می‌توانید تصور کنید که در آینده گوشی هوشمندتان از شکر انرژی مورد نیاز خود را دریافت کند، بدون آنکه نیاز باشد آن را مدام به برق متصل کرده و شارژ کنید؟ وقتی شارژ گوشی‌تان رو به اتمام بود کافی است کمی به آن شکر دهید!
به گزارش خبرگزاری دانا، محققان در حال آزمایش نوع خاصی از باتری‌ها هستند که با انجام فرایندی بر روی شکر، انرژی مورد نیاز گوشی را فراهم کند. این باتری‌ها به روشی ارزان، انرژی تولید خواهند کرد.
این تحقیقات از ۴ سال پیش توسط گروهی از نخبگان دانشگاه MIT شروع شده است. در این روش، یک سیم از لوله‌های نانوی کربنی با مواد قابل احتراق پوشیده می‌شود. وظیفه‌ی شکر در این روش، گرم کردن نانو لوله‌های کربنی است تا به موجب آن الکتریسیته‌ی آزاد جریان پیدا کند. آزمایش‌های اولیه، الکتریسیته‌ی بسیار کمی را آزاد می کرد؛ اما حالا، میشل استرانو - پروفسور شیمی در MIT، موفق شده است تا بازده این فرایند را هزار برابر افزایش دهد.
تیمِ پروفسور استرانو، موفق شده تا به همین روش، برق مورد نیاز گجت‌های امروزی را فراهم کند. آنها گفته‌اند که افزایش بازدهی این فرایند باعث شده است تا این طرح پتانسیل تجاری‌سازی را پیدا کند و ممکن است در آینده‌ی نزدیک شاهد استفاده از این تکنیک در محصول‌های مخصوص مصرف‌کننده باشیم. این بدین معنی است که باتری‌های قابل‌حمل و شارژ شدنی وارد بازار خواهد شد که دارای بخش لیتیومی خواهند بود و از طریق شکر شارژ می‌شوند.
این تیم تحقیقاتی، وقتی کار روی پروژه را شروع کرد، مجبور بود تا از مواد احتراق‌زا برای ایجاد گرما در نانو لوله‌ها استفاده کند؛ اما بعدها موفق شد تا این گرما را از طریق شکرِ چقندرِ قند ایجاد کند.
یکی از مزایای این پروژه آن است که منبع قدرت به مرور زمان انرژی را از دست نمی‌دهد. به عبارت دیگر، باتری‌های شکری حتی اگر برای مدت طولانی در قفسه‌ی فروشگاه‌ها قرار بگیرند باز هم مثل روز اول کار می‌کنند. از طرف دیگر این باتری‌ها می‌توانند در ابعاد بسیار کوچک یا بسیار بزرگ ساخته شوند تا در مصارف مختلف مورد استفاده قرار گیرند.
این تحقیقات از ۴ سال پیش توسط گروهی از نخبگان دانشگاه MIT شروع شده است. در این روش، یک سیم از لوله‌های نانوی کربنی با مواد قابل احتراق پوشیده می‌شود. وظیفه‌ی شکر در این روش، گرم کردن نانو لوله‌های کربنی است تا به موجب آن الکتریسیته‌ی آزاد جریان پیدا کند. آزمایش‌های اولیه، الکتریسیته‌ی بسیار کمی را آزاد می کرد؛ اما حالا، میشل استرانو - پروفسور شیمی در MIT، موفق شده است تا بازده این فرایند را هزار برابر افزایش دهد.
تیمِ پروفسور استرانو، موفق شده تا به همین روش، برق مورد نیاز گجت‌های امروزی را فراهم کند. آنها گفته‌اند که افزایش بازدهی این فرایند باعث شده است تا این طرح پتانسیل تجاری‌سازی را پیدا کند و ممکن است در آینده‌ی نزدیک شاهد استفاده از این تکنیک در محصول‌های مخصوص مصرف‌کننده باشیم. این بدین معنی است که باتری‌های قابل‌حمل و شارژ شدنی وارد بازار خواهد شد که دارای بخش لیتیومی خواهند بود و از طریق شکر شارژ می‌شوند.
این تیم تحقیقاتی، وقتی کار روی پروژه را شروع کرد، مجبور بود تا از مواد احتراق‌زا برای ایجاد گرما در نانو لوله‌ها استفاده کند؛ اما بعدها موفق شد تا این گرما را از طریق شکرِ چقندرِ قند ایجاد کند.
یکی از مزایای این پروژه آن است که منبع قدرت به مرور زمان انرژی را از دست نمی‌دهد. به عبارت دیگر، باتری‌های شکری حتی اگر برای مدت طولانی در قفسه‌ی فروشگاه‌ها قرار بگیرند باز هم مثل روز اول کار می‌کنند. از طرف دیگر این باتری‌ها می‌توانند در ابعاد بسیار کوچک یا بسیار بزرگ ساخته شوند تا در مصارف مختلف مورد استفاده قرار گیرند.
