به گزارش خبرگزاری دانا، محققان امیدوارند که این روش در نهایت بتواند به اندام و اعصاب آسیب‌دیده در درمان خودشان کمک کرده و به اندام اهدایی نیز اجازه رشد بدهد.
این نانوسوزن‌ها با انتقال اسیدهای نوکلئیک به بخش های خاص کار می‌کنند. اسیدهای نوکلئیک اجزای سازنده همه موجودات زنده بوده و به کدگذاری، انتقال و بیان اطلاعات ژنتیکی می‌پردازند. دانشمندان اکنون در حال بررسی راه های استفاده از آن‌ها برای برنامه‌ریزی مجدد سلول‌ها به منظور اجرای عملکردهای مختلف هستند.
نانوسوزن‌ها سازه‌های ریز متخلخلی هستند که مانند یک اسفنج برای حمل اسید نوکلئیک بیشتر از سازه‌های جامد عمل می‌کنند؛ این امر آن‌ها را در تحویل محموله خود موثرتر می‌کنند. این نانوسوزن‌ها می‌توانند در سلول رخنه کرده، از غشای خارجی آن عبور کرده و اسید نوکلئیک را بدون صدمه رساندن به سلول و کشتن آن منتقل کنند.
این نانوسوزن‌ها از سیلیکون زیست‌تجزیه‌پذیر ساخته شده‌اند، از این رو می‌توانند بدون باقی گذاشتن ضایعات سمی در بدن باقی بمانند. سیلیکون طی دو روز تجزیه شده و تنها مقدار غیرقابل توجهی از ماده‌ای موسوم به سیلیسیک اسید را از خود بجا می‌گذارد.
محققان در کارآزمایی خود نشان دادند که این نانوسوزن‌ها می‌توانند دی‌ان‌ای و آران‌ای خاموشگر اسیدهای نوکلئیک را در سلول‌های انسانی در آزمایشگاه وارد کنند. آن‌ها همچنین نشان دادند که می‌توانند اسیدهای نوکلئیک را در عضلات پشت موش‌ها وارد کنند. پس از هفت روز، افزایش شش برابری در عملکرد رگهای خونی جدید در عضلات پشت موش مشاهده شد و شکل‌گیری رگهای خونی جدید طی یک دوره 14 روزه ادامه یافت. این روش هیچ التهاب یا عوارض جانبی دیگر ایجاد نکرد.
دانشمندان امیدوارند در آینده بتوانند با استفاده از این نانوسوزن‌ها به تحریک شکل‌گیری رگهای خونی جدید در انسان برای ارائه اتصالات لازم به اندام‌های پیوندی و سایر کاشت‌های مصنوعی به بدن کمک کنند.
محققان اکنون قصد دارند ماده‌ای مانند یک باند منعطف تولید کنند که می‌تواند با نانوسوزن‌ها همراهی کند. ایده محققان، اعمال این ابزار بر بخشهای مختلف بدن چه در خارج و چه در داخل برای انتقال اسیدهای نوکلئیک ضروری برای ترمیم و تنظیم مجدد برنامه‌ریزی سلولی است.
نتایج این دستاورد در مجله Nature Materials منتشر شده است.
