شرکت بویینگ به تازگی کار ساخت اولین پلتفرم ماهواره‌ای با پیشرانش کاملا الکتریکی را به اتمام رسانده است.
به گزارش گروه دانش خبرگزاری دانا (دانا خبر) و به نقل از سیناپرس، این پلتفرم که 702 اس‌پی نام دارد بسیار سبک است و امکان حرکت آسان به سمت موقعیت‌های مختلف مداری را برای ماهواره فراهم می‌کند. همچنین این پلتفرم پس از دو نمونه 702 ام پی و 502 فینیکس، سومین نمونه‌ای است که کمپانی بویینگ ظرف چهار سال اخیر طراحی و ارایه داده است. به گفته مقامات شرکت سازنده، این پلتفرم بیش از 210 هزار ساعت آزمایش مداری را با موتور الکتریکی پشت سر گذاشته است و ضمن برتری از لحاظ وزن، دارای کارآیی بالا و قیمت پایینی نیز هست. نوع فناوری به کار رفته همچنین این امکان را داده است تا بتوان دو ماهواره را در حال عمودی در مدار قرار داد. قرار است در ماه آینده میلادی دو ماهواره که دارای این نوع موتور رانش‌زا هستنند، توسط یک فروند فالکون 9 به فضا پرتاب شوند.
پیشرانش الکتریکی یکی از روش‌های مورد استفاده در ایجاد نیروی محرکه براي ماهواره‌ها در مدار است که بر اساس شتاب ناشی از ذرات باردار الکتریکی نیروی رو به جلو تولید می‌کند. سوخت مورد نیاز و همچنین موتورهای با پیشرانش الکتریکی وزن کمتری نسبت به نوع شیمیایی دارد.
این نوع پیشرانش بیشترین میزان ضربه مخصوص را نسبت به انواع دیگر پیشرانش داراست ولی نیروی محرکه ضعیف‌تری نسبت به پیشرانش شیمیایی فراهم می‌کند.
تولید ماهواره‌های مخابراتی با پلت‌فرم‌های مجهز به موتور الکتریکی، موجب کاهش وزن قابل ملاحظه‌ای نسبت به پلت‌فرم‌های قبلی شده و امكان استفاده از ماهواره‌برهاي كوچكتر را فراهم خواهد کرد.
موتور رانش‌زای الکتریکی مداری فناوری آينده پیشرانش سامانه‌های فضایی است. اين موتورها قابليت رقابت با موتورهای راکتی شيميايي را دارند. خصوصا به دليل داشتن قابليت‌هاي مشابه براي كنترل وضعيت، انتقال مدار و يا استقرار در مدار در ماموريت‌هاي خارج از منظومه شمسي.
رانش‌زاهای الکتریکی معمولا نیروی پیشرانشی کمتر از یک نیوتن تولید می‌کنند. این نیرو روی زمین تقریبا معادل نیروی بلند کردن یک خودکار است اما همین نیروی کم برای افزایش عمر مداری ماهواره‌ها بسیار هائز اهمیت است.
استفاده از رانش‌زاهای الکتریکی از سال 1960 آغاز شد. این رانش‌زاها توان الکتریکی خود را از طریق پنل‌های خورشیدی و یا منابع سوخت هسته‌ای تامین می‌کنند. سپس این توان الکتریکی برای یونیزه کردن مولکول‌های درون محفظه رانش‌زا استفاده می‌شوند. مولکول‌های یونیزه شده با حرکت به سوی قطب منفی رانش‌زا شتاب گرفته و وارد یک صفحه مشبک هدایت کننده می‌شوند و سپس از انتهای نازل خارج می‌شوند. بدین ترتیب نیروی محرکه تولید می‌شود. موتورهای رانش‌زای الکتریکی 10 تا 12 برابر کارایی بیشتری در مقایسه با موتورهای شیمیایی دارند. از نظر زمان عملکرد نیز این رانش‌زاها چندین برابر موتورهای شیمیایی کار می‌کنند. موتورهای شیمیایی تنها در حدود چند دقیقه می‌توانند کار کنند در حالی که رانش‌زاهای الکتریکی قادرند چندین هزار ساعت بطور مداوم عمل کنند.
