مجموعه شواهد نشان می دهد سیاست کلی اسراییل، سرکوب تمام اشکال مقاومت فلسطینی است و با و بدون حماس هم اسرییل این رویکرد را ادامه می دهد.
گروه راهبرد خبرگزاری دانا (داناخبر) - از ابتدای جنگ غزه و حتی پیشتر از آن غول های رسانه ای غربی به ویژه رسانه های امریکایی در بازتاب این جنگ، جانبدارانه عمل کردند و تنها به بیان تعداد کشته های فلسطینی در زیرنویس برنامه های خبری یا پخش صدای گریان و نگران بازماندگان قربانیان این جنگ بسنده کردند و هرگز فضایی برای بیان دیدگاه های سیاسی فلسطینیان فراهم نشد. در حالی که بخش عمده فضای رسانه ای غرب در قضیه جنگ کنونی غزه به انعکاس دیدگاه های سیاسی رژیم صهیونیستی اختصاص یافته و تفاوت فاحشی بین شنیده شدن صدای فلسطینیان و شنیده شدن صدای صهیونیست ها وجود دارد.
شبکه خبری سی.ان.ان در توجیه این مساله ادعا کرده است، تعداد مقامات اسراییلی در مقایسه با همتایان فلسطینی چهار برابر بیشتر است و این تفاوت 4 برابری باعث می شود که انعکاس دیدگاه های اسراییلی ها بیشتر به چشم بیاید، در حالی که چالش اصلی در نحوه انعکاس صدای فلسطینیان است و مباحث به گونه ای منحرف می شود که در مسیر و خط مشی رسانه های غربی باشد. به عنوان مثال روایت اسراییلی جنگ غزه این گونه به مخاطب القا می کند که جنگ بین اسراییل و حماس است درحالی که فلسطینیان ساکن غزه که بیشترین فشار این جنگ را تحمل می کنند کاملا نادیده گرفته می شوند. معرفی جنگ غزه به عنوان جنگ بین اسراییل و حماس بر افکار عمومی تاثیر می گذارد و نشان می دهد که رسانه ها چگونه افکار عمومی را به خواست خود شکل می دهند.
در آخرین نظرسنجی موسسه گالوپ درباره جنگ کنونی غزه از شرکت کنندگان سوال شده است: آیا عملکرد اسراییل در جنگ با گروه فلسطینی حماس قابل توجیه است یا غیرقابل توجیه؟ نتیجه این نظرسنجی حمایت قوی شرکت کنندگان از عملکرد رژیم صهیونیستی را نشان می دهد. هر چند این حمایت نسبت به سال های گذشته کمتر شده است اما وجود دارد.
نکته مهم در این نظرسنجی چشم پوشی از 80درصد فلسطینی غیرنظامی است که با بمب های اسراییل کشته شده اند و هزاران خانه و زیرساخت های شهری است که ویران و با خاک یکسان شده است. در نظرسنجی گالوپ همچنین این واقعیت نادیده گرفته شده که مقاومت غزه تنها حماس نیست بلکه تمام احزاب و جناح های فلسطینی در قالب مقاومت فلسطینیان با هم متحد شده اند. از سوی دیگر، در رسانه های غربی حملات اسراییل به غزه دفاع از خود در مقابل راکت های حماس معرفی می شود در حالی که اسناد و شواهدی وجود داردکه نشان می دهد حماس آغازگر جنگ نبوده است.
