به گزارش خبرگزاری دانا و به نقل از اقتصاد ایرانی کمپین مدنی نه به تحریم ها هر روز ابعاد تازه تری به خود می گیرد. لیست اقتصاددانان حامی این کمپین بزودی اعلام می شود. در همین حال اعلام شده هنرمندان و حقوقدانان سرشناس کشور هم در گروه حامیان این کمپین قرار گرفته اند. محمدمهدی بهکیش یکی از اصلی ترین چهره های همراه این کمپین است. او در مورد ماهیت این کمپین گفت: ما بدون اینکه هماهنگی انجام بدهیم، به یک نتیجه یکسان رسیدیم. اولین گام شروع کار را آقای دکتر غنی نژاد با انتشار مقاله ای با تاکید بر ضرورت این کار برداشت.در واقع روزنامه دنیای اقتصاد بانی این کار شد و کار از آنجا شروع شد.شاید سوال شما این باشد که حالا حرف تان چیست؟حرف ما این است که باید حداقل از دو بعد به مساله تحریم ها نگاه کنیم؛ از بعد انسانی و جامعه مدنی.
وی ادامه داد: من معتقدم که هیچ کس را نمی توان محدود کرد، مگر اینکه دادگاه عادلی تشکیل شده و حکمی صادر کرده باشد.این موضوع درباره کشورها هم صادق است.یعنی هیچ کشوری را در دنیا نمی توان محکوم کرد، مگر اینکه به حکم دادگاه عادله محکوم شده باشد. دموکراسی به معنی تحمل مخالف و قبول حضور مخالف است. دموکراسی یکپارچگی نیست ، بلکه چند نظری است. فضایی است که دیدگاه های متفاوت می توانند با هم تعامل کنند. وقتی حضور دیدگاه های مختلف را پذیرفته اید، رای گیری می شود. نتیجه رای گیری هم یکسان نیست. با 51 درصد می توان یک نظام را انتخاب کرد. اما 49 درصد دیگر نظر متفاوت دارند و آنها نمی توانند 49 درصد را تنبیه کنند تنها به این دلیل که به گونه ای دیگری فکر می کنند. اما باید با آن تعامل کنند. به لحاظ مقررات دموکراسی، 51 درصد باید 49 درصد را اداره کرده و آنها نیز باید برتری طرف مقابل را بپذیرند. اما همیشه می توانند مخالف بمانند اما در تحریم ایران، اتفاق دیگری افتاده است.این چه دنیایی است که به دلیل قدرت اقتصادی که آمریکا دارد، بدون توجه به اصول دموکراسی که خود برآن پایبند بوده و پافشاری می کند، می خواهد دنیا را اداره کند؟
وی بیان داشت: من تحصیل کرده آمریکا هستم. دانشم و فرهنگ تحصیلم را از آمریکا گرفته ام و سال های طولانی در آنجا زندگی کرده ام. از آن جامعه هم بهره فراوان گرفته ام اما این اعمال زور را نمی فهمم .اصلا چه نیازی دارد که آمریکا با ایران چنین رفتاری را داشته باشد؟ درباره اینکه آنها درست می گویند یا غلط بحثی ندارم؛ ممکن است نظامی دردنیا باشد که خیلی ها قبولش نداشته باشند، با آن ها مبادله نکنند. ممکن است ما همسایه ای داشته باشیم که فرهنگش با ما فرق کند اگر خواست مزاحمت ایجاد کند به پلیس خبر می دهیم. اگر دنیا از طریقGlobalizationیکپارچه شده، به واسطه همین نوع نگاه به دنیا بوده است. اگر آمریکایی ها دوست ندارند، با نظامی مثل ونزوئلا رابطه داشته باشند با آن مبادله نکنند. اما دلیل نمی شود که بالای سر آن نظام بروند و مثل یک مبصر بخواهند او را تنبیه کنند. حتی کار را به جایی برسانند که به جای تحریم دولت، مردم را تنبیه کنند.آیا این رفتار با داعیه حمایت از حقوق بشر سازگاری دارد؟
