احمدرضا صباغی/ خبرگزاری دانا: درحقیقت آموزش نسل های آینده هرکشور به لحاظ یادگیری علمی وتربیتی از مهم ترین وظایف آموزش وپرورش درآن کشور از دنیاست اما در کشورما ساختارهای آموزشی وپرورشی طی چند دهه اخیر با تحولات گسترده ای روبرو شده است به طوری که شاهد بودیم که فخرالدین احمدی دانش آشتیانی وزیر جدید آموزش وپرورش در جلسه رای اعتمادش خطاب به بهارستان نشین ها از وجود بیماری ساختاری در آموزش وپرورش ایران صحبت کرد که بیان این موضوع از سوی یک وزیر نشان از این واقعیت دارد که بخش های آموزشی وپرورشی کشورمان نیازمند خانه تکانی اساسی هستند.
البته بیماری ساختاری تنها مشکلی نیست که نظام آموزشی وپرورشی کشورمان با آن دست وپنجه نرم می کند؛ بلکه وجود بیش از 13/5 میلیون دانش آموز در کنار یک میلیون معلم ومربی آموزشی که در 107 هزار مدرسه کشور در حال تحصیل هستند مشکلاتی از قیبل معیشت معلمان، کمبود اعتبار برای هزینه های جاری در مدارس، عدم تطابق مطالب درسی با پایه های تحصیلی، کاهش کیفیت آموزشی وپرورشی در مدارس ونزول سطح یادگیری دربین محصلان را رقم زده است.
البته نباید از ذکر این نکته مهم غافل شویم که ماهیت اصلی آموزش وپرورش در کشور ما صرف هزینه بوده است تا تولید سرمایه که این ایراد مهم نه تنها در شرایط کنونی بلکه در طول دهه های اخیر نظام آموزشی وپرورشی کشورمان را تحت شعاع قرار داده است .
از طرفی تغییرات پایه های تحصیلی طی سنوات گذشته ضربه های مهلکی را به نظام آموزشی کشور وارد کرده است که همین موضوع کاهش سطح یادگیری را در مدارس کشوررا رقم زده است.
از سوی دیگر یکی از مهم ترین ایرادهایی که نظام آموزشی کشورمان را آسیب پذیر کرده است عدم یادگیری های عملی در بین دانش آموزان است؛ به طوری که دانش آموز تنها مهارت های آموزشی وپرورشی را در کتابها می خواند و حتی نشانه ای از انجام امور عملی ومشاهده ملموس این مهارتها را در مدرسه نمی بیند.
بنابراین نظام آموزشی وپرورشی ایران ودر راس آن وزارتخانه آموزش وپرورش که تربیت کننده نسل های آینده ایران اسلامی است از یک بیماری ساختاری همه جانبه رنج می برد که اگر برای درمان این بیماری اقدام به موقعی نشود باید در انتظارقوع اتفاق های نا خوشایند در سیستم آموزش وپرورش کشورمان بود.
