به گزارش خبرگزاری دانا،مسعود پنجه‌پور، محقق‌برجسته رشته مهندسی مواد با اشاره به نقش مهم دانشگاه در ارتقای صنعت کشورهای پیشرفته اظهار کرد: متاسفانه نه تنها ارتباط سیستماتیکی در کشور بین دانشگاه و صنعت وجود ندارد، بلکه به لحاظ فردی نیز بسیاری از اساتید نتوانسته‌اند به نقطه مشترکی با صاحبان صنایع برسند.
وی افزود: بکارگیری علم و دانش محققان مهمترین عامل در حصول پیشرفت و توسعه، همچنین ارتقای صنعت و فناوری و در نهایت جهش کشورهای پیشرفته است. در بسیاری از این کشورها صنعت در ارتباطی تنگاتنگ با دانشگاه هم نیازهای خود را رفع می‌کند و هم با بررسی چالش‌ها و آسیب‌ها به «چگونگی» توسعه می‌اندیشد.
عضو هیأت‌علمی دانشگاه صنعتی اصفهان ادامه داد: دانشگاه علم و فناوری پوهانگ در کره‌جنوبی یکی از نمونه‌های موفق در ارتباط با صنعت است. بخش بیشتر امکانات و تجهیزات این دانشگاه از محل تعامل با شرکت POSCO، از بزرگترین شرکت‌های فولاد در کره‌جنوبی تأمین می‌شود. در سال 1985 این شرکت با هزینه خود، یک واحد تحقیقاتی در دانشگاه مذکور راه‌اندازی و تمام مشکلات و مسائل خود را در این مراکز و توسط محققان و متخصصان دانشگاه بررسی کرد و بهترین راهکار برون‌رفت از آنها را نیز یافت. اما تعامل به همین نقطه ختم نشد؛ در سال 2000 میلادی شرکت POSCO دانشکده‌ای با هدف ارتقای محصولات و فناوری در دانشگاه علم و فناوری پوهانگ راه‌اندازی کرد که امروزه این دانشکده یکی از بهترین مراکز تحقیقاتی دنیا در حوزه فولاد است. پیشرفت کره‌جنوبی در حوزه صنعت خاصه فولاد مرهون همین نگاه مدیریتی است.
پنجه‌پور اضافه کرد: دانشگاه صنعتی اصفهان در موقعیتی مشابه با دانشگاه علم و فناوری پوهانگ در کره‌جنوبی قرار دارد. گرچه وجود دو شرکت بزرگ ذوب‌آهن و فولاد مبارکه در اصفهان و در کنار دانشگاه صنعتی اصفهان، پتانسیلی بی‌نظیر برای توسعه صنعت فولاد است؛ اما این شرکت‌ها حتی از اعطای یک راکتور کوچک به دانشگاه نیز خودداری می‌کنند. جای سؤال است که کدام مرکز تحقیقاتی توسط این صنایع در دانشگاه راه‌اندازی شده است؟ کدام امکان از سوی این شرکت‌ها در اختیار محققان قرار گرفته شده است؟ چه زمانی این شرکت‌ها نیازهای خود را به دانشگاه ارجاع داده‌اند؟ تمام این چالش‌ها به دلیل فقدان نگاه صحیح مدیریتی است.
محقق برجسته رشته مهندسی مواد تصریح کرد: اگر مدیران صنایعی مانند POSCO ارتباط خود را با دانشگاه تا بالاترین حد ممکن حفظ می‌کنند، به دلیل نوع تفکر و افق دید 50 ساله آنان است و این دقیقاً همان چیزی است که در بسیاری از مدیران صنعتی کشور ما وجود ندارد. مدیری که افق دید یک‌ساله دارد و تمام فعالیت‌های زیرمجموعه خود را با درآمدهای زودهنگام و خدمات زودبازده می‌سنجد، هرگز به سمت دانشگاه حرکت نمی‌کند. چنین مدیری نیاز به متخصص و محقق ندارد، چراکه با حضور یک تکنسین می‌تواند به خوبی نیازهای زیرمجموعه خود را برطرف کرده و به هدف تعیین شده برسد.
عضو هیأت‌علمی دانشگاه صنعتی اصفهان با بیان اینکه حوزه تحقیق و پژوهش و لزوم آن برای صاحبان صنایع گنگ و بیگانه است، افزود: دانشگاه حتی برای ضایعات صنعت هم برنامه دارد و می‌تواند بخش غالب آنها را به چرخه تولید بازگرداند و به این ترتیب از «دورریز» ارزش‌افزوده تولید کند اما به دلیل عدم‌اطمینان دوسویه شکاف بین دانشگاه و صنعت هر روز بیشتر می‌شود و این نتیجه‌ای جز عقب ماندن صنعت ندارد.
پنجه‌پور در پایان با اشاره به پتانسیل بالای نیروی‌انسانی متخصص خاطرنشان کرد: نمی‌توان دانشجوی امروزی را در عرصه صنعت «ناتوان» خواند. تعداد بسیاری از دانشجویان ایرانی در بخش طراحی صاحب ایده و خلاقیت هستند، اما صاحبان صنایع کوچکترین نگاهی به این ظرفیت ندارند؛ حتی در برخی موارد کمک‌ها و تسهیلات دولت نیز نتوانسته است صاحبان صنایع را برای ارتباط با دانشگاه ترغیب و تشویق کند. بودجه‌های پژوهشی صنایع نیز عموماً صرف برگزاری کنفرانس و همایش و چاپ ماهنامه می‌شود.
