نکته جالب توجه، تجهیز این بشقاب پرنده به بزرگترین چتر نجات ساخت دست بشر بوده است.
بالنی که ناسا در این آزمایش مورد استفاده قرار داد مملو از گاز هلیوم بود که برای چند روز به دلیل بدی اوضاع جوی ارسال آن به ارتفاعات بالا به تأخیر افتاده بود. این بالن از پایگاهی نظامی واقع در هاوایی کار خود را آغاز کرد و حدود دو ساعت نیز فرآیند اوج گیری آن به طول انجامید.
این دومین آزمایش از این دست توسط ناسا محسوب می شود. در نخستین آزمایش که در ژوئن سال گذشته انجام شد عملکرد چتر نجات در راه بازگشت بشقاب پرنده به زمین دچار نقص فنی شد تا مهندسان ناسا به فکر انجام اصلاحاتی در ساختار آن بیفتند.
ازآنجاکه اتمسفر مریخ بسیار رقیق است، هرگونه چتر نجاتی که قرار است به کار گرفته شود باید از استحکام بسیار بالایی برخوردار باشد تا از سرعت قابل توجه مریخ نشین در حین فرود بکاهد.
ناسا پیش تر و در سال ۱۹۷۶ موفق شده بود این استراتژی علمی را در مأموریت «وایکینگ» - که در آن دو مریخ نشین بر روی این سیاره فرود آمدند- به کار گیرد اما حالا صحبت از اعزام انسان به سیاره سرخ تا سال ۲۰۳۰ است.
ناسا برای اینکه فرود انسان در مریخ با کمترین خطر ممکن همراه باشد از فناوری جدیدی موسوم به Supersonic Ringsail Parachute استفاده می کند.
با استفاده از این فناوری جدید، سیستمهای فضایی آتی که قرار است محموله های سنگین و حتی انسان را به مریخ برسانند، فرودی آرام و بی خطر بر روی این سیاره خواهند داشت.
چترنجاتی که ناسا در این آزمایش مورد استفاده قرار داد ۳۰ متر قطر داشت که از این حیث در دنیا یک رکورد به شمار می آید.
