عضو هیات علمی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران گفت: گاهی از برخی افراد شنیده می شود، پوشش یک امر شخصی است در صورتی که یک امر کاملا اجتماعی و فرهنگی است.
به گزارش خبرگزاری دانا،سهیلا صادقی در حاشیه نخستین همایش مسائل اجتماعی زنان که در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی برگزار شد، به خبرنگار ایرنا، افزود: حجاب هویت فرهنگی و بومی زنان ایرانی است و اساسا مساله انگاشتن حجاب موضوعیت ندارد زیرا حجاب مقوله سیاسی نیست بلکه کاملا مربوط به حوزه فرهنگ است و تحرکاتی هم که علیه حجاب در جامعه انجام می شود، پایگاه درونی و اصیل ندارد و از جریانات خارجی هدایت می شود.
صادقی اظهار داشت: نقدی که در مورد موضوع حجاب وجود دارد این است که حجاب امر اجباری نیست بلکه الزامی است و این الزام از عرصه هویت و فرهنگ ناشی می شود و اگر حجاب از زنان ایرانی گرفته شود، بخشی از هویت آن زیرسوال می رود چرا که برهنگی با فرهنگ دیرین ایران سنخیت ندارد.
این پژوهشگر اجتماعی تصریح کرد: سیاست گذاری های فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در مورد موضوع حجاب انسجام نداشته است به طوری که گاهی با این موضوع سختگیرانه و گاهی نرم برخورد شده و همین نوسانات باعث شده است تا حجاب مقوله ای سیاسی جلوه داده شود در حالی که سیاسی انگاشتن حجاب به اصل موضوع لطمه می زند.
وی ادامه داد: اگر نظم اجتماعی مقدم بر نظم سیاسی بود یقینا در مورد حجاب که موضوعی جدلی است، راحت تر صحبت می کردیم و کسانی که به حجاب اعتقاد ندارند، نوع نگاهشان عوض می شد؛ متاسفانه در جامعه ای که نظم سیاسی بر نظم اجتماعی غلبه دارد همه دارای سوگرایی هستیم که مهمترین مسائل را در خود از بین می برد.
عضو هیات علمی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران گفت: مطالعات تاریخی در ایران نشان می دهد بر خلاف فهم متعارف، حجاب و پوشش تحت تاثیر اسلام نبوده است و یک ریشه فرهنگی دارد. مثلا در غرب میل به برهنگی است و در فرهنگ شرق میل به پوشش را می بینیم.
وی افزود: مطالعات تاریخی و اسناد نشان می دهد، ایرانیان چه در دوران باستان و چه بعد از آن پوشیدگی زیادی داشتند و بنابر گواهی اسناد تاریخی هیچ وقت دوره بی حجابی نداشتیم و در دوره تجدد که از زمان قاجار شروع می شود و با ورود اروپائیان در دوره پهلوی بی حجابی مطرح می شود و قوت می گیرد.
صادقی با اشاره به آثار کشف حجاب در دوران رضا خان، گفت: کشف حجاب به مشارکت اجتماعی زنان منجر نشد و بر جامعه زنان بیشترین ظلم به وجود آمد و باعث انزوای زنان در جامعه شد و از همه بدتر وابستگی زنان به مردان را بیشتر کرد و زنان برای حضور اجتماعی باید در معیت مردان قرار می گرفتند.
وی یادآور شد: در زمان پهلوی دوم گر چه قانون بی حجابی اجباری لغو می شود، اما با شیوه های فرهنگی و اغنایی مساله بی حجابی اشاعه و پیگیری شد.
وی با اشاره به وضعیت حجاب در اوایل انقلاب اسلامی گفت: در این دوران چون گفتمان مبارزان و انقلابیون ضدغربی است، با تمام نشانه های غرب نوعی ستیز داشتند و بحث حجاب از یک مساله عرفی به یک مساله سیاسی تبدیل شد و انتخاب چادر در این زمان انتخاب فراگیر و خود انگیخته است.
عضو هیات علمی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران، اظهار کرد: بسیاری از کسانی که از بی حجابی دفاع می کنند و استناد خود را به جامعه غربی می دهند، اتفاقا جایی که در گفتمان اصلی و فمنیستی همصدایی وجود دارد در مساله پوشش است.
وی با بیان اینکه در جامعه بحث مساله شدن حجاب با دوران اصلاحات شروع شد، افزود: حریم خصوصی و حق شهروندی از شعارهای این دوران است که در ادامه آن چرخشی صورت می گیرد و سیاست های برخورد با پوشش در جامعه چندگانه می شود ولی باز هم مفاهیم حجاب، حیا و عفت مورد تاکید قرار می گیرد.
صادقی تصریح کرد: بر اساس تحقیقات جامعه شناسی آنچه که زنان را ناراحت می کند محرومیت منزلتی است و این که چرا مورد مشورت واقع نمی شوند.
وی افزود: در سیاستگذاری ها در مورد نوع پوشش زنان در جامعه بیشتر وجه واکنشی آن قوی تر است و این که در باره رنگ و نوع لباس زنان نسخه واحدی در نظر گرفته می شود.
