«وسترن سیدنی»؛ تیمی با سابقه تنها دو سال که امسال به فینال لیگ قهرمانان آسیا راه یافت

انتخاب رنگ لباس با همفكری تماشاگران

تأسیس باشگاه طی 3 ماه
باشگاه وسترن سیدنی واندررز تنها در طول 3 ماه تأسیس شد و فعالیت خود را آغاز كرد. آن‌ها در استادیوم خانگی باشگاه مستقر شدند، بازیكنان مورد نظر خود را استخدام كردند و بازی در A-League را شروع می‌كنند. با این كه این تیم در سه بازی اول خود در لیگ استرالیا، هیچ گلی به ثمر نرساند اما خیلی سریع در لیگ جا افتاد و وضعیت بسیار خوبی پیدا كرد. بازیكنان تیم نیز درخشش را آغاز می‌كنند و واندررز در یك ركوردشكنی در 10 مسابقه پیاپی به پیروزی دست یافت.

آن‌ها در پایان فصل و قبل از برگزاری فینال بزرگ استرالیا، در بین 10 تیم حاضر در لیگ در جایگاه اول قرار می‌گیرند. گوردون درباره رویاهای اولیه باشگاه، چنین توضیح می‌دهد:
«ما به خودمان شدیداً باور داشتیم. همین طور كه می‌دانید، مربی ما كسی است كه تنها به پیروزی فكر می‌كند و كارش را به خوبی بلد است. ما تیمی درست كردیم كه بسیاری فكر می‌كنند بازیكنانش درجه 2 هستند یا به عبارت دیگر، بازیكنانی كه توسط باشگاه‌های دیگر جذب نشدند، در آن شركت می‌كنند. ولی ما این حرف‌ها را قبول نداشتیم. ما به بازیكنان خود، باور داریم، ولی این كه در اولین فصل تأسیس باشگاه به لیگ برتر راه پیدا كنیم و برای كسب عنوان قهرمانی بجنگیم، برای اكثر ما از رویا هم فراتر بود.»

مبتنی بر استعداد مهاجران
یكی از عوامل موفقیت این باشگاه، بدون شك این مسأله بود كه منطقه غرب استرالیا از نظر استعدادهای فوتبالی، منطقه‌ای پربار و حاصلخیز است. یك سوم جمعیت 2 میلیون نفری منطقه مهاجر هستند و به بیش از 70 زبان مختلف صحبت می‌كنند. این منطقه با جمعیت جوان و روابط خانواده محور و با اقتصاد رو به رشد خود، برای یك سازمان رو به گسترش، مكانی ایده‌آل محسوب می‌شود. غرب سیدنی علاوه بر تیم واندررز، محل پیدایش و رشد گروه محبوب دیگری نیز بوده است. گروه هواداران وسترن سدینی واندررز یا «جماعت سرخ‌ها و سیاه‌ها».

این تیم در حال حاضر محبوبیت بسیار زیادی در منطقه دارد. ژوزف بوكافوری معتقد است «ما خودمان را یك خانواده می‌دانیم. من در یك سال گذشته با خیلی از نفرات برای اولین بار دیدار كردم. ولی ما همگی یك علاقه مشترك داریم: عشق به فوتبال و عشق به هوادارای فعال و پرشور. ما همگی ذهنیتی مشابه داریم و همین ذهنیت مشابه، ما را به یكدیگر نزدیك می‌كند.»

راهپیمایی هواداران به سوی استادیوم
در حقیقت تلاش برای انتقال یك باشگاه به غرب سیدنی از چهار سال پیش و با خالی شدن یك سهمیه در لیگ استرالیا در جریان بود. وقتی مردم منطقه با چراغ سبز مسوولان روبه‌رو شدند با تمام قوا پشت نماینده‌شان ایستادند.

این روزها آر.بی‌.وی در جلب حمایت مردم از تیم منطقه‌شان، نقش بسیار مهمی ایفا می‌كند. در روزهایی كه واندررز بازی خانگی دارد، گروه هواداران R.B.V در خیابان‌های پاراوانا راه افتاده و به طرف استادیوم راهپیمایی می‌كنند.

استادیوم 21500 نفری پیرتك در تك‌تك‌ بازی‌ها پر می‌شود و هزاران نفر از اعضای گروه سرخ و سیاه‌ها پشت یكی از دروازه‌ها می‌نشینند. سر و صدا و نمایش‌های این گروه از دقیقه 1 تا 90 (و گهگاه در لیگ قهرمانان آسیا تا دقیقه 120) ادامه دارد. بوكافوری در خاتمه می‌گوید: «جداً عجیب است. احساس بی‌حسی به انسان دست می‌دهد و همچنین احساس غرور هم به خاطر فضایی كه ایجاد می‌شود و هم به خاطر هوادارانی كه به شكلی آشكار می‌خواهند همچون یك بازیكن به پیشرفت تیم كمك كنند. هیچ یك از اعضای گروه با كارهای سایرین مخالفت نمی‌كند. دوستی بین هواداران به شكلی آشكار دیده می‌شود و همه می‌خواهند در بین هواداران فوتبال استرالیا بهترین باشند؛ نه فقط بین هواداران لیگ استرالیا بلكه در بین تمام هواداران در تمامی رشته‌های مختلف.

وندررز نیز برای درخشش در میادین از تمامی نیروهای ممكن بهره برد و حتی هدایت خط میانی خود را در طول بازی‌ها به «شینجی اونو» هافبك كهنه‌كار ژاپنی سپرد. هیچ دلیلی وجود ندارد كه وندررز با این روحیه تیمی و این هواداران،‌ قهرمان آسیا نشود.