به گزارش خبرگزاری دانا،به گفته محققان، بیشتر تحقیقات در زمینه خطرات شامل اجسامی است که در کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری هستند. اما کشف صدها دنباله‌دار غول‌پیکر موسوم به سانتورها در دو دهه اخیر نشان داده که فهرست خطرات احتمالی را باید گسترش داد.
سانتورها توپهای یخ و غبار با عرض 50 تا 100 کیلومتر بوده و دارای مدار ناپایدار و بیضوی هستند که از ورای دورترین سیاره منظمه شمسی یعنی نپتون آغاز شده و از مدار مشتری، مریخ، اورانوس نیز گذر می‌کند. گاهی –هر 40 هزار تا 100 هزار سال یکبار- میدان گرانشی این سیارات یک شهاب‌سنگ را به سوی زمین روانه می‌کند.
دنباله‌دارها با نزدیکتر شدن به خورشید بتدریج تجزیه می‌شوند که باعث شکل‌گیری دنباله معروف آن‌ها می‌شود. دانشمندان بر این باورند که برخورد آن‌ها با زمین اجتناب‌ناپذیر است.
به گفته آن‌ها، فروپاشی دنباله‌داری غول‌پیکر می‌تواند باعث دوره‌های متناوب اما طولانی مدت بمباران شود که تا 100 هزار سال ادامه خواهد داشت. از این رو، ارزیابی خطر برخورد فرازمینی تنها با اتکا بر تعداد سیارکهای نزدیک به زمین باعث بی‌اهمیت جلوه دادن و خطرات بزرگ می‌شود.
یک سانتور از جرم بیشتری نسبت به کل سیارکهای عبوری شناخته شده تا کنون برخوردار است.
