به گزارش خبرگزاری دانا،براساس یافته های پژوهشی که به طور مشترک بین دانشگاه هوستون و موسسه حمل و نقل تگزاس انجام شده، از 59 راننده خواسته شد در مسیری یکسان در یک بزرگراه ولی در دفعات مختلف با شرایط متفاوت رانندگی کنند.
طی دفعه اول، از مشارکت کنندگان خواسته شد تا در شرایط عادی رانندگی کنند، به این معنا که چیزی برای پرت کردن حواس آنها وجود نداشت و می توانستند به طور کامل بر روی جاده متمرکز باشند. بار دوم، از رانندگان پرسش هایی پرسیده شد که ادراک آنها را به چالش می کشید، بار سوم، حین رانندگی از رانندگان پرسش های احساسی پرسیده شد، و در نهایت از آنها خواسته شد تا به هنگام رانندگی پیام کوتاه ارسال کنند.
در پایان، نتیجه ای قابل ملاحظه بدست آمد. در حالی که سه نوع نخست از عوامل پرت شدن حواس باعث بروز اختلال جزئی در هدایت خودرو توسط راننده شد، تنها ارسال و دریافت پیام کوتاه به هنگام رانندگی بود که باعث شد خودرو به صورت نا ایمن حرکت کند و موجب انحراف های جدی از خطوط بزرگراهی شد.
محققین از نتایج بدست آمده از این تحقیق اینطور نتیجه گیری کردند که قشر کمربندی قدامی در مغز نقص اصلی را در این شرایط ایفا می کند. این بخش از مغز مسئول تصحیح خودکار خطاها است و هنگامی به درستی کار می کند که ارتباط نزدیک و لحظه ای بین دست ها و چشم ها برقرار باشد. رانندگانی که به هنگام رانندگی به گوشی خود نگاه می کنند این ارتباط را از بین می برند چرا که یک دست آنها به فرمان و دیگری به گوشی است، و نگاه شان نیز در هر لحظه بین خیابان و گوشی در حال حرکت است.
طی دفعه اول، از مشارکت کنندگان خواسته شد تا در شرایط عادی رانندگی کنند، به این معنا که چیزی برای پرت کردن حواس آنها وجود نداشت و می توانستند به طور کامل بر روی جاده متمرکز باشند. بار دوم، از رانندگان پرسش هایی پرسیده شد که ادراک آنها را به چالش می کشید، بار سوم، حین رانندگی از رانندگان پرسش های احساسی پرسیده شد، و در نهایت از آنها خواسته شد تا به هنگام رانندگی پیام کوتاه ارسال کنند.
در پایان، نتیجه ای قابل ملاحظه بدست آمد. در حالی که سه نوع نخست از عوامل پرت شدن حواس باعث بروز اختلال جزئی در هدایت خودرو توسط راننده شد، تنها ارسال و دریافت پیام کوتاه به هنگام رانندگی بود که باعث شد خودرو به صورت نا ایمن حرکت کند و موجب انحراف های جدی از خطوط بزرگراهی شد.
محققین از نتایج بدست آمده از این تحقیق اینطور نتیجه گیری کردند که قشر کمربندی قدامی در مغز نقص اصلی را در این شرایط ایفا می کند. این بخش از مغز مسئول تصحیح خودکار خطاها است و هنگامی به درستی کار می کند که ارتباط نزدیک و لحظه ای بین دست ها و چشم ها برقرار باشد. رانندگانی که به هنگام رانندگی به گوشی خود نگاه می کنند این ارتباط را از بین می برند چرا که یک دست آنها به فرمان و دیگری به گوشی است، و نگاه شان نیز در هر لحظه بین خیابان و گوشی در حال حرکت است.