به گزارش گروه دانش خبرگزاری دانا وبه نقل از مهر، مشاهد های بلند مدت نشان میدهد که لایه ازن زمین به دنبال توافقات بینالمللی برای حفظ این لایه حیاتی اتمسفر تقویت شده است.
براساس اطلاعات دریافتی از حسگر ازن ماهواره هواشناسی MetOp اروپا، این حفره برفراز قطب جنوب در سال 2012 در 10 سال گذشته به کوچکترین حد خود رسیده است.
این ابزار، رصد بلند مدت لایه ازن اتمسفری را در دستور کار قرار داده است و جایگزین ماهوارههای انویست و ERS-2 شده است.
از آغاز دهه 1980، یک حفره در لایه ازن برفراز قاره قطب جنوب در طی ماههای سپتامبر تا نوامبر که به آن بهار جنوبی گفته میشود شکل گرفت و موجب کاهش تراکم لایه ازن تا 70 درصد شد.
تخلیه ازن در قطب جنوب بسیار بیشتر از قطب شمال است؛ چراکه باد با سرعت بالا گردابی از هوای سرد ایجاد کرده که موجب کاهش شدید دما میشود. در این شرایط گازهای کلوروفلوروکربن نوعی گاز گلخانهای یا CFCها تأثیرات قویتری روی ازن دارند، آن را تخلیه کرده و همان حفره مشهور را ایجاد کردند.
برفراز قطب شمال، این تأثیر بسیار کمتر مشخص است؛ چرا که در مناطق وسیع نیمکره شمالی و کوهها به طور معمول از شکل گیری بادهای قوی قطبی ممانعت میکنند.
کاهش ازن برفراز نیمکره جنوبی به این معنا است که مردم بیشتر در معرض تشعشع ماورا بنفش سرطان زا قرار دارند.
توافقهای بینالمللی برای حفظ لایه ازن به ویژه پروتکل مونترال افزایش غلظت گازهای CFC را متوقف کرده است و کاهش انتشار این نوع گاز از اواسط دهه 1990 به صورت مشهود مشاهده شده است.
این درحالی است که عمر طولانی گازهای CFC در اتمسفر به این معنا است که بازگشت سطح کلر استراتوسفر تا اواسط قرن حاضر طولانی خواهد شد تا مقادیر آن مساوی با مقادیر ثبت شده در دهه 1960 برسد.
تکامل لایه ازن تحت تأثیر فعل و انفعال شیمی جو و دینامیکهایی چون باد و دمای هوا صورت گرفته است. اگر آب و هوا و شرایط جوی یک رفتار نامعمول داشته باشد میتوان آن را به شرایط ازن نسبت داد.
به منظور درک این فرآیند پیچیده دانشمندان به یکسری اطلاعات بلند مدت از مشاهدات خود اتکا میکنند که از شبیه سازیهای عددی براساس مدلهای پیچیده جوی فراهم شده است.
دانشمندان با این اطلاعات میتوانند درک بهتری از زمان ترمیم لایه ازن و به خصوص بسته شدن حفره آن به دست آورند. مدلهای شیمی جو نشان میدهد که لایه ازن برفراز قطب جنوب خود را ترمیم میکند و ظرف دهههای آینده حفره آن از بین میرود./پایان پیام
براساس اطلاعات دریافتی از حسگر ازن ماهواره هواشناسی MetOp اروپا، این حفره برفراز قطب جنوب در سال 2012 در 10 سال گذشته به کوچکترین حد خود رسیده است.
این ابزار، رصد بلند مدت لایه ازن اتمسفری را در دستور کار قرار داده است و جایگزین ماهوارههای انویست و ERS-2 شده است.
از آغاز دهه 1980، یک حفره در لایه ازن برفراز قاره قطب جنوب در طی ماههای سپتامبر تا نوامبر که به آن بهار جنوبی گفته میشود شکل گرفت و موجب کاهش تراکم لایه ازن تا 70 درصد شد.
تخلیه ازن در قطب جنوب بسیار بیشتر از قطب شمال است؛ چراکه باد با سرعت بالا گردابی از هوای سرد ایجاد کرده که موجب کاهش شدید دما میشود. در این شرایط گازهای کلوروفلوروکربن نوعی گاز گلخانهای یا CFCها تأثیرات قویتری روی ازن دارند، آن را تخلیه کرده و همان حفره مشهور را ایجاد کردند.
برفراز قطب شمال، این تأثیر بسیار کمتر مشخص است؛ چرا که در مناطق وسیع نیمکره شمالی و کوهها به طور معمول از شکل گیری بادهای قوی قطبی ممانعت میکنند.
کاهش ازن برفراز نیمکره جنوبی به این معنا است که مردم بیشتر در معرض تشعشع ماورا بنفش سرطان زا قرار دارند.
توافقهای بینالمللی برای حفظ لایه ازن به ویژه پروتکل مونترال افزایش غلظت گازهای CFC را متوقف کرده است و کاهش انتشار این نوع گاز از اواسط دهه 1990 به صورت مشهود مشاهده شده است.
این درحالی است که عمر طولانی گازهای CFC در اتمسفر به این معنا است که بازگشت سطح کلر استراتوسفر تا اواسط قرن حاضر طولانی خواهد شد تا مقادیر آن مساوی با مقادیر ثبت شده در دهه 1960 برسد.
تکامل لایه ازن تحت تأثیر فعل و انفعال شیمی جو و دینامیکهایی چون باد و دمای هوا صورت گرفته است. اگر آب و هوا و شرایط جوی یک رفتار نامعمول داشته باشد میتوان آن را به شرایط ازن نسبت داد.
به منظور درک این فرآیند پیچیده دانشمندان به یکسری اطلاعات بلند مدت از مشاهدات خود اتکا میکنند که از شبیه سازیهای عددی براساس مدلهای پیچیده جوی فراهم شده است.
دانشمندان با این اطلاعات میتوانند درک بهتری از زمان ترمیم لایه ازن و به خصوص بسته شدن حفره آن به دست آورند. مدلهای شیمی جو نشان میدهد که لایه ازن برفراز قطب جنوب خود را ترمیم میکند و ظرف دهههای آینده حفره آن از بین میرود./پایان پیام