صادقی ادامه داد: در کشور 20 تا 25 دستگاه وجود دارد که متولی مساله پوشش هستند و متاسفانه بین آنها فهم مشترکی وجود ندارد.
وی تاکید کرد: ما نمی توانیم برای همه گروه های زنان در جامعه یک نسخه واحدی قرار دهیم.
صادقی اظهار داشت: نقدی که در مورد موضوع حجاب وجود دارد این است که حجاب امر اجباری نیست بلکه الزامی است و این الزام از عرصه هویت و فرهنگ ناشی می شود و اگر حجاب از زنان ایرانی گرفته شود، بخشی از هویت آن زیرسوال می رود چرا که برهنگی با فرهنگ دیرین ایران سنخیت ندارد.
این پژوهشگر اجتماعی تصریح کرد: سیاست گذاری های فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در مورد موضوع حجاب انسجام نداشته است به طوری که گاهی با این موضوع سختگیرانه و گاهی نرم برخورد شده و همین نوسانات باعث شده است تا حجاب مقوله ای سیاسی جلوه داده شود در حالی که سیاسی انگاشتن حجاب به اصل موضوع لطمه می زند.
وی ادامه داد: اگر نظم اجتماعی مقدم بر نظم سیاسی بود یقینا در مورد حجاب که موضوعی جدلی است، راحت تر صحبت می کردیم و کسانی که به حجاب اعتقاد ندارند، نوع نگاهشان عوض می شد؛ متاسفانه در جامعه ای که نظم سیاسی بر نظم اجتماعی غلبه دارد همه دارای سوگرایی هستیم که مهمترین مسائل را در خود از بین می برد.
عضو هیات علمی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران گفت: مطالعات تاریخی در ایران نشان می دهد بر خلاف فهم متعارف، حجاب و پوشش تحت تاثیر اسلام نبوده است و یک ریشه فرهنگی دارد. مثلا در غرب میل به برهنگی است و در فرهنگ شرق میل به پوشش را می بینیم.
وی افزود: مطالعات تاریخی و اسناد نشان می دهد، ایرانیان چه در دوران باستان و چه بعد از آن پوشیدگی زیادی داشتند و بنابر گواهی اسناد تاریخی هیچ وقت دوره بی حجابی نداشتیم و در دوره تجدد که از زمان قاجار شروع می شود و با ورود اروپائیان در دوره پهلوی بی حجابی مطرح می شود و قوت می گیرد.
صادقی با اشاره به آثار کشف حجاب در دوران رضا خان، گفت: کشف حجاب به مشارکت اجتماعی زنان منجر نشد و بر جامعه زنان بیشترین ظلم به وجود آمد و باعث انزوای زنان در جامعه شد و از همه بدتر وابستگی زنان به مردان را بیشتر کرد و زنان برای حضور اجتماعی باید در معیت مردان قرار می گرفتند.
وی یادآور شد: در زمان پهلوی دوم گر چه قانون بی حجابی اجباری لغو می شود، اما با شیوه های فرهنگی و اغنایی مساله بی حجابی اشاعه و پیگیری شد.
وی با اشاره به وضعیت حجاب در اوایل انقلاب اسلامی گفت: در این دوران چون گفتمان مبارزان و انقلابیون ضدغربی است، با تمام نشانه های غرب نوعی ستیز داشتند و بحث حجاب از یک مساله عرفی به یک مساله سیاسی تبدیل شد و انتخاب چادر در این زمان انتخاب فراگیر و خود انگیخته است.
عضو هیات علمی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران، اظهار کرد: بسیاری از کسانی که از بی حجابی دفاع می کنند و استناد خود را به جامعه غربی می دهند، اتفاقا جایی که در گفتمان اصلی و فمنیستی همصدایی وجود دارد در مساله پوشش است.
وی با بیان اینکه در جامعه بحث مساله شدن حجاب با دوران اصلاحات شروع شد، افزود: حریم خصوصی و حق شهروندی از شعارهای این دوران است که در ادامه آن چرخشی صورت می گیرد و سیاست های برخورد با پوشش در جامعه چندگانه می شود ولی باز هم مفاهیم حجاب، حیا و عفت مورد تاکید قرار می گیرد.
صادقی تصریح کرد: بر اساس تحقیقات جامعه شناسی آنچه که زنان را ناراحت می کند محرومیت منزلتی است و این که چرا مورد مشورت واقع نمی شوند.
وی افزود: در سیاستگذاری ها در مورد نوع پوشش زنان در جامعه بیشتر وجه واکنشی آن قوی تر است و این که در باره رنگ و نوع لباس زنان نسخه واحدی در نظر گرفته می شود.
صادقی ادامه داد: در کشور 20 تا 25 دستگاه وجود دارد که متولی مساله پوشش هستند و متاسفانه بین آنها فهم مشترکی وجود ندارد.
وی تاکید کرد: ما نمی توانیم برای همه گروه های زنان در جامعه یک نسخه واحدی قرار دهیم.
