به بهانه بزرگداشت علیرضا طبایی؛
خواندن مقدمه کتاب «شاید گناه از عینک من باشد» هم خوشحالم کرد و هم متاثر. خوشحال از این بابت که آگاه شدم آقای طبایی از سال های دور – گویا از سال 1344 – مشغول سرودن شعر در سبک های مختلف از جمله سبک نیمایی بوده است و متاثر از آنکه ایشان خبر درگذشت همسر باایمانش در 10 سال پیش را در همان مقدمه کوتاه گفته بود.
محمود حکیمی*: خبر بزرگداشت ادیب ارجمند، جناب آقای «علیرضا طبایی» را در روزنامه اطلاعات پنج شنبه 13 آذرماه خواندم و بسیار خوشحال شدم. یکی از مجموعه اشعار ایشان را فرزند فرزانه اش آقای «احمد طبایی» چند ماه پیش از طرف پدر، به من هدیه داد. آن مجموعه «مادرم ایران» نام دارد.عشق به ایران زمین و مردم آن در تمام اشعار آن مجموعه به چشم می خورد. آنان که آثار تاریخی من تحت عنوان «مجموعه تاریخ تمدن ایران و جهان» را خوانده اند، نیک می دانند که من کشورم ایران و تمام شاعرانی که برای این سرزمین شعر سروده اند را بسیار دوست دارم.
آبان ماه امسال در نمایشگاه مطبوعات که در مصلای تهران برگزار شد، فرصتی پیش آمد که این شاعر ارجمند را در غرفه «خبرگزاری دانا» ملاقات کنم. قبل از هر چیز، وجود احمد طبایی؛ فرزند آگاه و فرزانه وی را به ایشان تبریک گفتم. ایشان محبت فرمود و مجموعه اشعاری که «شاید گناه از عینک من باشد» را به من هدیه کرد.
دقایقی بعد، در یکی از غرفه های نمایشگاه، روی یک صندلی نشستم و با شوق فراوان شروع به خواندن مقدمه کتاب نمودم و البته در این اندیشه بودم که اشعار را در فرصتی دیگر بخوانم. مطالعه مقدمه کتاب هم خوشحالم کرد و هم متاثر. خوشحالم کرد از این بابت که آگاه شدم آقای طبایی از سال های دور – گویا از سال 1344 – مشغول سرودن شعر در سبک های مختلف از جمله سبک نیمایی بوده است و در بسیاری از مطبوعات آن زمان، آثار ایشان چاپ می شده است. اما بگذار بگویم آنچه متاثرم کرد آن بود که ایشان خبر درگذشت همسر باایمانش در 10 سال پیش را در همان مقدمه کوتاه با تاثر بسیار گفته است. در این خبر وجود یک نکته توجهم را بسیار جلب کرد. آقای طبایی در چند سطر کوتاه از عشق و علاقه عمیق آن بانوی مرحومه به امام علی (ع) هم سخن گفته بود.
آنان که حتی با نام آثار من – محمود حکیمی – آشنا هستند، می دانند که که من به امامان شیعه علیهم السلام علاقه فراوان دارم. تاکنون 4 جلد از آثارم به شرح زندگانی علی بن ابی طالب تعلق دارد. همانطور که گفتم استاد علیرضا طبایی در چند کلمه از عشق آن مرحومه به امام علی سخن گفته است. پس این حقیقت برایم فاش شد که در دامان آن بزرگوار بوده است که فرزانگانی چون محمد، احمد و حمید طبایی پرورش یافته اند. با محمد و حمید تاکنون ملاقاتی نداشته ام اما فرزانگی و آگاهی اجتماعی احمد طبایی را از تربیت مادری می دانم که عشق به علی (ع) و فرزندانش را از کودکی به پسران خویش آموخته بود.
به هرحال، خبر نکوداشت آقای طبایی را تبریک می گویم و دوست دارم که این شاعر ارجمند باز هم اشعاری در شرح و بیان امامان شیعه بسراید و من آنها را بخوانم و بر سراینده اش آفرین بگویم. صدای اهل بیت علیهم السلام، سرود آزادی انسان هاست و چه خوب است که شاعرانی چون طبایی از این سرودهای رهایی سخن بگویند.
* نویسنده و مورخ
