به گزارش خبرگزاری دانا و به نقل از مهر آیت الله محسن غرویان عضو هیات علمی جامعه المصطفی(ص) العالمیه در مورد نسبت میان رشد و توسعه یافتگی علوم انسانی و توسعه یافتگی یک کشور گفت: موضوع علوم انسانی، انسان و ابعاد مختلف وجودی او است. همچنین فعالیت هایی که توسط انسان در عرصه اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، تربیتی صورت می گیرد. و از این طرف عامل توسعه هم در هر جامعه ای انسان است. بنابراین علوم انسانی و نحوه تعریف آنها از انسان می تواند برای ایجاد انگیزه در خصوص فعالیت های افراد جامعه بسیار تاثیرگذار باشد.
وی افزود: برای مثال فلسفه می تواند به انسان هدفمندی به زندگی را ارمغان دهد و ایجاد انگیزه برای اهداف متعالی کند و یا می تواند انسان را از التذاذات مادی و حیوانی محدود کند. بنابراین به عنوان مثال نگرش فلسفی در ایجاد انگیزه، هدفمندی و اراده انسان برای رسیدن به کمال تأثیر گذار می شود. همین بحث در سایر رشته های علوم انسانی در خصوص فعالیت های اقتصادی، اجتماعی ، سیاسی، تربیتی، حقوقی وجود دارد.
این استاد حوزه و دانشگاه تصریح کرد: بنابراین علوم انسانی از آنرو که نگرش انسان را به آدم و عالم تغییر می دهند از این جهت در محدوده فعالیت انسان و یا توسعه فعالیت انسان برای رسیدن به توسعه و کمال تاثیرگذار است.
این محقق و پژوهشگر فلسفه اسلامی در مورد اینکه آیا می توان گفت کشورهای توسعه یافته دارای رشد و توسعه در علوم انسانی نیز هستند هم اظهارداشت: البته رشد و توسعه در علوم انسانی در هر جامعه ای بر حسب جهان بینی آنها تعریف می شود و آنها از دیدگاه خودشان علوم انسانی اشان را توسعه یافته می دانند و در جهت توسعه بیشتر آن هم تلاش می کنند. اما از دیدگاه مکتب فلسفی چون ما، می توانیم نواقص زیادی را در علوم انسانی آنها بر اساس مبادی و مبانی فلسفی و دیدگاه ها و جهان بینی و ایدئولوژی خودمان پیدا کنیم. بنابراین این داوری و قضاوت در مورد رشد و کمال و یا عدم رشد و کمال در علوم انسانی در هر جامعه ای نسبی است.
غرویان در مورد اینکه آیا مسیر توسعه در کشورهای توسعه یافته از رهگذر توسعه و پیشرفت در علوم طبیعی و فنی و مهندسی حاصل شده یا رشد و توسعه در علوم انسانی هم عنوان کرد: زیر بنای رشد و توسعه در علوم طبیعی همان رشد و توسعه در علوم انسانی است. یعنی علوم انسانی را برای رشد و توسعه در علم و تکنولوژی و علوم طبیعی زیر بنایی می دانم. یعنی اگر نگاه انسان نگاه التذاذ و بهره برداری هر چه بیشتر از طبیعت باشد قطعا در رشد علوم طبیعی او تاثیر خاصی دارد. اگر نگاه او این باشد که حیات انسان منحصر به حیات دنیا و طبیعت نیست بلکه یک حیات معنوی دیگری برای انسان می توان قایل شد با این نگاه میزان تمرکز فعالیت های مسایل طبیعی، زندگی طبیعی و علوم طبیعی او کمتر می شود.
وی در پایان یادآور شد: در این صورت انسان بخشی از انرژی خود را به مسایل غیرمادی و حیات فکری و معنوی می گذارد. بنابراین نگاه انسان شناسی و فلسفی در این خصوص متفاوت است.
