اسطوره مادرید به سفری ابدی رفت؛
در تاریخ فوتبال جهان، تنها چند چهره هستند که از آنان به عنوان بزرگ ترین فوتبالیست تاریخ نام برده می شود و همواره در بین کارشناسان فوتبال درباره انتخاب برترین آنان بحث و جدل است. یکی از این نفرات آلفردو دی استفانو است؛ مردی که در شمار اولین بازیکنانی قرار گرفت که ملقب به یاغی شد. او بدون درخشش در جام جهانی در فوتبال جاودانه شد.
پرده اولبه گزارش گروه ورزشی خبرگزاری دانا، خبری عجیب در فوتبال آرژانتین: آلفردو دی استفانو ستاره تیم ریورپلاته از سال 1945 تا 1949 که طی 66 بازی 49 گل برای این تیم به ثمر رسانده بود، از لیگ آرژانتین رفت!
البته انتقال از تیمی به تیم دیگر در فوتبال آن روزها عجیب نبود.اما مقصد سفر آلفردو حیرت انگیز بود: کشور کلمبیا. کشوری که به تازگی لیگی حرفه ای با حضور بزرگان فوتبال جهان پدید آورده بود و حتی قوانین وقت فیفا را هم رعایت نمی کرد.
دی استفانو که تلاش فراوانی کرده بود تا حقوق بازیکنان در لیگ کشورش رعایت شود، سرانجام کشورش را ترک کرد. باشگاه میلیوناریوس( میلیونر ها) دی استفانو را به خدمت گرفت و طی 4 سال در 102 مسابقه، 90 بار از گل های آلفردوی کوتاه قامت بهره برد. میلیوناریوس بی تردید بهترین تیم آن روزهای جهان بود.
پرده دوم
معلوم نبود دو باشگاه رئال مادرید و بارسلونا برای چه بر سر خرید این بازیکن یاغی به جان هم افتاده اند؟ رئال مادرید رضایت نامه این بازیکن را از ریورپلاته آرژانتین گرفت و بارسلونا از میلیوناریوس کلمبیا. به همین دلیل هر دو تیم آلفردو را بازیکن خد می دانستند.
قرار شد فیفا رای نهایی را صادر کند. فدراسیون جهانی فوتبال حق را به رئال داد؛ زیرا لیگ و قراردادهای کلمبیا قانونی نبود. به همین دلیل تصمیم گرفته شد که دی استفانو ابتدا برای رئال و پس از آن برای بارسا مسابقه دهد! امری که بر کاتالان ها سخت گران آمد و از استفاده آلفردو منصرف شدند؛ به این ترتیب دی استفانو بازیکن رئال مادرید شد؛ برای همیشه!
پرده سوم
13 ژوئن 1956- فینال اولین دوره جام قهرمانان اروپا در استادیوم پارک دو پرنس پاریس. بازیکنان ریمس فرانسه طی 10 دقیقه ابتدایی دو بار دروازه رئال مادرید را باز کردند. اما آلفردو در دقیقه 14 اختلاف را کم کرد؛ رئال به بازی بازگشت و(3-4) پیروز شد تا جام قهرمانان به مادرید برسد.
پرده چهارم
30 می 1957- استادیوم شامارتن (سانتیاگو برنابئو) 124 هزار نفر را در خود جای داده بود. اما بازی دو تیم رئال مادرید و فیورنتینا به شدت گره خورده بود تا این که پنالتی دقیقه 69 آلفردو دی استفانو شادی را به استادیوم آورد. گلی دیگر از خنتو در دقیقه 75 و دومین قهرمانی رئال در دومین دوره بازی ها. لا سانتا( لقب آلفردو) در این دوره بازی ها 7 گل به ثمر رساند.
پرده پنجم
28 می 1958- استادیوم هیسل بلژیک 67 هزار نفر را در خود، جای داده بود. اما این بار رئالی ها با یک گل از میلان عفب افتاده بودند تا این که دی استفانو در دقیقه 74 بازی را تساوی کشاند. مسابقه به وقت اضافی کشیده شد و رئال با برتری (3-2) باز هم قهرمان اروپا شد. دی استفانو نیز با 10 گل زده، بهترین گلزن این رقابت ها لقب گرفت.
پرده ششم
3 ژوئن 1959- نکر اشتادیون شهر اشتوتگارت آلمان پذیرای 72 هزار تماشاگر بود. باز هم رئال و ریمس فرانسه در فینال مقابل هم قرار گرفتند و باز هم دی استفانو گل زد تا ششمین گل او در این تورنمنت به ثمر برسد. و باز هم رئال قهرمان اروپا شد!
پرده هفتم
18 می 1960- حماسه ای تکرار نشدنی برای مادریدی ها در همپدن پارک گلاسکو: در حضور 127621 تماشاگر، این آینتراخت فرانکفورت بود که گل اول بازی را زد. اما لاسانتا دو بار برای رئال گلزنی کرد. تا پایان بازی نتیجه(7-3) شد. پر گل ترین فینال بازی ها، هت تریک دی استفانو در فینال، به ثمر رساندن هشت گل در طول بازی ها برای رئال و بالاخره پنجمین قهرمانی رئال در پنجمین دوره بازی ها
پرده آخر
هر چند دی استفانو دیگر قهرمان اروپا نشد، اما باز هم با رئال در سال 1962 به فینال مسابقات رسید و نایب قهرمان شد؛ او در این دوره با هفت گل، یکی از برترین گلزنان مسابقات شد. رئال در سال 1964 نیز نایب قهرمان اروپا شد و باز هم دی استفانو برای رئال درخشید.
او طی 11 سال در 282 بازی، 216 گل برای رئال مادرید به ثمر رساند، بعد از بازی برای تیم ملی آرژانتین، برای اسپانیا نیز به میدان رفت و در سال 1964 تصمیم گرفت برای اسپانیول به میدان برود. زیرا از آب و هوای بارانی جزیره بیزار بود و به همین دلیل پیشنهادات تیم های انگلیسی را رد کرد.
او بعدها گفت: تنها افسوسی که خورده ام این بوده که تمام جام هایی که بردیم سیاه و سپید بود! آلفردو دیروز (هفتم جولای) در مادرید از دنیا رفت؛ در حالی که آنقدر زده ماند تا شاهد لا دسیما (دهمین قهرمانی رئال) باشد.
فوتبال به آلفردو بسیار بخشید و آلفردو به فوتبال بیشتر