در غیاب صدای فلسطینیان، رسانه ها مشتاقانه این واقعیت را که جنگ اسراییل علیه فلسطینیان غزه از سال های 48-1947 آغاز شده، نادیده می گیرند. در آن سال ها همین مردمی که امروز بمب بر سرشان می ریزد از خانه هایشان اخراج و به سوی کمپ های پناهندگان در دورترین حاشیه های سرزمین تاریخی شان تبعید شدند. در واقع غزه یک زندان بزرگ برای پناهندگانی است که اسراییل پس ازسال1948 اجازه بازگشت به خانه هایشان را به آن ها نداد. اشغال نظامی نوار غزه در سال1967 شروع شد و هنوز هم ادامه دارد و در 20 سال اول این اشغالگری حماس وجود نداشت، اما فلسطینی ها به همین اندازه تحقیر می شدند و حقوق انسانی اولیه آن ها از جمله حق زندگی در سرزمین مادری شان نادیده گرفته می شد.
گفته می شود، تنها راه برون رفت از وضعیت 70 ساله فلسطینیان و پیشرفت مذاکرات صلح اسراییلی - فلسطینی توافق بر سر راهکار دو کشور است. رسانه های غربی هم طوطی وار این راهکار را تکرار و حماس را متهم به مانع تراشی بر سر این راهکار می کنند اما حتی اگر تمام نشانه های سیستم آپارتاید حاکم در کرانه باختری، رشد شهرک سازی ها، برنامه های حزب لیکود و... را نادیده بگیریم و به راهکار دو کشور دل ببندیم این سوال مطرح می شود که رسانه های غربی و امریکایی مهم چطور می توانند جمله صریح بنیامین نتانیاهو را که گفت: تحت هیچ شرایطی و با هیچ توافقی ما (اسراییل) کنترل امنیتی منطقه غربی رود اردن را واگذار نمی کنیم را نادیده بگیرند. معنای این جمله یعنی هرگز کشور مستقل فلسطین وجود نخواهد داشت.
هرکسی که معتقد است جنگ اسراییل در غزه جنگ علیه حماس و برای برطرف کردن نگرانی های امنیتی است، بد نیست به شرایط سخت زندگی فلسطینیان در کرانه باختری نگاه کند.
سازمان عفو بین الملل اخیرا در گزارشی اسراییل را رژیمی جنگجو معرفی کرد و در این گزارش به کشته شدن فلسطینی ها از جمله کودکان به دست نظامیان صهیونیست که مصونیت قضایی کامل دارند، استناد کرد. تظاهرات آرام در کرانه باختری به شدت از سوی نظامیان صهیونیستی سرکوب می شود.
در انتفاضه اول در سال 1987 که فلسطینی ها در سراسر مناطق سرزمین های اشغالی به تظاهرات آرام دست زدند، اسحاق رابین وزیر جنگ وقت رژیم صهیونیستی به نیروهایش دستور داد دست ها و پاهای تظاهر کنندگان را بشکنند.
در سال 2006، داو ویگلاس، مشاور آریل شارون، نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی هدف اسراییل از محاصره غزه را این گونه تشریح کرد: هدف این است که به فلسطینی ها رژیم غذایی بدهیم اما نگذاریم از گرسنگی بمیرند.
این شواهد بیانگر سیاست کلی اسراییل برای سرکوب تمام اشکال مقاومت فلسطینی است و با و بدون حماس هم اسرییل به کنترل نظامی مردم فلسطین، کلونی سازی سرزمین شان و استثمار و بهره کشی از منابع آبی و معدنی آن ها ادامه خواهد داد.
در چنین شرایطی هیچ کشوری اسراییل را به خاطر عملکردش بازخواست نمی کند و هیچ رسانه ای این رژیم را به چالش نمی کشد و در موارد نادری هم که فضای رسانه ای برای فلسطینیان فراهم می شود اغلب از آن ها می خواهند به اظهارات اسرائیل پاسخ دهند و روند مطالب بازهم به سمت و سویی می رود که روایت اسراییلی از جنگ و اشغالگری پررنگ شود نه صدا ودیدگاه فلسطینی.
با وجود این دنیا شاهد فروپاشی انحصارطلبی اسراییل است زیرا به رغم تمام تبلیغات رسانه ای به نفع اسراییل، شاهد تظاهرات 150 هزار نفری مردم انگلیس و تظاهرات میلیونی در سراسر جهان علیه جنایت های جنگی اسراییل در غزه هستیم.
