در این مطالعه محققان به ارزیابی وجود و عملکرد مجموعه ویژه ای از کراتین های مو در مینای دندان پرداختند.
تیم تحقیق «موسسه ملی اختلالات عصب شناختی» واقع در ایالت مریلند آمریکا، آنالیز رونوشت ها را بر روی عضو مینایی موش فاقد فاکتور رونویسی DLX۳ (دیستال لس هوموبوکس۳) که قبلاً در تنظیم تجلی کراتین مو در پیاز مو نشان داده شده بود، انجام دادند. ایمن سازی موضعی کراتین های مو بر روی مینای دندان موش و مینای دندان انسان بالغ انجام شد. با استفاده از آزمایش ژنتیکی و درون دهانی، محققان رابطه ریخت شناسی را در کراتین های مو با احتمال کرم خوردگی دندان مورد بررسی قرار دادند. تاثیر عملکردی جهش های کراتین مو بر روی ویژگی های ساختاری و مکانیکی مینای دندان با استفاده از میکروسکوپ الکترونی پویشی، میکروسی تی اسکن و تست سختی بر روی دندان های کشیده شده انجام شد.
محققان دریافتند که چندین کراتین مخاطی ویژه مو در مینای موش هم متجلی می شوند و در صورت فقدان DLX۳ به شکل قابل توجهی تحلیل می روند. چندین مورد از این کراتین های مخاطی مو از طریق آملوبلاست ها در موش تولید می شوند و از اجزای تشکیل دهنده ماده اصلی موجود در مینای دندان انسان بالغ هستند. سپس آنها مشخص کردند که ریخت شناسی کراتین های مو که با اختلالات مو در ارتباط هستند، با افزایش احتمال کرم خوردگی هم مرتبط هستند.
آنالیزهای عملکردی هم آشکار ساخت که جهش در کراتین مو منجر به تغییر در ساختار مینا شده و سختی و محکمی مینا را کاهش می دهد.
نتیجه یافته های محققان حاکی از آن است که کراتین های مینایی مو از اجزای اصلی مینای دندان هستند و جهش در این کراتین ها موجب افزایش احتمال نقایص دندانی و کرم خوردگی دندان می شود.
