ناظران بر این باورند کشتار مردم کوبانی به دست داعش، ترکیه را در تحقق اهداف خود که داشتن پایگاهی در سوریه است یاری خواهد داد.
گروه راهبرد خبرگزاری دانا (داناخبر) - کوبانی اکنون درگیر نبرد مرگ و زندگی است. سخن بر سر مترها و ثانیه هاست نه کیلومترها و روزها. پس از سه هفته نبرد نفس گیر، جدال در کوبانی از حاشیه شهر به جنگ خانه به خانه کشیده شده است.
کارد باید به استخوان رسیده باشد که «آرین میرکان» یکی از فرماندهان زن پیشمرگه، کمربند انفجاری ببندد و در میان داعشیان عملیات فدایی انجام دهد.
«اسماعیل شیخ» فرمانده پیشمرگه های مدافع کوبانی به رویترز گفته: ما تا جان در بدن داریم نخواهیم گذاشت آنها وارد کوبانی شوند. اگر وارد شهر شوند، کوبانی گورستان آنها و ما خواهد شد.
اکنون اما سخن بر سر آن نیست که کوبانی تا پای جان می جنگد یا نه؟ مساله آن است که هنگامی که آخرین پیشمرگه بر خاک افتاد، بر سر شهر و شهروندانش چه خواهد آمد؟ چندصدمتر آن طرف تر، پشت سیم های خاردار مرزی، تانک های ارتش ترکیه با لوله های خاموش بی حرکت ایستاده اند و فاجعه را نظاره می کنند. کوبانی در محاصره است و اردوغان و ژنرال هایش تنها راه کمک رسانی به شهری را بسته اند که از سه طرف در محاصره داعش است. اردوغان و ژنرال هایش می دانند که اگر در ساعات آینده راه کمک رسانی به کوبانی باز نشود، شهر سقوط می کند. سقوط شهر یعنی رخداد یک فاجعه انسانی تازه. اردوغان و ژنرال هایش این را هم می دانند.
پارلمان ترکیه به تازگی مجوز عملیات نظامی علیه داعش را صادر کرده است. تانک های ارتش ترکیه اما هفته هاست که از جای خود تکان نمی خورند؛ نه به سوی داعشیان شلیک می کنند، نه از سر راه کنار می روند تا پیشمرگه های کردستان به کمک کوبانی بروند.
ترکیه کشوری است که هیولای داعش -که با دلارهای سعودی و قطری فربه شده بود- از زهدان آن زاده شد. آنکارا اکنون در انتظار میوه چینی از بذر هولناکی است که در شوره زار بنیادگرایی خاورمیانه کاشته است.
سناریو این است: کوبانی سقوط می کند. داعش - به عادت گذشته - شمشیر کین بر گلوی بی گناهان می فشارد. فاجعه انسانی، وجدان جهانی را ملتهب می کند. سربازان ترکیه در پناه تانک های حاضر به یراق، از مرز سوریه می گذرند. ارتش ترکیه به بهانه دفاع از غیرنظامیان در بخش کردنشین شمال شرق سوریه، منطقه به اصطلاح حایل ایجاد می کند؛ چیزی شبیه منطقه حایل اسراییل در جنوب لبنان در دهه 90 قرن گذشته میلادی. این یعنی تحقق یک بلندپروازی ژئوپلیتیک در زرورق جذاب ملاحظات بشردوستانه.
کوبانی سقوط نکرده است؛ دست کم هنوز. هنوز فرصت باقی است. هنوز می توان از بروز فاجعه انسانی جلوگیری کرد. پیش از آن اما باید دانست که ترکیه خود بخشی از مشکل است نه راه حل.
منبع: شرق
کارد باید به استخوان رسیده باشد که «آرین میرکان» یکی از فرماندهان زن پیشمرگه، کمربند انفجاری ببندد و در میان داعشیان عملیات فدایی انجام دهد.
«اسماعیل شیخ» فرمانده پیشمرگه های مدافع کوبانی به رویترز گفته: ما تا جان در بدن داریم نخواهیم گذاشت آنها وارد کوبانی شوند. اگر وارد شهر شوند، کوبانی گورستان آنها و ما خواهد شد.
اکنون اما سخن بر سر آن نیست که کوبانی تا پای جان می جنگد یا نه؟ مساله آن است که هنگامی که آخرین پیشمرگه بر خاک افتاد، بر سر شهر و شهروندانش چه خواهد آمد؟ چندصدمتر آن طرف تر، پشت سیم های خاردار مرزی، تانک های ارتش ترکیه با لوله های خاموش بی حرکت ایستاده اند و فاجعه را نظاره می کنند. کوبانی در محاصره است و اردوغان و ژنرال هایش تنها راه کمک رسانی به شهری را بسته اند که از سه طرف در محاصره داعش است. اردوغان و ژنرال هایش می دانند که اگر در ساعات آینده راه کمک رسانی به کوبانی باز نشود، شهر سقوط می کند. سقوط شهر یعنی رخداد یک فاجعه انسانی تازه. اردوغان و ژنرال هایش این را هم می دانند.
پارلمان ترکیه به تازگی مجوز عملیات نظامی علیه داعش را صادر کرده است. تانک های ارتش ترکیه اما هفته هاست که از جای خود تکان نمی خورند؛ نه به سوی داعشیان شلیک می کنند، نه از سر راه کنار می روند تا پیشمرگه های کردستان به کمک کوبانی بروند.
ترکیه کشوری است که هیولای داعش -که با دلارهای سعودی و قطری فربه شده بود- از زهدان آن زاده شد. آنکارا اکنون در انتظار میوه چینی از بذر هولناکی است که در شوره زار بنیادگرایی خاورمیانه کاشته است.
سناریو این است: کوبانی سقوط می کند. داعش - به عادت گذشته - شمشیر کین بر گلوی بی گناهان می فشارد. فاجعه انسانی، وجدان جهانی را ملتهب می کند. سربازان ترکیه در پناه تانک های حاضر به یراق، از مرز سوریه می گذرند. ارتش ترکیه به بهانه دفاع از غیرنظامیان در بخش کردنشین شمال شرق سوریه، منطقه به اصطلاح حایل ایجاد می کند؛ چیزی شبیه منطقه حایل اسراییل در جنوب لبنان در دهه 90 قرن گذشته میلادی. این یعنی تحقق یک بلندپروازی ژئوپلیتیک در زرورق جذاب ملاحظات بشردوستانه.
کوبانی سقوط نکرده است؛ دست کم هنوز. هنوز فرصت باقی است. هنوز می توان از بروز فاجعه انسانی جلوگیری کرد. پیش از آن اما باید دانست که ترکیه خود بخشی از مشکل است نه راه حل.
منبع: شرق