بدیهی است که مصونیت اسراییل، سکوت جوامع بین المللی و دور نگه داشتن فلسطینی ها از فضای رسانه ای برای بیان عقاید ودیدگاه هایشان دیگر برای خفه کردن صدای فلسطینیان کارساز نیست و روایت فلسطینی از جنگ غزه بلندتر و رساتر در سراسر دنیا شنیده خواهد شد.
منبع: ایران
شبکه خبری سی.ان.ان در توجیه این مساله ادعا کرده است، تعداد مقامات اسراییلی در مقایسه با همتایان فلسطینی چهار برابر بیشتر است و این تفاوت 4 برابری باعث می شود که انعکاس دیدگاه های اسراییلی ها بیشتر به چشم بیاید، در حالی که چالش اصلی در نحوه انعکاس صدای فلسطینیان است و مباحث به گونه ای منحرف می شود که در مسیر و خط مشی رسانه های غربی باشد. به عنوان مثال روایت اسراییلی جنگ غزه این گونه به مخاطب القا می کند که جنگ بین اسراییل و حماس است درحالی که فلسطینیان ساکن غزه که بیشترین فشار این جنگ را تحمل می کنند کاملا نادیده گرفته می شوند. معرفی جنگ غزه به عنوان جنگ بین اسراییل و حماس بر افکار عمومی تاثیر می گذارد و نشان می دهد که رسانه ها چگونه افکار عمومی را به خواست خود شکل می دهند.
در آخرین نظرسنجی موسسه گالوپ درباره جنگ کنونی غزه از شرکت کنندگان سوال شده است: آیا عملکرد اسراییل در جنگ با گروه فلسطینی حماس قابل توجیه است یا غیرقابل توجیه؟ نتیجه این نظرسنجی حمایت قوی شرکت کنندگان از عملکرد رژیم صهیونیستی را نشان می دهد. هر چند این حمایت نسبت به سال های گذشته کمتر شده است اما وجود دارد.
نکته مهم در این نظرسنجی چشم پوشی از 80درصد فلسطینی غیرنظامی است که با بمب های اسراییل کشته شده اند و هزاران خانه و زیرساخت های شهری است که ویران و با خاک یکسان شده است. در نظرسنجی گالوپ همچنین این واقعیت نادیده گرفته شده که مقاومت غزه تنها حماس نیست بلکه تمام احزاب و جناح های فلسطینی در قالب مقاومت فلسطینیان با هم متحد شده اند. از سوی دیگر، در رسانه های غربی حملات اسراییل به غزه دفاع از خود در مقابل راکت های حماس معرفی می شود در حالی که اسناد و شواهدی وجود داردکه نشان می دهد حماس آغازگر جنگ نبوده است.
در غیاب صدای فلسطینیان، رسانه ها مشتاقانه این واقعیت را که جنگ اسراییل علیه فلسطینیان غزه از سال های 48-1947 آغاز شده، نادیده می گیرند. در آن سال ها همین مردمی که امروز بمب بر سرشان می ریزد از خانه هایشان اخراج و به سوی کمپ های پناهندگان در دورترین حاشیه های سرزمین تاریخی شان تبعید شدند. در واقع غزه یک زندان بزرگ برای پناهندگانی است که اسراییل پس ازسال1948 اجازه بازگشت به خانه هایشان را به آن ها نداد. اشغال نظامی نوار غزه در سال1967 شروع شد و هنوز هم ادامه دارد و در 20 سال اول این اشغالگری حماس وجود نداشت، اما فلسطینی ها به همین اندازه تحقیر می شدند و حقوق انسانی اولیه آن ها از جمله حق زندگی در سرزمین مادری شان نادیده گرفته می شد.
