت در ظرفیت خرید پهنای باند از upstreamها، قادر به پاسخگویی به تقاضای تمام کاربران خود نیستند و به طور عمد سرعت را کاهش می‌دهند. این موضوع به ویژه در مورد سرویس‌های اقتصادی‌تر به وضوح مشهود است. از سوی دیگر، مدیریت ترافیک و صف‌بندی (Queue Management)در روترهای اصلی شبکه often بهینه نیست که منجر به افزایش تأخیر (Latency) و از دست رفتن بسته‌های اطلاعاتی (Packet Loss) می‌شود.
۴. تحریم‌ها و موانع مالی
تحریم‌های بین‌المللی دسترسی به تجهیزات مدرن شبکه و توسعه همکاری با شرکت‌های بزرگ بین‌المللی را با مشکل مواجه کرده است. علاوه بر این، مشکلات ارزی و نوسانات نرخ دلار، هزینه‌ی واردات تجهیزات و خرید پهنای باند بین‌الملل را برای اپراتورها به شدت افزایش داده است. این عوامل اقتصادی، انگیزه و توانایی سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های جدید را کاهش می‌دهد.
راه حل‌های پیش رو:
شتاب‌دهی به فیبرکشی:
دولت و اپراتورهای بزرگ باید با اولویت‌بندی، پروژه‌ی نوسازی شبکه دسترسی با فیبر نوری را تسریع کنند.
تنوع‌بخشی به مسیرهای ترانزیت بین‌الملل:
فعال‌سازی و استفاده از مسیرهای جایگزین برای کاهش وابستگی به یک یا دو مسیر اصلی.
شفافیت‌سازی:
ارائه‌دهندگان اینترنت باید در مورد ظرفیت واقعی و سیاست‌های مدیریت ترافیک خود با مشتریان شفاف باشند.
سخن پایانی:
حل مشکل اینترنت ثابت ایران یک شعار دولتی نیست، بلکه یک ضرورت اقتصادی و اجتماعیاست. تا زمانی که زیرساخت‌ها به طور اساسی نوسازی نشوند و گلوگاه ترافیک بین‌الملل برطرف نگردد، وعده‌ی اینترنت پرسرعت و پایدار برای خانوارهای ایرانی محقق نخواهد شد.