گفته می شود، تنها راه برون رفت از وضعیت 70 ساله فلسطینیان و پیشرفت مذاکرات صلح اسراییلی - فلسطینی توافق بر سر راهکار دو کشور است. رسانه های غربی هم طوطی وار این راهکار را تکرار و حماس را متهم به مانع تراشی بر سر این راهکار می کنند اما حتی اگر تمام نشانه های سیستم آپارتاید حاکم در کرانه باختری، رشد شهرک سازی ها، برنامه های حزب لیکود و... را نادیده بگیریم و به راهکار دو کشور دل ببندیم این سوال مطرح می شود که رسانه های غربی و امریکایی مهم چطور می توانند جمله صریح بنیامین نتانیاهو را که گفت: تحت هیچ شرایطی و با هیچ توافقی ما (اسراییل) کنترل امنیتی منطقه غربی رود اردن را واگذار نمی کنیم را نادیده بگیرند. معنای این جمله یعنی هرگز کشور مستقل فلسطین وجود نخواهد داشت.
هرکسی که معتقد است جنگ اسراییل در غزه جنگ علیه حماس و برای برطرف کردن نگرانی های امنیتی است، بد نیست به شرایط سخت زندگی فلسطینیان در کرانه باختری نگاه کند.
سازمان عفو بین الملل اخیرا در گزارشی اسراییل را رژیمی جنگجو معرفی کرد و در این گزارش به کشته شدن فلسطینی ها از جمله کودکان به دست نظامیان صهیونیست که مصونیت قضایی کامل دارند، استناد کرد. تظاهرات آرام در کرانه باختری به شدت از سوی نظامیان صهیونیستی سرکوب می شود.
در انتفاضه اول در سال 1987 که فلسطینی ها در سراسر مناطق سرزمین های اشغالی به تظاهرات آرام دست زدند، اسحاق رابین وزیر جنگ وقت رژیم صهیونیستی به نیروهایش دستور داد دست ها و پاهای تظاهر کنندگان را بشکنند.
در سال 2006، داو ویگلاس، مشاور آریل شارون، نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی هدف اسراییل از محاصره غزه را این گونه تشریح کرد: هدف این است که به فلسطینی ها رژیم غذایی بدهیم اما نگذاریم از گرسنگی بمیرند.
این شواهد بیانگر سیاست کلی اسراییل برای سرکوب تمام اشکال مقاومت فلسطینی است و با و بدون حماس هم اسرییل به کنترل نظامی مردم فلسطین، کلونی سازی سرزمین شان و استثمار و بهره کشی از منابع آبی و معدنی آن ها ادامه خواهد داد.
در چنین شرایطی هیچ کشوری اسراییل را به خاطر عملکردش بازخواست نمی کند و هیچ رسانه ای این رژیم را به چالش نمی کشد و در موارد نادری هم که فضای رسانه ای برای فلسطینیان فراهم می شود اغلب از آن ها می خواهند به اظهارات اسرائیل پاسخ دهند و روند مطالب بازهم به سمت و سویی می رود که روایت اسراییلی از جنگ و اشغالگری پررنگ شود نه صدا ودیدگاه فلسطینی.
با وجود این دنیا شاهد فروپاشی انحصارطلبی اسراییل است زیرا به رغم تمام تبلیغات رسانه ای به نفع اسراییل، شاهد تظاهرات 150 هزار نفری مردم انگلیس و تظاهرات میلیونی در سراسر جهان علیه جنایت های جنگی اسراییل در غزه هستیم.
بدیهی است که مصونیت اسراییل، سکوت جوامع بین المللی و دور نگه داشتن فلسطینی ها از فضای رسانه ای برای بیان عقاید ودیدگاه هایشان دیگر برای خفه کردن صدای فلسطینیان کارساز نیست و روایت فلسطینی از جنگ غزه بلندتر و رساتر در سراسر دنیا شنیده خواهد شد.
منبع: ایران
